Όταν η αγάπη και η πίστη σου δίνουν την μάχη με την λησμονιά

Έρχονται στιγμές που είσαι περήφανος για τον εαυτό σου και που ενώ κάθεσαι απέναντι από όλους και τους κοιτάς στα μάτια κανένας δεν βλέπει πια τις πληγές που κρύβεις μέσα σου.

Έμαθες με τον καιρό να προσποιείσαι τόσο καλά τον ρόλο σου που στο τέλος έχεις πιστέψει και εσύ ότι είσαι καλά ενώ ακόμα τρέχει το αίμα από τις πληγές στα παπούτσια σου.

Έρχονται στιγμές που και το πολύ λίγο που σε έκανε να ονειρεύεσαι χάνεται πίσω από θολές εικόνες και τρέχει η θλίψη σου σαν βροχή στο τζάμι.

Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι δεν έχει άλλο, δεν μπορείς να μείνεις εδώ, σε ένα στρατόπεδο που ενώ σκοτώθηκαν όλοι εσύ κρατάς την σημαία στα χέρια σου, σε πείσμα όλων και περισσότερο του ίδιου του εαυτού σου.

Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι καμιά προσευχή που σε κρατούσε δυνατό και καμιά ελπίδα που σου στήριζε την ψυχή δεν μένει πια εδώ.

Τότε είναι που η πίστη σου είναι σαν κουρελιασμενο πανί, αυτή που άλλοτε έφτανε για να συντηρήσεις όνειρα και ελπίδες που θα ενώ φαντάζανε απραγματοποίητα, εσύ τα κοιμιζες κάθε βράδυ στο στήθος σου.
Τότε θα ζήσεις την πιο σκληρή αλήθεια.

Το μεγαλύτερο μαρτύριο.

Θα σταματήσεις να ελπίζεις.

Θα γευτείς την πραγματικότητα όπως είναι χωρίς περιτύλιγμα, χωρίς άλλοθι, χωρίς κανέναν να σου χαϊδεύει την πλάτη στον τοίχο της προδοσίας που σε έστησαν οι άλλοι.

Τώρα που έμεινες μόνος καθολικά, χωρίς ελπίδες, χωρίς ψεύτικα στολίδια πάνω στις πληγές σου, τώρα λοιπόν τι θα κάνεις;

Θα συνεχίσεις να μυρίζεις τα κλειστά τριαντάφυλλα πάνω από τον ανοιχτό τάφο της καρδιάς σου..;

Θα συνεχίζεις να περιμένεις εκείνον που σε πρόδωσε, φιλώντας σε με μεγαλύτερη ακρίβεια από τον Ιούδα ..;

Ή θα αλλάξεις σελίδα στην ζωή σου και θα γράψεις πάλι με μπλε μελάνι σε άσπρο κολλαριστό χαρτί που δεν θα έχουν στεγνώσει πάνω του τα δάκρυα της καρδιάς σου..;

Η αγάπη και η πίστη δίνουνε την πιο μεγάλη τους μάχη με την λησμονιά .

Εκεί χτίζουν τον πόνο που σου προκαλεί η απουσία.

Εκεί θα πρέπει να φανείς δυνατός να φυλάξεις την ψυχή σου από τα αγρίμια που λέγονται αναμνήσεις και να προχωρήσεις.

Αλλιώς βρίσκεις μια μέρα την δική σου ψυχή κρεμασμένη σε ένα δέντρο να την κατασπαραζουν μαύρα πουλιά και τους κατά φαντασίαν δικούς σου ανθρώπους πιο κει να παίζουν σκάκι με τις αντοχές σου.

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου.