Όταν ήμουν μικρή, είχα την εξής απορία: γιατί τα ήσυχα και ευγενικά παιδιά έχουν τόσο λίγους φίλους, ενώ τα άτομα τα οποία ηταν θρασύτατα περιτριγυρίζονταν από κόσμο;
“Δεν ξέρουν να εκτιμήσουν την καλή συμπεριφορά” σκεφτόμουν… Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν τίθεται θέμα εκτίμησης αλλά φόβου. Ναι φόβου!
Τα άτομα τα οποία είναι χαμηλών τόνων θεωρούνται εύκολος στόχος κάποιων επιτήδειων να ξεσπάσουν τα νεύρα τους και να βγάλουν τα κόμπλεξ τους γιατί πολύ απλά μπορεί να προβλεφθεί η αντίδρασή τους.
Αντίθετα, άτομα τα οποία είναι θρασύτατα, βγαζουν ένα δυναμισμό και φαίνονται ότι δεν “σηκώνουν και πολλά”, προκαλούν τον σεβασμό από τους άλλους και αυτό γιατί κάποιος θα το σκεφτεί διπλά για να διαπληκτιστεί μαζί τους αφού ένα βίαιο ξέσπασμά τους δεν θα θεωρηθεί καθόλου απίθανο!
Τελικά, είναι σωστή η παροιμία “ο καλός , καλός δεν βλέπει”; Πώς γίνεται να μην μπορεί να εκτιμηθεί η σωστή συμπεριφορά; Και όμως! Η σωστή-ευγενική συμπεριφορά θα εκτιμηθεί από τους σωστούς ανθρώπους… Ανθρώπους που αξίζει να έχουμε δίπλα μας… λίγους αλλά καλούς, που είναι ακριβώς σαν εμάς.
Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε για να προσελκύσουμε την σωστή συμπεριφορά. Είμαστε αυτοί που είμαστε, έχοντας ποιοτικούς άνθρώπους δίπλα μας… έχουμε σχέσεις που στηρίζονται στην αλληλοεκτίμηση και όχι στον φόβο… στην αλήθεια και όχι στο ψέμα… Και αφήστε τους άλλους να σας συμπεριφέρονται άδικα… Ρόδα είναι και γυρίζει!
Μαρία Αρφαρά