Μπορείς να προσπεράσεις, μα να ξεχάσεις δεν θα μπορέσεις ποτέ.

Τόσα χρόνια ψάχνεις να βρεις έναν άνθρωπο να ακουμπήσεις την ψυχή σου πάνω του, όχι γιατί κουράστηκες να την κουβαλάς, μα γιατί κουράστηκε εκείνη να σε φιλοξενεί.

Πολεμάς με άνοστους έρωτες και εφήμερες σχέσεις την μοναξιά σου.

Προσεύχεσαι στον Θεό να βρεις τον άνθρωπο σου στα χαλάσματα της ζωής σου, στα άσκοπα ξενύχτια σου, στα ποτά και τις ανάλατες αγκαλιές.

Εύχεσαι να γύριζες το βλέμμα σου και να υπήρχε ένας άνθρωπος να σου ζεστάνει την ψυχή, ένα σώμα να σε αφομοιώσει μέσα στο δικό του.

Να πάρει την λύπη σου.
Να πιεί την απελπισία σου.
Να καταπιεί τις πίκρες σου.

Και τον βρήκες!

Τόσα χρόνια περίμενες να χρωματίσει κάποιος το δέρμα σου και το χαμόγελο σου.

Να ξημερώνει ο ήλιος στης φωνής του το..
Σ’ αγαπώ..

Να πλένεσαι κάθε φορά που εσύ πονάς, μέσα στα δάκρυά τα δικά του και να σου γεμίζει χρυσάφι τις πληγές..

Να χορεύει η ψυχή σου σαν δελφίνι το ηλιοβασίλεμα στης θάλασσας του το μπλε, κάθε φορά που θα είσαι στην αγκαλιά του.

Να κοιμάσαι το ξημέρωμα με το νανούρισμα από τον ψίθυρο ενός μωρού που χαϊδεύει τα καρφιά που άλλοι σου άφησαν στο δέρμα ..

Και τον άφησες να φύγει..

Τόσα χρόνια κοιτούσες να συναντήσεις πίσω από κάθε Ανατολή τον Θεό να τον παρακαλέσεις για την μοναξιά της ψυχής σου.

Και σου έστειλε εναν άνθρωπο..
Σε άκουσε.

Και ένα χάραμα σου έφτασε για να φιλήσεις,τον άνθρωπο σου στον κήπο της Γεσθημανής και να τον χάσεις για πάντα.

Εάν μπορείς άνθρωπε να εξαφανίζεις όλη σου την προσευχή, όλη σου την ζωή σε λίγα δευτερόλεπτα που διαρκεί ενα φιλί..
Τότε μπορεί να ζήσεις αιώνια..

Ένα όμως δεν θα μπορέσεις ποτέ..

Να ξεχάσεις.

Και αυτός θα είναι ο πιο μεγάλος θάνατος.

Γράφει η Μπέττυ Κούτσιου

.