Η υπομονή είναι αρετή λένε και πράγματι ισχύει. Παρομοιάζεται όμως, συχνά περιχαρώς, σαν μια βόμβα που σκάει κι όποιον πάρει ο Χάρος! Γιατί όμως η υπομονή να είναι κάτι τόσο απειλητικό; Γιατί να είναι όπλο καταστροφής των ανθρωπίνων σχέσεων κι όχι καταπραϋντικό βάλσαμο τους; Γιατί να πρέπει να την εξαντλούμε και να μην τη δίνουμε λίγη λίγη ώστε να έχουμε πάντα ένα μικρό απόθεμα;
Αποθέματα υπομονής δε θα έχουν ποτέ όσοι τα κρατάνε όλα μέσα τους. Αυτοί δεν είναι άξιοι ούτε θαυμασμού ούτε φόβου, παρά μόνο λύπησης. Πιο πολύ, όμως, είναι κρίμα όλοι εκείνοι που τους περιβάλλουν και τους αγαπούν. Και που θα τους αγαπούσαν πιο βαθειά αν δε δείλιαζαν κι εκφράζανε τα θέλω τους και τα όριά τους, κάθε φορά που νιώθανε την ανάγκη αυτή.
Κι όλα αυτά επειδή υπάρχει κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο, η υπομονή παύει να είναι αρετή. Γιατί ψυχή είναι και δε χωράει καταπίεση. Στοιβάζοντας συνεχώς εκεί μέσα ανεκπλήρωτες ανάγκες, κάποια στιγμή δε θα υπάρχει άλλος χώρος και θα επέλθει το μεγάλο μπαμ!
Η βόμβα όμως δε θα σκάσει μόνο στα κεφάλια των γύρω τους, όπως νομίζουν, αλλά και στο δικό τους.
Προτιμότερες θα ήταν μικρές, ανώδυνες κι ελεγχόμενες εκρήξεις, γιατί έτσι δε θα γκρεμιστούν όσα με κόπους χτίστηκαν αλλά απλώς θα κλονιστούν, θα ταλαντευθούν. Στο τέλος θα μείνουν όρθια μόνο εκείνα τα γερά θεμέλια που μπήκαν με εμπιστοσύνη, αγάπη και σεβασμό. Θα πέσουν κάτω τα υπόλοιπα, τα σαθρά και προχειροφτιαγμένα. Εκείνα τα θεμέλια που μπήκαν με ψέματα, μηχανορραφίες και συμφέροντα. Θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και θα μείνουν μόνο όσα αξίζουν.
Άλλωστε μικρές εκρήξεις είναι και τα πυροτεχνήματα, ίσως να μας τρομάζει αρχικά ο κρότος αλλά η συνέχεια μας εντυπωσιάζει.
Η υπομονή είναι χάρισμα, αρετή αλλά έχει και τα όριά της! Υπομονή δίχως όρια ίσως είναι και μια βαθύτερη δειλία να αντιμετωπιστούν οι δύσκολες κι αδιέξοδες καταστάσεις. Δίχως όρια στην καταπίεση της ψυχής μας, δε νομίζω ότι είμαστε άξιοι θαυμασμού αλλά κρίματος. Γιατί έτσι έρχεται ο καιρός που θα τινάξουμε στον αέρα ανθρώπινες ζωές και θα ξεκληρίσουμε συναισθήματα που με τόσο κόπο, χρόνο και θυσίες καλλιεργήσαμε.
Ας μην καταχωνιάζουμε και πνίγουμε μέσα μας, τα όχι και τα ναι μας…
Γιατί δεν είναι μόνο θέμα αυτοσεβασμού, αλλά και σεβασμού των γύρω μας. Γιατί τους σεβόμαστε όταν είμαστε κάθε στιγμή ειλικρινείς απέναντί τους και τους προσβάλλουμε όταν προσποιούμαστε πως όλα είναι καλά, αγνοώντας το εκκωφαντικό κι απειλητικό τικ τακ της ωρολογιακής μας βόμβας.
Της Ελίνας Φυλακτού.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr