Καρκίνος, θα πει αγώνας…
Κοιτούσε το κορμί της στο νοτισμένο υδρατμούς καθρέφτη, ακόμη μια φορά καμάρωνε το σώμα της. Δεν ήταν έτσι κοφτά και σκέτα όμορφη, δεν έφταναν οι λέξεις για να τη περιγράψεις. Άλλωστε τα κομπλιμέντα ήταν αμέτρητα, όπως και οι άντρες, που είχαν πέσει ζαλισμένοι και μόνο από τους ήχους των τακουνιών της.
Είχε λευκό δέρμα σαν φρέσκιας βιεννέζικης πορσελάνης και ένα χυμώδες κορμί, από κείνα που σε τρελαίνουν, ακόμη με τα βαριά χειμωνικά ρούχα.
Μιλάμε για σκέτο πειρασμό και, φυσικά, με τα μικρά ελαττωματάκια τους, εκείνα τα σφάλματα, που σε κάνουν να την ποθείς ακόμη περισσότερο, αφού ήταν άνθρωπος και όχι αψεγάδιαστη Θεά, που δεν θα τολμούσες ούτε στα όνειρα να της κάμεις κόρτε.
Χάιδεψε ελαφρά το στήθος της και να, κάτι σα έπιανε στο βάθος, απότομα σκοτείνιασε το πρόσωπο της.
Μπα, αποκλείεται, θα πρόκειται για αυτά τα εξογκώματα της περιόδου, τράβηξε τα δάχτυλα της, γύρισε τη σκέψη στους αόριστους μικρούς καθημερινούς φόβους, εκείνους που στέκονται στο πλάι μας και τους φουσκώνουμε, κάθε που σκάνε μεγάλες φουρτούνες και έχουμε ανάγκη να ξεφύγουμε μίλια μακριά τους.
Αυτή η κούκλα άφησε τον καρκίνο να εξελιχθεί, δίχως μεγάλες μάχες, μέσα στο κορμί της και πέθανε λίγο καιρό αργότερα.
Την αρχή αυτής της ιστορίας περιέγραψε η ίδια στη φίλη της, με την ευχή να μην ξεχνά ότι το πιο σημαντικό, αυτό που μας δένει με τη ζωή, είναι το σώμα μας. Να προλάβει, αν τύχει και γεννηθεί μέσα της το λάθος!
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, βγήκα με διαφορετική κατασκευή και έμαθα, τουλάχιστον, να θαυμάζω τα γυναικεία στήθια. Όταν, όμως, μιλάμε για την υγεία και την αρρώστια δεν υπάρχουν γένη, αρσενικά και θηλυκά. Υπάρχουν άνθρωποι, που ξαφνικά δίνουν τη μεγαλύτερη μάχη τους και εμείς, υποτίθεται υγιείς, πολλές φορές στεκόμαστε ανίδεοι, προσπερνάμε και ούτε που παίρνουμε μυρωδιά από την αξία τους.
Φυσικά δεν φταίμε, έχουμε δικαιολογίες και είναι με το μέρος μας η δική μας αλήθεια, μοιάζουμε τότε λίγο με τους μοναχικούς λύκους. Φτάνει μια στιγμή που ο λύκος θα πονέσει, τότε μεταμορφώνεται από τρομερό θηρίο στο πιο μικρό θηλαστικό, και ψάχνει μια μάνα, για να βυζάξει λίγο από ζωή.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις ήταν το μεγαλείο των γυναικών που πάλεψαν με τον καρκίνο τα κατάφεραν και τη Κυριακή 28 Σεπτέμβρη, βγήκαν ανοιχτά και μίλησαν για τη μάχη τους. Εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, στο Ζάππειο και με αφορμή τον αγώνα 5 χιλιομέτρων που οργάνωσε ο Πανελλήνιος Σύλλογος γυναικών με καρκίνο του μαστού, έγινε ένα από τα καλύτερα βιωματικά μαθήματα.
Το «Άλμα Ζωής» τα κατάφερε, γέμισε χαμόγελα, ενέργεια και δύναμη, μοίρασε την ανοιχτή αγκαλιά, που περιμένουμε και έχουμε όλοι ανάγκη.
Βγήκαν στο δρόμο περισσότεροι από 17,000 άνθρωποι, έτρεξαν και περπάτησαν με στόχο την ευαισθητοποίηση, τα ανοιχτά μάτια, τα ξεκάθαρα λόγια. Με στόχο να ξεπεράσουμε το φόβο και την αρρωστιάρα απραξία.
Πιο σημαντικό θέμα από την υγεία δεν υπάρχει. Όμως είναι τόσο οξύμωρο, στέκουμε ακριβώς στο ίδιο σκαλί με την αρρώστια, δεν υπάρχουν βεβαιότητες, ούτε σιγουριές. Ας είμαστε, λοιπόν, ετοιμοπόλεμοι…
Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: aixmi.gr/Γράφει: Μανόλης Δημελλάς