Κάνοντας βουτιά στον κόσμο των συναισθημάτων

Ότι πιο ζωντανό, ότι πιο απρόβλεπτο, ότι πιο ευμετάβλητο και ουσιώδες, είναι το ανθρώπινο συναίσθημα. Χαρακτηρίζει την ψυχή, εξουσιάζει το μυαλό, καθορίζει την ζωή μας αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τα γεγονότα γύρω μας.

Οι άνθρωποι είναι οι «ρυθμιστές» και επηρεάζουν άρρηκτα το συναίσθημα μας. Ορισμένοι άνθρωποι όμως είναι «τοξικοί» προς εμάς, καθώς η επικοινωνία μαζί τους απαιτεί «φιλτράρισμα» εννοιών, διαλόγου και κατ΄επέκταση ζωής, διότι πολύ απλά έχουν μυηθεί στο «φιλτράρισμα» της ίδιας τους, της ζωής.

Υπεροψία και αλαζονεία χαρακτηρίζει την τοξικότητα πίσω απο την μάσκα ή το προσωπείο ενός «αγγελικού», κατ’ ουσία «διαβολικού» προσώπου. Ψεύτικο ενδιαφέρον , συμφέροντα, εξουσία και πάνω απ’όλα η «εικόνα», το «φαίνεσθαι» ενός ατόμου που το απασχολεί μόνο η δική του αξίωση. Μόνο απαξίωση μπορεί να αισθανθεί κανείς και αποστροφή.

Η ουσιαστική απάντηση είναι αρχικά η σιωπή και μετέπειτα η απομάκρυνση – αποστασιοποίηση και ο προβληματισμός σε συνδυασμό με την σκέψη εάν πραγματικά μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που λειτουργούν «τοξικά» ως προς το συναίσθημα και κατ΄επέκταση προς εμάς, ν’ αλλάξουν;

Ενδόμυχα, πιστεύω πως ο καθένας απο εμάς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ουσιαστικά ορίζει ο ίδιος την ζωή του με τις επιλογές του. Οι «βλαπτικοί» λοιπόν άνθρωποι δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν, εάν πραγματικά δεν συνειδητοποιήσουν και δεν θελήσουν οι ίδιοι να κάνουν ένα «βήμα παραπέρα». Νιώθουν «ανατροφοδότηση» , όταν με δολιότητα χρησιμοποιούν τα «παγωμένα» συναισθηματά τους, για να «δηλητηριάσουν» τη συνείδηση, την σκέψη και κατ’ επέκταση το συναίσθημα των άλλων.

Τότε λοιπόν αισθανόμαστε ότι στην ψυχή μας, φωλιάζει κάτι «ξένο» προς εμάς, «βλαπτικό» και ταυτόχρονα «βαρύ».

Δύσκολο να το ερμηνεύσουμε και να το κατανοήσουμε αλλά μπορούμε να το αισθανθούμε, γιατί αποτελεί μέρος του συναισθηματικού μας κόσμου.

Σε αυτό το σημείο, νιώθουμε ότι το συναίσθημα μας ως ολότητα «κατακερματίζεται» και «περιχαρακώνεται» και κατ΄ επέκταση αισθανόμαστε λαβομένοι, ηττημένοι, σαν να κολυμπάμε σε βαθιά και άγνωστα νερά , χωρίς σωσίβιο, μόνοι μας.

Τότε λοιπόν την σκυτάλη, παραλαμβάνει «ο χρόνος», ο οποίος λειτουργεί ως «φυσικό γιατρικό», ή ως «βάλσαμο», μας δείχνει την σωστή ρότα που πρέπει να ακολουθήσουμε, έχοντας πάντοτε στο πλευρό μας το «σωστό πλήρωμα», τους συνοδοιπόρους μας εσαεί, γιατί «ο χρόνος πέρα απο γιατρός, είναι και οδηγός ! »

Λυκούδη Αναστασία – Κοινωνική Λειτουργός

.