Είμαι μαμά που έχει παιδί με αναπηρία ,όταν αισθάνομαι μόνη, θυμάμαι αυτό.

Ο γιός μου, ήρθε στο σπίτι μας από την Αιθιοπία , υιοθετήθηκε  δηλαδή, είναι ένα γλυκό πανέξυπνο και ήσυχο αγοράκι. Επιτέλους ένα παιδί, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για μένα και είμαι ευγνώμων κάθε μέρα.

Έβλεπα πολλές μητέρες όταν πηγαίναμε  π.χ. στην εκκλησία με τον γιό μου όπου ήτανε έγκυες και μιλούσανε συνεχώς για το πόσο είχανε μεγαλώσει οι κοιλίες τους και διάφορες άλλες ιστορίες  όπου εγώ έβρισκα βαρετές. Καθόμουνα ήσυχα και τις άκουγα να μιλάνε, καθώς εγώ σκεφτόμουνα τα ταξίδια που έχω κάνει κρατώντας τον γλυκό μου γιο αγκαλιά. Θα ήθελα να μπορώ να σχετιστώ με τις άλλες μαμάδες αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος να αισθάνομαι διαφορετικά από εκείνες επειδή  γέννησαν τα παιδιά τους , ενώ εγώ υιοθέτησα το δικό μου .

Έτσι, μία μέρα ήρθε μία θλιβερή έκπληξη για μένα όταν πέρασαν οι μήνες και αισθάνθηκα τόσο μόνη και διαφορετική στην ανατροφή του παιδιού μου. Αυτό που συνέβαινε με έκανε να νομίζω πως δεν είμαι καλή μαμά.

”Γιατί δεν μπορούσε το αγόρι μου να καθίσει μέσα στην εκκλησία μαζί μου , όπως και όλα τα άλλα παιδιά ;

Γιατί ο γιός μου καθόταν μόνος και απομονωμένος  όταν τον πήγα στο νηπιαγωγείο;

Όταν τα άλλα παιδιά τραγουδάγανε η  έπαιζαν , ο δικός μου ο γιός γιατί κρυβόταν η έμενε μόνος ;

Όλα τα άλλα παιδιά άρχισαν να τρώνε κανονικά και να λένε λέξεις , ο δικός μου ο γιος γιατί δεν έκανε τίποτα από αυτά;

Γιατί το αγόρι μου δεν μπορούσε  να φωνάζει , να μου πει “μαμά” και να αρχίσουμε να μιλάμε και να παίζουμε ;

Ήμουν μία φρικτή μαμά;

Οι μητέρες μοιράζονται διάφορα στο Facebook , και εγώ… έκλαψα πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου.”

Σύντομα έγινε σαφές ότι κάτι ήταν διαφορετικό στο αγόρι μου. Ήξερα ότι δεν ήταν σαν τα άλλα παιδιά, αλλά δεν ήξερα γιατί.

Στις 5 Σεπτέμβρη 2012, μάθαμε την αιτία που κρυβόταν πίσω από όλα αυτά. Ο αυτισμός. Μια λέξη και ένιωσα πιο μόνη από ποτέ. Εγώ δεν ήξερα κανένα παιδί με αυτισμό, αλλά ήξερα ότι ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος ξανά.

Ενώ όλα τα παιδιά είχανε πολλές δραστηριότητες, το δικό μου παιδί δεν μπορούσε να τις ακολουθήσει και ενώ οι άλλες μαμάδες καυχιόντουσαν για τα κατορθώματα των παιδιών τους, που μόλις είχανε πάει στο γιογιό εγώ δεν μπορούσα να αισθανθώ το ίδιο και αναρωτιόμουν αν στα 5 του έτη θα μπορούσα να του αφαιρέσω την πάνα του.

Μία φίλη , μου έστειλε ένα e-mail ..

Το διάβασα με δάκρυα στα μάτια.

«Όταν το παιδί μου, μου είπε για πρώτη φορά μπαμπά, ήτανε 4 μιση χρονών. Πανηγύρισα τόσο πολύ με κάτι τόσο απλό, που μου φάνηκε σαν θαύμα .Πολλά παιδιά κάθε μέρα λένε τη λέξη μπαμπά αλλά ποτέ η λέξη αυτή δεν είχε τόσο μεγάλη αξία όσο τη στιγμή που το πρωτοάκουσα».

Αναθεώρησα όταν άκουσα όλα αυτά και κατάλαβα ότι έχω δίπλα μου ένα σπάνιο πλάσμα και ότι δεν υπήρχε ποτέ λόγος να ξαναένιωθα μόνη.

 Επιμέλεια :Μαρία Κρεμμύδα 

 

Γ.Δ