Ο Κώστας ξεκίνησε φέτος το Γυμνάσιο. Πριν μήνες περίμενε με ανυπομονησία να μεγαλώσει, να βρεθεί στο σχολείο με τους μεγάλους. Πλέον δεν θα τον φώναζαν Κωστάκη, δεν θα ήταν ο μικρός του σπιτιού ή της παρέας. Θα ήταν ο Κώστας, το γυμνασιόπαιδο, έχει άλλη βαρύτητα από το να είσαι παιδί του Δημοτικού.
Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ήταν πως περισσότεροι από τους μίσους συμμαθητές του, θα βρίσκονταν σε άλλο γυμνάσιο. Και έτσι βρέθηκε με ελάχιστους από τους φίλους που είχε στο δημοτικό. Άλλαξαν οι παρέες του, έμεινε σχεδόν μόνος. Για καλή του τύχη θα είχε τον Γιάννη μαζί, σε άλλη τάξη αυτός αλλά θα συναντιόντουσαν στα διαλείμματα.
Αυτό έγινε στην αρχή μέχρι που ο Γιάννης ξεκίνησε να κάνει παρέα και με άλλα παιδιά, από τη δική του τάξη. Οι συμμαθητές όμως του Κώστα ήταν πιο περίεργοι τύποι. Αν και συνομήλικοι, μεγαλοδειχνουν, είχαν άλλη συμπεριφορά. Αυτό που αποκαλούμε ψευτονταήδες, οι φασαριόζοι της 1ης γυμνάσιου. Έτσι ο Κώστας κόλλησε ως παρέα περισσότερο με τα κορίτσια της τάξης και μαζί τους πάντα είχαν τον Παναγιώτη.
Το διαφορετικό παιδί, ο Παναγιώτης.
Δεν θα τον ενοχλούσε αυτό, αν οι περισσότεροι δεν κορόιδευαν ήδη τον Παναγιώτη που έκανε παρέα μόνο με κορίτσια. Συχνά τον φώναζαν Παναγιώτα και γελούσαν ειρωνικά. Σε σημείο που ο Παναγιώτης κοκκίνιζε ή έβαζε τα κλάματα και έτρεχε να κρυφτεί. Την επόμενη μέρα όμως ήταν πάλι με τα κορίτσια, δεν το έβαζε κάτω παρά τους ανόητους χλευασμούς από τους ψευτονταήδες. Ακόμα και όταν ξεκίνησαν να γελούν εις βάρος τους μαθητές της 2ης και 3ης Γυμνασίου.
Ο Κώστας όμως συμπαθούσε πολύ τον Παναγιώτη. Ήταν και αυτός έξυπνος μαθητής και πάντα διαβασμένος. Οι δυο τους είχαν σχεδόν πάντα τους καλύτερους βαθμούς. Ήταν ένας ακόμη λόγος που τα κορίτσια της τάξης τον έκαναν παρέα. Ήταν και αυτές καλές μαθήτριες και έτσι βοηθούσε ο ένας τον άλλον. Όταν εντάξαν τον Κώστα στην παρέα, ένιωσε για πρώτη φορά, σαν να ταίριαζε εκεί από την αρχή. Συζητούσαν για τα ίδια πράγματα, αντάλλασσαν γνώμες για το τεστ Ιστορίας, γελούσαν μαζί.
Οι ψευτονταήδες όσο το έβλεπαν αυτό, τόσο χλεύαζαν περισσότερο τον Παναγιώτη. Τώρα είχε πάρει η μπάλα και τον Κώστα. «Είστε ζευγαράκι εσείς οι δυο, τα φτιάξατε»; Αυτά ήταν τα πιο ήπια σχόλια, υπήρχαν και πιο υβριστικά. Τα οποία με τον καιρό έγιναν χυδαία. Παρόλο που το είχαν πει στους καθηγητές τους, κανείς δεν έκανε τίποτα. «Παιδιά είστε, θα τα βρείτε στο τέλος».
Στον Κώστα δεν άρεσαν τα αγόρια, ίσα ίσα του άρεσε η συμμαθήτρια του η Ηρώ. Ο Παναγιώτης όμως δεν εκφράζονταν ποτέ. Ο Κώστας και τα κορίτσια είχαν καταλάβει ότι του άρεσαν τα αγόρια και δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό. Άλλωστε ήταν καλός πιστός φίλος και ακόμα καλύτερος μαθητής.
Το ατύχημα.
Μια βροχερή Τετάρτη του Φεβρουάριου ο Παναγιώτης δεν ήρθε στο σχολείο. Ούτε την Πέμπτη. Την Παρασκευή ρώτησαν την φιλόλογο τους, η οποία κομπιάζοντας τους είπε πως ο Παναγιώτης είχε ένα ατύχημα και θα αργούσε μερικές μέρες ακόμα για να επιστρέψει στο σχολείο. Έτσι αποφάσισαν η παρέα να τον επισκεφτούν στο σπίτι. Σάββατο πρωί μαζεύτηκαν και οι έξι(ο Κώστας, η Ηρώ και άλλα τέσσερα κορίτσια) και χτυπούσαν το κουδούνι του σπιτιού του Παναγιώτη.
Άνοιξε ο πατέρας του, ο κύριος Τάκης. Σοκαρίστηκε όταν τους είδε μαζεμένους, δεν είχε ξαναδεί τόσους φίλους του Παναγιώτη. Στο καθιστικό ήταν η μητέρα του, η κυρία Ευγενία. Στον καναπέ ξαπλωμένος ήταν ο Παναγιώτης. Είχε σε γύψο το αριστερό του χέρι. Κοκκίνισε και ντράπηκε όταν τους είδε όλους στο σπίτι του. Και οι έξι επέμειναν να μάθουν τι έπαθε.
Την περασμένη Τρίτη και όταν ο Παναγιώτης πήγε στις τουαλέτες του σχολείου, τέσσερις ψευτονταήδες όρμησαν μέσα, τον ξάπλωσαν και ξεκίνησαν να τον χτυπούν. Κλωτσιές και γροθιές. Για αυτό είχε και μελανιές στο πρόσωπο. Ο Παναγιώτης επέμενε πως δεν είδε ποιοι ήταν. Έτσι το σχολείο δεν μπόρεσε ποτέ να τους βρει. Ο Κώστας αναγνώρισε τον φόβο στα μάτια του Παναγιώτη. Ήταν ο ίδιος που είχε νιώσει όταν ξεκίνησαν να τον βρίζουν και να του μιλούν χυδαία πριν εβδομάδες.
Όταν έφυγαν από το σπίτι του Παναγιώτη, ο Κώστας μίλησε ανοιχτά στα κορίτσια για τις σκέψεις του. Ήξεραν περίπου ποιοι ήταν. Ήξεραν και ότι έπρεπε να μιλήσουν. Τους ζήτησε απλά τη Δευτέρα το πρωί, να έρθουν μαζί του στο σχολείο. Είχε ένα σχέδιο.
Το σχέδιο.
Στην οικογένεια του Κώστα, συζητούσαν τα πάντα. Αυτός, τα δυο του αδέρφια και οι γονείς του. Δεν είχαν μυστικά. Έτσι τους εξήγησε το τι έγινε και ζήτησε τη βοήθεια από τα αδέρφια του, που πήγαιναν στο ίδιο Γυμνάσιο αλλά ήταν ήδη στην 3η τάξη. Δέχτηκαν αμέσως. Δευτέρα πρωί, όταν μπήκε στο σχολείο μαζί με τα κορίτσια, ξεκίνησαν αμέσως οι μπούληδες, να λένε διάφορα. Να βρίζουν, να τον κοροϊδεύουν, ένας μάλιστα τον προκάλεσε και ήρθε σχεδόν κολλητά μπροστά του. Ο Κώστας όμως ως έξυπνο παιδί, τον απέφυγε και συνέχισε μέχρι να μπει στην τάξη.
Πριν μπει όμως, γύρισε και του είπε: «εμένα δεν με τρομάζεις, κανείς σας δεν με τρομάζει». «Έλα να τα πούμε στις τουαλέτες στο διάλειμμα», τον προκάλεσε ο νταής. Ο Κώστας δέχτηκε. Τα κορίτσια ήταν μάρτυρες σε όλο αυτό. Στο πρώτο διάλειμμα ο Κώστας ίδρωνε με αυτό που ετοιμάζονταν να κάνει. Ήλπιζε να πιάσει το σχέδιο του. Μπήκε στις τουαλέτες, του φάνηκαν ξαφνικά τεράστιες οι 10 πόρτες στη σειρά. Για ένα λεπτό ήταν μόνος, μετά άκουσε τα βήματα, σχεδόν τρεχαλητό.
Σκοτείνιασε η πόρτα από τους τέσσερις νταήδες, οι τρεις από την τάξη του και ένας από την 2η Γυμνάσιου. «Ώστε δεν φοβάσαι Κωστάκη; Και ήρθες μόνος εδώ ρε ….; Γιατί δεν έφερες και τις φίλες σου, θα τις περιποιηθούμε και αυτές όπως πρέπει»! Γέλασαν και οι τέσσερις. «Δηλαδή τι θα μου κάνετε τόλμησε να ψελλίσει ο Κώστας. Ότι κάνατε και στον Παναγιώτη;» Ξανά γέλασαν πιο δυνατά αυτή τη φορά: «η Παναγιώτα ο γκόμενος σου, τουλάχιστον δεν μιλούσε και δεν φώναζε. Εσύ επειδή το παίζεις μαγκάκι, λέμε να μη σου σπάσουμε μόνο το χέρι, ε παιδιά;» Είπε καθώς κοιτούσε να πάρει θάρρος ο ψευτονταής από τους φίλους του.
Σηκώνει να απλώσει το χέρι του και ακούει τον Κώστα να φωνάζει: ΤΩΡΑ!
Ξαφνικά ανοίγουν οι τελευταίες πέντε πόρτες από τις τουαλέτες. Από εκεί εμφανίστηκαν τα δυο του αδέρφια μαζί με τους καθηγητές τους και τον Γυμνασιάρχη. Κρυμμένοι τόση ώρα εκεί, περίμεναν πριν το διάλειμμα. Τώρα που είχαν ακούσει τα πάντα όχι μόνο σταμάτησαν τον ξυλοδαρμό του Κώστα αλλά βρήκαν και τους νταήδες που έδειραν τον Παναγιώτη!
Πάγωσαν τα πρόσωπα τους. Προσπάθησαν να τα ρίξουν ο ένας στον άλλον, δικαιολογίες ότι τα έλεγαν για πλάκα. Ότι κανείς δεν πείραξε τον Παναγιώτη. Ένας μάλιστα πήγε να τρέξει να τη γλιτώσει. Δεν είχε καταλάβει όμως ότι από πίσω του μπλόκαρε την πόρτα η μητέρα του Κώστα, η κυρία Ιωάννα. Δεν θες να δεις την κυρία Ιωάννα θυμωμένη, ούτε γάτα δεν της το σκάει εκείνη την ώρα.
Μια εβδομάδα μετά.
Μια εβδομάδα μετά ο Παναγιώτης γύρισε στο σχολείο. Τον είχαν ενημερώσει ήδη για τις εξελίξεις οι φίλοι του. Οι ψευτονταήδες πήραν αποβολή και ο γυμνασιάρχης κάλεσε τους γονείς τους, να τους πει τα γεγονότα. Κάποιοι γονείς είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό από τις αποτρόπαιες πράξεις που είχε προβεί το καμάρι τους. Κάποιοι το βούλωσαν, σε μια ένοχη σιωπή. Σαν να ήξεραν πως κάτι δεν πάει καλά, όμως δεν ήθελαν να παραδεχτούν πως ο γιος τους θα βγει ψευτονταής.
Ένας πατέρας μάλιστα, αστυνομικός στο επάγγελμα, πήγε να υπερασπιστεί τον γιο του. Τον αποστόμωσαν όμως όλοι, ακόμα και η ίδια του η γυναίκα. Πως αυτός θα έπρεπε να δίνει πρώτος το παράδειγμα, αυτός θα έπρεπε να φροντίσει ο γιος του, ως γιος αστυνομικού να γνωρίζει τις επιπτώσεις όταν ασκείς βία. Και όχι να νομίζει πως μπορεί να τη γλιτώσει κιόλας. Δεν ξαναμίλησε. Ίσως γιατί και οι γονείς του Παναγιώτη στην αρχή είπαν πως θα καταθέσουν μήνυση για βιαιοπραγία ανηλίκου. Όμως για την ώρα δέχτηκαν να περιμένουν, να δουν ποια θα είναι η συμπεριφορά των νταήδων.
Οι οποίοι εννοείται πως μέσα σε όλα έπρεπε να ζητήσουν δημόσια συγνώμη, μπροστά σε όλο το σχολείο. Αφότου ο Γυμνασιάρχης τόνισε στην ειδική ομιλία που έκανε πως όποιος αντιληφθεί παρόμοιο γεγονός να το καταγγείλει άμεσα. Και αν στον καθηγητή που το κατήγγειλε δεν κάνει τίποτα αυτός/η, να πάει κατευθείαν στο δικό του γραφείο και να καταγγείλει το όνομα του μαθητή και του καθηγητή.
Έκτοτε ως δια μαγείας, τα περιστατικά βίας, χλευασμού και εκφοβισμού σταμάτησαν. Αρκεί ένα άτομο να βρει το θάρρος να μιλήσει. Και να βρει τη σωστή ανταπόκριση από τους καθηγητές και τον Γυμνασιάρχη του. Ήταν η ημέρα που ο Παναγιώτης γύρισε και είπε στον Κώστα πως «σήμερα είναι η ημέρα που σταμάτησα να φοβάμαι». Γύρισε και προς τη γνωστή παρέα που καθόταν παραδίπλα και συνέχισε «εσένα και όσους με εκφοβίζατε»!
Ενημέρωσε παιδιά και γονείς, μίλα ανοιχτά!
Μπορεί η συγκεκριμένη ιστορία να είναι κομμάτι της φαντασίας μου. Γνωρίζουμε όμως καλά πως παρόμοιες, αν όχι χειρότερες καταστάσεις, βασανίζουν τα παιδιά στα σχολεία. Μιλήστε μαζί τους, παρακολουθήστε τις συμπεριφορές και τις κινήσεις τους. Ακόμα και αν αυτό που θα ανακαλύψεις για το παιδί σου δεν σου αρέσει, οφείλεις να ζητήσεις βοήθεια. Έτσι θα σώσεις αθώες ψυχές, που στο άμεσο μέλλον μπορεί να είναι είτε ο θύτης είτε το θύμα!
Ενημερώστε τα παιδιά σας, δώστε τους να διαβάσουν την παραπάνω ιστορία στο σχολείο τους. Αν είσαι ένα παιδί που έχει πέσει θύμα bullying, μην αργείς, μίλησε σε κάποιον άμεσα. Ζήτα βοήθεια, δεν είναι ντροπή. Έτσι θα βοηθήσεις τον εαυτό σου και άλλους μαθητές στο μέλλον. Ο εκφοβισμός, το bullying, είναι μια υπόθεση που αφορά όλους!
Σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας Για newsitamea.gr