Το χειρότερο μέρος του κόσμου (για να ζεις) έχοντας αναπηρία -Συγκλονιστικό Ντοκιμαντέρ

Είμαι η Σόφη Μόργκαν.Ένα από τα 11 εκατομμύρια άτομα με αναπηρία στο Ηνωμένο Βασίλειο.Το να ζεις και να εργάζεσαι στο Λονδίνο έχει τόσες προκλήσεις αλλά δεν με εμποδίζει από το να κάνω αυτά που θέλω.Υπάρχουν όμως μέρη στον κόσμο που είναι φρικτά για τους ανθρώπους με αναπηρία.

Σ’αυτό το φιλμ θα αποκαλύψω πώς είναι  η ζωή για τους ανθρώπους με αναπηρία να ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι –φυλακισμένοι-εγκαταλελειμμένοι και-δαρμένοι.

10 χρόνια πριν μου έτυχε τροχαίο που με άφησε παράλυτη από το στήθος και κάτω.Ο κόσμος μου άλλαξε σε μια νύχτα αλλά ακόμα ζω τη ζωή μου στο φουλ. Σε μερικά όμως μέρη του κόσμου οι άνθρωποι με αναπηρία αντιμετωπίζουν διακρίσεις και νοσηρή συμπεριφορά σε τρομακτικό βαθμό. 

Έτσι σήμερα θα συναντήσω μια ειδικό από το Παρατηρητήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων όπου παρακολουθούν και αναφέρουν κακομεταχείριση ανθρώπινων δικαιωμάτων παγκοσμίως. Είναι η διευθύντρια της Διεύθυνσης Αναπηρίας . Σε ερώτηση της Μόργκαν: ’’Ποιο είναι το χειρότερο μέρος που έχει ακούσει ή έχει δει’’, απάντησε ότι είναι δύσκολο να πει γιατί δυστυχώς κάθε χώρα που επισκέπτεται οι άνθρωποι με αναπηρία πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης , παραμέλησης και απομόνωσης.Παραδέχεται όμως ότι σίγουρα ένα από τα χειρότερα μέρη που έχει πάει είναι η Γκάνα.Οι άνθρωποι με αναπηρίες γενικά θεωρούνται καταραμένοι.Υπάρχει η αντίληψη ότι κάποιος ζήλεψε τη μητέρα σου και γι’αυτό προέκυψε η αναπηρία,όταν σε γέννησε.Και  ο τρόπος να βγουν από αυτό είναι μέσω της θεραπευτικής διαδικασίας δηλ. της νηστείας,του αλυσοδεσίματος και της άρνησης βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.Αν κάποιος της το έλεγε όπως το αναφέρει τώρα στη Μόργκαν,δεν θα το πίστευε.’’Πρέπει να πάτε εκεί,να δείτε μόνη σας διότι,αν δεν το είχα δει με τα μάτια μου,δεν θα είχα πιστέψει ότι κάνουν αυτά οι άνθρωποι εκεί.’’

Ακολουθώντας της διευθύντριας τη συμβουλή, θα πάω στη Γκάνα να δω τι συμβαίνει από πρώτο χέρι.

Συνήθως ταξιδεύω μόνη μου αλλά αυτή τη φορά πήρα τον αδελφό μου,Τομ, μαζί να με βοηθήσει και μου έχει φανεί ήδη χρήσιμος.

Η Γκάνα είναι ένα από τα διαμάντια της Αφρικής.Έχει από παλιά σταθερή δημοκρατία κι έχει από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην ήπειρο αυτή,εφοδιασμένη από εγκαταλελειμμένο χρυσό,κακάο και λάδι.Αλλά θέλω να ανακαλύψω αν τους ανθρώπους με αναπηρίες τους παραλείπουν από την οικονομική επιτυχία.Έχω ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι η μόνη επιλογή που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να ζητιανεύουν.Θα πάω να τους μιλήσω γι’αυτό.

Αυτό είναι επαιτεία όπως δεν την έχω ξαναδεί. Ρισκάρουν τη ζωή τους καθώς περνούν μέσα από την κίνηση.

Να ένας άνδρας που κάθεται σε ένα πατίνι. Πω,πω! Είναι τόσο χαμηλά! Αυτός είναι τρομακτικός τρόπος να βγάλεις τα προς το ζην αλλά σχεδόν το 80% των Γκανέζων από τα κατά 2,5 εκατομμύρια αναπήρων ανθρώπων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο 24χρονος Άνταμσον είναι τακτικός σ’αυτόν τον τρόπο επιβίωσης:

-Πόσον καιρό δουλεύεις εδώ;-10 χρόνια.Έρχομαι  εδώ αλλά εύχομαι να βγάλω μερικά λεφτά και να ξαναπάω σχολείο.

-Εδώ είναι ο μόνος χώρος για σένα να βγάλεις λεφτά;-Ναι,μόνο εδώ μπορώ να βγάλω λεφτά.Δεν υπάρχει άλλο μέρος για μένα μα πάω.

-Πώς σου φέρονται οι άνθρωποι λόγω του ότι είσαι σε αναπηρικό καρότσι;-Κανείς δεν έρχεται να μας ρωτήσει τι κάνουμε.

-Νιώθεις ότι κανένας δεν νοιάζεται;-Ναι,κανείς δεν νοιάζεται για μας.

Μετά το τροχαίο που είχα πάντα νιώθω τα νεύρα μου τεντωμένα όταν είμαι σε κίνηση αυτοκινήτων και τους προηγούμενους μήνες 2 από τους φίλους του Άνταμσον νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο ενώ ζητιάνευαν εδώ.

Ο Άνταμσον μπορεί να βγάλει 2 λίρες Αγγλίας τη μέρα. Μετά δεν μπορεί να πάρει δημόσια συγκοινωνία γιατί οι δημόσιες συγκοινωνίες δεν έχουν πρόσβαση.Ο μόνος τρόπος να να πάει σπίτι του είναι με ταξί και αυτό κοστίζει 5 φορές πάνω από όσα κερδίζει ο Άνταμσον. Άρα λοιπόν πρέπει να πάει σπίτι του σπρώχνοντας το καρότσι του.Η δημόσια συγκοινωνία κοστίζει το 1/10 του ταξί και θα δούμε αν μπορεί να πάει σπίτι όπως όλοι.Αυτά υποτίθεται είναι τα δημόσια μέσα μεταφοράς.Σε βλέπουν εδώ και κανένας δεν έρχεται να σε βοηθήσει.Δεν δέχονται αναπηρικά καρότσια στα λεωφορεία.

Πήρα μια μικρή γεύση ζωής σαν άτομο με αναπηρία στους δρόμους σήμερα.Ο Άνταμσον  με πήγε σε ένα μάρκετ της πόλης όπου ζει αυτός και οι φίλοι του:”Εδώ ζω! Φτιάχνω μια σκηνή και μετά τη χρησιμοποιώ να σκεπαστώ,όταν κοιμάμαι.”

Ο Άνταμσον πληρώνει τους φίλους του σε εβδομαδιαία βάση να του προσέχουν τα πράγματα στη διάρκεια της μέρας.Όλη η περιουσία του Άνταμσον είναι τυλιγμένη στα στρωσίδια του.Μπορούν να κοιμούνται έξω από το μάρκετ μόνο τα βράδια που το μάρκετ είναι κλειστό.Έτσι στις 5:30 κάθε πρωί ξυπνάει και φεύγει.

-Σου έχει κάνει κανένας κακό από τότε που είσαι εδώ;-Μου έχουν επιτεθεί αρκετές φορές κι έτσι ,αν θέλω να κοιμηθώ εδώ,υπάρχει ένα άτομο ασφαλείας και του δίνω τα πράγματά μου.

-Είσαι από το Βορρά.Είναι καλύτερα να κοιμάσαι εδώ από το να κοιμάσαι σε χωρίο;-Είναι καλύτερα εδώ γιατί,αν είμαι στο χωριό,δεν έχω μερικές φορές φαγητό να φάω.

Η πραγματικότητα είναι ότι νομίζω ότι δεν έχει επιλογές ο Άνταμσον. Όχι μόνο είναι απίστευτα φτωχός αλλά είναι και ανάπηρος και είναι ο χειρότερος συνδυασμός που μπορείς να φανταστείς.Παρ’όλα αυτά κάνει ό,τι περισσότερο μπορεί.

Έχω δει πώς είναι για μερικούς αναπήρους ανθρώπους να ζουν στην πόλη αλλά ο Άνταμσον μου έχει πει ότι οι συνθήκες είναι ακόμα πιο σκληρές  γι’αυτούς που ζουν στην εξοχή.Εκεί πάω τώρα….

Συνάντησα ένα νεαρό που ζει με την οικογένειά του 7 ώρες οδήγησης μακρυά:

Όπως  κι εγώ,ο Φράνσις δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πόδια του.Αυτή είναι η πρώτη φορά που τον βγάζουν έξω εδώ και χρόνια.Απ’ότι φαίνεται πολλοί άνθρωποι σ’αυτό το χωριό δεν έχουν δει το Φράνσις πιο πριν.Τον χαιρετάω και ο Φράνσις νιώθει πολύ άβολα και αποφάσισα να του πάρω τη συνέντευξη στο δωμάτιό του.

-Φράνσις ,πόσον καιρό είσαι εδώ;-15 χρόνια.

-Ήταν τότε που απόκτησες την αναπηρία;-Δεν ήμουν πάντα έτσι.Ξεκίνησα να μην μπορώ να περπατήσω σωστά και παραπατούσα.Οι άνθρωποι άρχισαν να με κοροϊδεύουν και να με λένε ανάπηρο που έχει κολλήσει σ’αυτό το δωμάτιο.

-Γιατί μένεις εδώ;-Δεν έχω κανένα να με βοηθήσει.Δεν υπάρχει κανένας στην οικογένεια μου αρκετά δυνατός γι’αυτό το σκοπό.Αν υπήρχε κάποιος να με βοηθήσει,θα έβγαινα έξω.

-Έρχονται ο φίλοι σου να σε δουν εδώ;-Έρχονται και μου μιλάνε.Αν είχα βοήθεια,θα τους επισκεπτόμουν κι εγώ.

(Ακούω μια φωνή έξω από την πόρτα και συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά.Μια συγγενής του Φράνσις ακούει τι λέμε και υπαγορεύει στον Φράνσις τι να πει στις ερωτήσεις μου.Νομίζω ότι προσπαθούν να δώσουν μια καλύτερη εικόνα του πώς είναι η ζωή εδώ.)

Ο Φράνσις είναι απόλυτα εξαρτημένος από την καλή θέληση των ανθρώπων γύρω του ,όπως πολλοί άνθρωποι στη θέση του.Με τον αδελφό μου που έβαλα στη ν πόρτα,ο Φράνσις μίλησε πιο ελεύθερα.

-Πιστεύεις ότι είσαι κλεισμένος εδώ επειδή η οικογένειά σου σε κρύβει;-Πιστεύουν  ότι είμαι αθεράπευτος και άχρηστος σ’αυτούς.Με έχουν εγκαταλείψει.Μόνο η μητέρα μου νοιάζεται.

-Φοβάσαι ότι θα είσαι εδώ για το υπόλοιπο της ζωής σου;-Αν δεν με βοηθήσει κάποιος,θα παραμείνω κολλημένος εδώ.Το μισώ αλλά τι μπορώ να κάνω;

Ήμουν στο κρεβάτι για 2,5 -3 χρόνια.Έπρεπε να μείνω μέσα.Ήταν αληθινά φρικτό.Ένιωθα πολύ μοναξιά,ήμουν πολύ τρομαγμένη και πολύ εξαρτημένη από τους ανθρώπους.Σε σύγκριση με αυτό….Αυτόν τον άνδρα τον έχουν αφήσει να πεθάνει.

Μου δίνεται η αίσθηση ότι οι άνθρωποι ντρέπονται για τους ανθρώπους που έχουν αναπηρία ότι δεν είναι κι αυτοί ανθρώπινα όντα,ότι τους αξίζει να τους κρύβουν και ότι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στα πράγματα που χρειάζονται.Εκτιμάται ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι στην Γκάνα είναι εσώκλειστοι στα σπίτια τους.

Δεν καταλαβαίνω γιατί έχουν γίνει τόσα ελάχιστα πράγματα για ανθρώπους σαν τον Φράνσις.

Ταξίδεψα σε μια από τις λίγες κλινικές αποκατάστασης(αναπήρων) της περιοχής να πάρω μερικές απαντήσεις.Βλέπω πολλούς ανθρώπους με αναπηρίες εδώ.Στην πράξη δεν υπάρχει δωρεάν ιατρική φροντίδα του κράτους για τα 25 εκατομμύρια ανθρώπων της Γκάνας.Η αδελφή Ελίζαμπεθ είναι διευθύντρια στη κλινική.Εξηγεί ότι ο 10χρονος Αβραάμ έχει μόλις φτάσει για θεραπεία στο κέντρο με τη μητέρα του και του έχουν πει ότι το κινητικό του πρόβλημα οφείλεται σε πνευματικό πρόβλημα.Αυτό το Καθολικό Φιλανθρωπικό Ίδρυμα αντιμετωπίζει πολλούς συνεχείς αγώνες που πηγαίνουν πιο βαθιά από τις ελλείψεις πόρων.Υπάρχουν επίσης  οι παραδοσιακές και πολιτιστικές πεποιθήσεις και δοξασίες που τους εμποδίζουν από το να έρθουν στον χώρο αυτόν για θεραπεία.

-Επομένως είτε οι άνθρωποι γεννιούνται είτε αποκτούν αναπηρία,ποιο είναι το πρώτο βήμα για τη θεραπεία;-Είναι το τελευταίο στάδιο,όταν έρχονται εδώ.Πρώτα έχουν δοκιμάσει τις πνευματικές εκκλησίες ,τους γιατρούς της φυλής τους.

-Όταν κάποιος έχει μια αναπηρία γιατί δεν έρχεται πρώτα εδώ;-Γιατί οφείλεται στα πιστεύω της παράδοσής τους.

Είναι αυτή η βαθιά ριζωμένη πίστη στη δύναμη της προσευχής να θεραπεύσει που οδήγησε τη μητέρα του Αβραάμ να τον φέρει τελικά για θεραπεία εδώ στην κλινική;

-Τη μέρα που ήρθε από το σχολείο στο σπίτι,δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί η μέση του ήταν πολύ πρησμένη και πονούσε.Όταν τον πήγαν στο νοσοκομείο ,ο γιατρός συμβούλεψε να ζητήσουν πνευματική βοήθεια.Έτσι τον πήγα σε κατασκήνωση προσευχής.

-Τι έγινε εκεί;-Αυτοί οι χώροι είναι πάρα πολλοί ακριβοί,μερικοί κοστίζουν 1000 σεντς Γκάνας, άλλοι 500 ή 700 σεντς Γκανέζικα. 1000 σεντς ισοδυναμούν με 200 λίρες Αγγλίας και μετά από αλλεπάλληλες επισκέψεις για αρκετούς μήνες,η μαμά του Αβραάμ τον έφερε τελικά εδώ.

Η ακτινογραφία του Αβραάμ δείχνει ότι το κόκκαλο από τη μια πλευρά έχει γλιστρήσει πιο ψηλά και μπορεί να προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα. Λόγω του ότι αγνοήθηκε το πρόβλημα για καιρό,οι γοφοί του Αβραάμ έχουν συγχωνευτεί.Χωρίς μια ακριβή εγχείρηση,η πιθανότητα είναι να περπατάει με πατερίτσες για το υπόλοιπο της ζωής του.Αν το θέμα είχε αντιμετωπιστεί νωρίτερα,θα είχαμε πάει καλύτερα.Πέρασαν  9 μήνες και  θα είχε βοηθήσει πολύ μια έγκαιρη επέμβαση.Όλο αυτό έγινε γιατί ο γιατρός -που αμφιβάλλει η νοσοκόμα ότι ήταν ιατρικός γιατρός-συμβούλευσε τη μητέρα να τον πάει σε συγκέντρωση προσευχής*,παρ’ότι πιστεύουν οι άνθρωποι εκεί ότι βοηθούν τα φάρμακα.

Σήμερα έμαθα ,λέει η Σόφη Μόργκαν ,ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ μεγάλη ελπίδα ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι θα τους βοηθήσουν.Έχω δει ότι μερικοί άνθρωποι θα δοκιμάσουν τα πάντα πριν καταφύγουν στη δυτική φαρμακοθεραπεία και αυτά ενισχύονται από την πίστη τους.Ταμπέλες γύρω σ’όλη την Γκάνα υπάρχουν παντού αυτής της πίστης.Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες κατασκηνώσεις προσευχής σ’όλη τη χώρα.Ένας εκπρόσωπος ενός τέτοιου μεγάλου χώρου προσευχής πιστεύει ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι πιθανό να είναι δαιμονισμένοι και μετά γίνονται καλά.Ένας άλλος εκπρόσωπος λέει ότι οι άνθρωποι που πάνε εκεί έχουν πνευματική ανισορροπία.

Ακούγεται ένα τσίριγμα από ένα 7χρονο κορίτσι που της έχουν δώσει ένα υγρό βοτάνι που την ενοχλεί στα μάτια και στη μύτη.Η μητέρα της παρ’ότι υποφέρει που τη βλέπει να φωνάζει είναι ικανοποιημένη από τη θεραπεία..Το κορίτσι πάσχει από επιληψία και υποτίθεται το υγρό από βότανα που της έδωσαν θα την απαλλάξει από την ασθένεια.

Υπάρχουν και ασθενείς που δεν είναι εκεί οικειοθελώς.Οι γονείς του Σέριφ τον κορό’ι’δεψαν ότι είναι νοητικά τρελός και είναι δεμένος με αλυσίδα 2 μήνες και 3 μέρες τώρα.Μόνο 2 φορές έχει κάνει μπάνιο και μυρίζει.Δεν έχει αλλάξει ούτε τα ρούχα του.Ο Σέριφ δεν είναι ο μόνος αλυσοδεμένος,αν κοιτάξουμε ένα γύρω.

Η μαντάμ Αϊρίν δίνε σε μια ασθενή ένα μείγμα βοτάνων συνδυασμένο με τη δύναμη της προσευχής το οποίο κάνει την ασθενή να της έρχεται εμετός. Επιπλέον την χτυπάει.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι το να δέρνεις κάποιον είναι μοχθηρό..Υπάρχει και η σωματική βία δηλαδή όχι μόνο τα βοτάνια.Οι περισσότεροι ασθενείς έχουν έρθει εδώ από τους συγγενείς του,επειδή πιστεύουν ότι έχουν σωματική,νοητική ή πνευματική διαταραχή.Φαίνεται ότι για την μαντάμ Αϊρίν είναι μια πολύ επικερδής επιχείρηση. Σκεφτείτε ότι πάνε εκεί 50 άτομα τη μέρα και πληρώνουν 200 σέντις. 2000 λίρες Αγγλίας τη μέρα είναι πολύ υψηλό ποσό για τα στάνταρντς του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ρωτώντας την μαντάμ Αϊρίν ισχυρίζεται ότι μια ασθένεια που διαρκεί πολύ,είναι συνήθως πνευματική ασθένεια.Το αν η Σόφη Μόργκαν έχει σωματικό ή πνευματικό πρόβλημα,πρέπει η μαντάμ Αϊρίν να συμβουλευτεί τις υψηλότερες δυνάμεις.Παραδέχεται ότι αλυσοδένουν τους ανθρώπους για να μην έχουν κακή συμπεριφορά.’’Αν  τους βγάλουμε τις αλυσίδες ,θα το σκάσουν΄΄,λέει ένας συνεργάτης της.’’Μα αφού δεν θέλουν να είναι εδώ γιατί να τους δένετε;’’.’’Μόνο η οικογένειά τους μπορεί να επιτρέψει να βγουν οι αλυσίδες.’’

Άλλος βοηθός της μαντάμ παραδέχεται ότι φέρνοντας εκεί τα ανάπηρα παιδιά,επειδή οι γονείς τους δεν τα θέλουν,η μαντάμ Αϊρίν τα ξεφορτώνεται.Βασικά κάνει τελετουργίες και μετά το παιδί ‘εξαφανίζεται’που σημαίνει ότι το παιδί το σκοτώνουν ή το αφήνουν να πεθάνει.Δεν θεωρούν αυτά τα παιδιά ανθρώπινα όντα και  θέλουν να τα στείλουν πίσω από κει που ήρθανε,που βασικά σημαίνει ότι δολοφονούν παιδιά.Μετά επικοινώνησε η Μόργκαν με την μαντάμ Α’ι’ρίν,τη ρώτησε,αν σκοτώνει ανάπηρα μωρά και νήπια και  είπε ότι δεν κάνει κάτι τέτοιο προσωπικά,κάνει τελετουργίες και μετά από αρκετές μέρες πεθαίνουν.Είπε ότι δεν είναι άνθρωποι και τα στέλνει μακρυά πίσω στα πνεύματα  που ανήκουν…

Πάω τώρα σε κάποιον που προσφέρθηκε να με πάει σε μέρος όπου οι άνθρωποι εκτελούν αυτές τις τελετές.Ο κύριος Περίμα έχει περάσει χρόνια αγωνιζόμενος να προστατεύσει ανάπηρα παιδιά στη Γκάνα.Εξηγεί:Συνήθως το ανάπηρο παιδί το φέρνουν εδώ και ρίχνουν μερικές σταγόνες σναπς (δυνατό αλκοολούχο ποτό) και προσθέτουν μερικές σταγόνες δηλητηρίου μέσα και ρίχνουν λίγο στη γλώσσα του παιδιού.Το παιδί νομίζει ότι του δίνουν νερό και το καταπίνει και αρχίζει και πεθαίνει.Τότε ο ‘’φετίχ  ιερέας’’ ρίχνει το υπόλοιπο του σναπς στο ποτάμι, σαν σπονδή καλώντας το ποτάμι να έρθει να πάρει πίσω το παιδί.Αυτό είναι εγγύηση ότι το παιδί θα πεθάνει.Και ο ‘’ιερέας’’  ρίχνει το παιδί στο ποτάμι και ρίχνει ένα προειδοποιητικό πυροβολισμό στον αέρα που σημαίνει ότι το ποτάμι έχει έρθει για το παιδί.Κάθε Τρίτη και Παρασκευή νωρίς το πρωί ακούει  ο κύριος Περίμα τον πυροβολισμό.2 φορές τη βδομάδα!

Συμπληρώνει:’’Χαίρομαι που βλέπετε το άδειο χαρτόκουτο από σναπς. Αυτό κάνουν.Είναι πρόσφατο το κουτί.Δεν έχει πολυκαιρήσει. Είναι πολύ καινούριο.Μπορεί να έκαναν  την τελετή  την περασμένη εβδομάδα’’.

Αυτό που τη σοκάρει περισσότερο είναι ότι αυτά γίνονται στην άκρη του δρόμου,όχι στη μέση του πουθενά της Γκάνας.Όταν γίνονται αυτές οι τελετές περνάνε αυτοκίνητα στο δρόμο,δεν γίνονται κρυφά.Είναι ένας απαίσιος ,σκοτεινός χώρος.

Συνάντησα έναν’’φετίχ ιερέα’’ τους που κάνει τέτοιες τελετές και που μου μίλησε,που γεφυρώνει το κενό μεταξύ πραγματικού και πνευματικού κόσμου αλλά δέχτηκε να συναντηθούμε διότι θα πληρώσω μια συνάντηση να με θεραπεύσει από την αναπηρία μου.

Αφού πλήρωσα 2 μπουκάλια σναπς και  400 λίρες ο Νάνα συμφώνησε να συμβουλευτεί τους θεούς  για την αναπηρία μου.Της είπε ότι είχε φτιαχτεί για κάτι εξαιρετικό αλλά όταν προσπάθησε να γίνει κάτι εξαιρετικό,οι προσπάθειές της ήταν μάταιες.Στην παιδική της ηλικία ήθελαν να της κάνουν μάγια αλλά το πνεύμα της είναι σπουδαίο και δεν την μάγεψαν.Το να θεραπευτεί δεν θα είναι πρόβλημα.Η θεραπεία της όμως δεν ήταν  ο λόγος που βρισκόταν εκεί.

-Αν μια γυναίκα έρθει να σας δει με ένα παιδί με αναπηρία,πώς βοηθάτε τη μητέρα και το παιδί;-Ονομάζουμε αυτά τα παιδιά ‘’Ινσούμπα’’.Όταν μου φέρνουν ένα παιδί από το ποτάμι,πρέπει να τα συνοδεύσω(ως την αναχώρησή τους).

-Τι εννοείτε με αυτό;-Υπάρχουν τελετές που κάνουμε γι’αυτά τα  μωρά,τότε τα παίρνει το ποτάμι. Μερικά γίνονται φίδια,μερικά άλλα ζώα.

-Νομίζετε ότι είναι φυσιολογικό να  σκοτώνετε ανάπηρα μωρά;-Αν θέλετε το παιδί σας ,όπως είναι, είναι εντάξει,αλλιώς είναι εντάξει να το συνοδεύσω.

Το επίπεδο του σκοταδιού που έζησα δεν μπαίνει σε λόγια,να κοιτάς στα μάτια ένα άνδρα που λέει ότι είναι φυσιολογικό να σκοτώνεις ανάπηρα μωρά.Δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.

Από την ώρα που έφτασα στη Γκάνα αυτό που μου έχουν πει επανειλημμένα είναι ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν αξίζουν τίποτα .Σκοτώνουν ακόμα και τα παιδιά τους.Αυτός ο άνδρας δολοφονεί ανάπηρα παιδιά και πληρώνεται γι’αυτό.

Μόλις επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου η εξάντληση από τη ζέστη και οι πραγματικότητες του ταξιδιού στη Γκάνα με χτύπησαν γερά.Η θερμοκρασία μου έκανε αιχμή σήμερα και νιώθω εξαντλημένη.Δείχνει πόσο,όταν αρρωσταίνουμε,παίρνουμε ως δεδομένα όσα έχουμε.Έχουμε πρόσβαση στα φάρμακα,σε κρεβάτι ,σε ντους και ,αν είσαι άρρωστος σ’αυτή τη γη δεν έχεις που να πας.Είναι ταπεινωτικό και μου υπενθυμίζει πόσο τυχερή είμαι.Το θυμάμαι κάθε μέρα που ξυπνάω και βγαίνω έξω.

Μέρες μετά την ανάρρωση επισκέφτηκα τον κύριο Περίμα στο σχολείο που έχει ιδρύσει για να παρέχει εκπαίδευση στα ανάπηρα παιδιά.Στα 25χρόνια που λειτουργεί το σχολείο του 1500 παιδιά με αναπηρίες έχουνε αποφοιτήσει.Όλα όσα γίνονται εκεί είναι  χωρίς τη βοήθεια του κράτους.’’Τους μαθαίνουμε ραφτική,κατασκευή ρούχου και δερμάτινων και κατασκευή υποδημάτων.Τα εκπαιδεύουμε στην αγροτική ζωή,την κτηνοτροφία και την ορνιθοτροφία.’’.

-Αυτά που τους παρέχετε εδώ είναι περισσότερα από μια δεξιοτεχνία;-Κάνουμε τη ζωή τους καλύτερη και να μπορούν να ζουν τελείως ανεξάρτητα σαν ικανοί άνθρωποι.

Ο 17χρονος Τσάρλυ που είναι μαθητής σ’αυτό το σχολείο,γεννήθηκε στο χωριό και ο πατέρας του επειδή ήταν ανάπηρη ψυχή,δεν ήθελε να τον δει,τον μισούσε  ότι είναι καταραμένος.Τον θεωρούσε φίδι του ποταμού και μια μέρα τους παράτησε.Μια μέρα ήταν ο Τσάρλυ με την μητέρα του και κάποιος άνδρας τον είδε και  του είπε να τον στείλει στο Κουμασί.Εκεί υπάρχει ένα σχολείο που λέγεται’’Ίδρυμα Δράσης Σωματικής Πρόκλησης’’.Ήταν 10 χρονώ ν τότε και δέχτηκε για να έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Ο Τσάρλυ λέει:’’Το μεγάλο μου όνειρο στη ζωή είναι να γίνω γιατρός στο μέλλον.Προσεύχομαι να με βοηθήσει ο Θεός και ο Θεός να βοηθήσει κάποιον που θα με σπρώξει να φτάσω σ’αυτό το στάδιο.Θέλω να αποδείξω στην οικογένειά μου ότι έχω κάτι σημαντικό πάνω μου.’’

Ο κύριος Περίμα έχει περίπου 80 με 90 παιδιά εδώ με όλα τα είδη της αναπηρίας.Όσο σε εμπνέει αυτός ο χώρος και όσο καταπληκτικός είναι άλλο τόσο σοκαριστικός είναι ότι δεν έχει καμιά υποστήριξη από την κυβέρνηση. Ό,τι κι αν ΄χει και κάνει,το πληρώνει μόνος του και από μάζεμα χρημάτων.Είναι όμως μαγικός χώρος.Είναι θετικό να βρίσκεσαι εδώ.

Μετα τον ποταμό,όπου τα παιδιά τα αφήνουν να πεθάνουν,η αδελφή Ελίζαμπεθ θέλει πολύ να γνωρίσω ένα παιδί.Αυτό το παιδί το άφησαν ,όταν γεννήθηκε οι γονείς της και ήθελαν να την σκοτώσουν.Την θεωρούσαν καταραμένη.Την έφεραν εδώ και το όνομά της είναι Blessing(Ευλογία).Ζει εδώ λίγους μήνες.

Τώρα θέλω να δω τι κάνει η κυβέρνηση μετά τα σοκαριστικά γεγονότα που έζησα.Μίλησα με το γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου για ανθρώπους με αναπηρίες.

-Τι κάνει η κυβέρνηση να βοηθήσει τους ανθρώπους που είναι έγκλειστοι από τη κοινωνία ή που  τους κρύβουν;-Προσπαθεί να ενισχύσει την ευαισθητοποίηση και τη συνειδητοποίηση ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι διαφορετικοί.Προσπαθούμε να μιλήσουμε στους ίδιους ους ανθρώπους με την αναπηρία γιατί μερικοί έχουν  δεχτεί την κατάστασή τους και τον εγκλεισμό τους.Δεν έχουμε κάνει τίποτα όσον αφορά τους αλυσοδεμένους ανθρώπους,αφότου βγήκε η αναφορά των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

-Πήγα σε 2 μέρη και συζήτησα με ανθρώπους που πολύ ανοιχτά παραδέχτηκαν ότι δολοφονούν ανάπηρα μωρά.Είναι σοκαριστικό και θέλω να μάθω τι θα κάνει η κυβέρνηση της Γκάνας γι’αυτό.-Αυτά είναι μέρος των παραδοσιακών τους πιστεύω και οι προλήψεις τους.Δυστυχώς κάνουν αυτά και καταχρώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα.Όταν συλληφθεί ο ‘φετιχ ιερέας ‘’τους και τον φέρουν μπροστά στη δικαιοσύνη,δεν είναι τόσο απλό.Θα έχει και συνεργούς ,τους γονείς πρώτα από όλα.

Έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις σε ‘’φετίχ ιερείς’’ τους αλλά όχι αρκετές για να σταματήσουν τη συνέχισή τους.

Το ταξίδι μου στη Γκάνα με άφησε ξαφνιασμένη και θυμωμένη.Έχω δει ανθρώπους αποκλεισμένους ή να ψευτοζούν με το ζόρι στην άκρη της κοινωνίας και άκουσα φοβερά εγκλήματα να διαπράττονται απέναντι σε παιδιά και ενήλικες επειδή απλώς έχουν μια αναπηρία.

Πριν φύγω είχα μια πρόσκληση να συναντήσω τον Άνταμσον και τους φίλους του.Με κάλεσαν στην Κυριακάτικη τακτική αθλητική συνάντηση για ποδόσφαιρο με πατίνια.Το ματς αυτό τραβάει πολύ κόσμο.Πρώτη φορά οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι σαν απόκληροι και αόρατοι.Τελειώνει το ταξίδι μου στην Γκάνα με αυτά τα παιδιά που είναι γεμάτα ζωή και αυτοπεποίθηση.Έχουν δύσκολη ζωή αλλά επιβιώνουν.Αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες και προκαταλήψεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι με αναπηρία στην Γκάνα όλοι αξίζουν καλύτερα. 

The World’s Worst Place to Be Disabled? – Documentary