Θρήνος.. 4.00… Ξημερώματα… Ο ήχος του κινητού μου εκκωφαντικός.. Όλο το σπίτι τρανταχτηκε… Ντριν, Ντριν ξανά και ξανά. Με ξύπνησε απότομα.. Ένας τρόμος κυρίευσε το
Μια φορά και έναν καιρό ζούσα στο ίδιο σπίτι με ένα τέρας… Με αυτό το τέρας “έπαιζα” κρυφτό.. Προσπαθούσα να κρατώ…”Αθόρυβη…” ακόμα και την αναπνοή μου…
Αναχωρούμε, σας παρακαλώ μην μας ξεχάσετε” λέει ο πατέρας της μικρής Ευαγγελίας και απευθύνει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους . Όταν οι άνθρωποι θέλουν μπορούν
Η γιατρός διέκοψε την είσοδο μου στο δωμάτιο, έτρεξε και με πρόλαβε, κλείνοντας την πόρτα ώστε να μην έχω ορατότητα. ¨Συγγνώμη έχουμε ένα περιστατικό” είπε