Η Πιπερόριζα, πιο γνωστή ως ginger και τα οφέλη στην υγεία μας!
Ακούμε συνεχώς για το ginger. Cocktails που γίνονται με αυτό ως συστατικό, γλυκά που έχουν λίγο από αυτό και βέβαια μπύρες που μας χαρίζουν αρώματα ή σπιρτάδα και λέμε ότι θυμίζουν ginger. Εκτός από τις κλασικές μπύρες υπάρχουν και οι ginger beers και τα ginger ales. Αυτά έχουν γεύση και κάψιμο ginger ή στα μοντέρνα τζίντζερ.
Το τζίντζερ ή στη γλώσσα μας πιπερόριζα, αποτελεί το βασικό συστατικό της τζιτζιμπύρας και όχι μόνο. Τι είναι όμως το τζίνζερ, από πού μας ήρθε και πως το χρησιμοποιούμε; Αυτά τα ερωτήματα θα βοηθήσω να απαντηθούν παρακάτω, καθώς πολλά ερωτήματα προκύπτουν σχετικά μ αυτό το προϊόν, γεγονός που το ζω αρκετά συχνά τόσο στα εργαστήρια ζαχαροπλαστικής (περισσότερο όμως κατά την πώληση) όσο και κατά την κατανάλωση ενός υγρού προϊόντος.
Το τζίντζερ είναι η ρίζα του φυτού zingiber officinale (ζιγγίβερις η φαρμακευτική). Είναι αειθαλές τροπικό βότανο που μοιάζει με καλάμι. Η καλλιέργειά του είχε ανθίσει πρωτίστως για θεραπευτικούς σκοπούς, εξ ου και η ονομασία του. Η λαϊκή ιατρική εκθειάζει τη χρήση του για τη ναυτία και κατά του κρυολογήματος. Ενδείκνυται επίσης για τον εμετό και τον ίλιγγο, αλλά και ως τονωτικό για προβλήματα δυσπεψίας (καούρα), διάρροιας, δυσκοιλιότητας και για προβλήματα του κωλικού. Από προσωπική εμπειρία σας διαβεβαιώνω κάνει πολύ καλή δουλειά στην καούρα (ακόμα και σε μορφή τζιτζιμπύρας). Επίσης αναφέρεται και ως αφροδισιακό.
Η προέλευση του είναι από την Άπω Ανατολή. Με ποιο τρόπο κατέληξε στην Ελλάδα είναι λίγο μπερδεμένο. Πηγές αναφέρουν ότι το έφεραν μαζί τους οι στρατιώτες του Μέγα Αλέξανδρου, όταν γύρισαν από τα βάθη της Ανατολής. Άλλες υποστηρίζουν ότι έφτασε μέσω του εμπορίου (καραβάνια) που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες με την Ανατολή. Το σίγουρο είναι ότι το τζίντζερ ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, μιας και το αναφέρει ο Διοσκουρίδης, στα «Δείπνα» του, ως τον «ασπρουδερό πιπεράτο βολβό».
Για κάποιο διάστημα ξεχάστηκε (βλέπε τουρκοκρατία, πόλεμοι) στην Ελλάδα. Το ξανά έφερε στην Ευρώπη ο Μάρκο Πόλο, ενώ οι Ισπανοί αποικιοκράτες (κατακτητές) είναι αυτοί που διέδωσαν την καλλιέργεια και παραγωγή του στην Κεντρική και Βόρεια Αμερική και στις Αντίλες.
Η πρώτη παραγωγή πιπερόριζας, ξεκίνησε στη Νότια Ασία. Μάλιστα στις μέρες μας η Ινδία είναι η πρώτη σε παραγωγή χώρα. Η επέκταση της Ευρώπης σε όλο τον κόσμο βοήθησε στην διάδοση κι επέκταση της καλλιέργειας του τζίντζερ, όπως προαναφέραμε. Οι κτήσεις Ισπανίας και Αγγλίας ήταν συνήθως όμορες και η ανταλλαγή τόσο των προϊόντων, όσων και των κτήσεων, ήταν πολύ εύκολη και προσιτή.
Κάπως έτσι, το τζίντζερ ξεκίνησε να παράγεται στην Ανατολική Αφρική, καθώς και στην Καραϊβική. Λέγεται μάλιστα πως στη Τζαμάικα παράγεται καλύτερης ποιότητας, από την οποία άρχισε να εισάγεται κι έπειτα νακαλλιεργείται στην Αμερική και στην Αυστραλία.
Διατίθεται στο εμπόριο φρέσκο και ζουμερό, αλεσμένο σε σκόνη, τουρσί, σιρόπι, γλασαρισμένο, αιθέριο έλαιο, βάμμα ή και σε μορφή αφεψήματος, τσάι. Το φρέσκο τζίντζερ χάνει γρήγορα το άρωμά του, γι’ αυτό πρέπει να καταναλώνεται αμέσως μετά την αγορά του, αν παρουσιάζει ρυτίδες, διχρωμία και είναι μαλακό σε σημεία, αυτό σημαίνει ότι δεν είναι φρέσκο.Όταν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε κόβουμε και ξεφλουδίζουμε όσο μας χρειάζεται για κάθε φορά. Διαφορετικά θα χάσει τα θρεπτικά συστατικά και θα αλλοιωθεί. Μπορούμε να ξεφλουδίζουμε το τζίντζερ είτε με ένα peeler, είτε κόβοντας σε πιο μικρά βολικά κομμάτια και με την βοήθεια ενός μικρού μαχαιριού ξεφλουδίζουμε όπως την πατάτα.
Αφού ξεφλουδίσουμε το τζίντζερ κι ανάλογα την χρήση για την οποία το προορίζουμε το κόβουμε αναλόγως. Το τζίντζερ έχει πάρα πολλές ίνες οι οποίες πικρίζουν, αυτές θέλουμε να τις αποφύγουμε. Υπάρχει ειδικός τρίφτης για το τζίντζερ που λέγεται οροσιγκάνε (γιαπωνέζικος τρίφτης). Μπορούμε να το κόψουμε λεπτές φέτες και μετά λεπτά sticks.
Υπάρχει άσπρο, μαύρο και ροζ τζίντζερ. Στην Αμερική κυκλοφορεί και ως ζαχαρωμένο τζίντζερ.
Το τζίντζερ έχει χαρακτηριστικό πικάντικο και λεμονοειδές άρωμα κι αυτό το κάνει ιδανικό συστατικό για τη μαγειρική.Συναντάται ιδιαίτερα στην Ασιατική κουζίνα. Είναι αγαπημένο και απαραίτητο στην ινδική, ιαπωνική και κινεζική γαστρονομία. Αποτελεί μέρος στα περισσότερα μείγματα μπαχαρικών (κάρι), αλλά χρησιμοποιείται και μόνο του ως καρύκευμα σε συνταγές με χοιρινό, κοτόπουλο, πάπια, βοδινό, ψάρι, γαρίδες, καβούρι, σε σούπες όπως την κρεμμυδόσουπα, σε σάλτσες και σε ομελέτες. Γίνεται νοστιμότατο τουρσί για τη συνοδεία κρεάτων, μπαίνει σε πολλά αλμυρά snacks, καθώς και γλυκά παρασκευάσματα
Οι Κινέζοι φτιάχνουν μάλιστα και μαρμελάδες από τζίντζερ. Βέβαια δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη και η Δυτική κουζίνα. Οι Ισπανοί παρασκευάζουν παγωτό, οι Γερμανοί το χρησιμοποιούν στην κοτόσουπα, οιΓάλλοι σε ψωμί μπαχαρικών και οι Άγγλοι παράγουν ψωμί, μπισκότα, αλλά και τη τζιτζιμπύρα, την οποία μας σύστησαν την περίοδο της κυριαρχίας τους στο Ιόνιο. Οι Άγγλοι κάποια στιγμή επέστρεψαν στην χώρα τους, αλλά ητζιτζιμπύρα έμεινε και πλέον θεωρείται παραδοσιακό ποτό της Κέρκυρας.
Γνωρίζοντάς λοιπόν ορισμένα στοιχεία για την πιπερόριζα, είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Μπορούμε να το δοκιμάσουμε ως βολβό (προσοχή στο κάψιμο, μικρά κομματάκια κάθε φορά) ή να το χρησιμοποιήσουμε σε γλυκά και φαγητά ή και να το πιούμε.
Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: beerbartender.gr/Περικλής Πιτένης