ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με την ΠΕΡΛΑ ΜΕΣΙΝΑ
Στα σαράντα πέντε της, παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση με προσκεκλημένη την Τεμπλ Γκράντιν, την πιο διάσημη αυτιστική στον κόσμο, συνειδητοποίησε ότι έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της χωρίς να γνωρίζει ότι είναι αυτιστική.
Ο κύριος ήσυχος μοιάζει με τον «Ανθρωπο της Βροχής». Κάτι ανάμεσα σε τρελό και παιδί. Αν αρχίσει να μιλά, θα αναρωτηθεί κάποιος: «Τι λέει ρε ο μπαγάσας;»Οταν την άκουσε να μιλάει για τη ζωή της, νόμιζε πως άκουγε τον ίδιο της τον εαυτό. Βρήκε την εξήγηση για τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις, τη μοναξιά, την απομόνωση, το άγχος. Ολα είχαν εξήγηση: το σύνδρομο Asperger, μία μορφή αυτισμού. Μιλάμε με την Πέρλα Μεσίνα, πρόεδρο του Συλλόγου Ελλήνων Ενηλίκων Αυτιστικών Asperger και ΥΛΑ (Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτιστικών), τηλ. 210-9639166.
– Τι είναι ο ΣΕΕΑΑ και ΥΛΑ;
«Είναι μια προσπάθεια αναγνώρισης ότι τα αυτιστικά, Asperger και ΥΛΑ παιδιά μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται και αναγκαστικά εντάσσονται σε μια κοινωνία που κάθε άλλο παρά έτοιμη είναι για να αποδεχτεί και να κατανοήσει τις ειδικές ανάγκες τους. Στον αυτισμό έχουμε επίσης συνηθίσει να ακούμε τους γονείς να προβάλλουν τα θέματα των αυτιστικών παιδιών τους, αλλά τώρα είναι καιρός να ακούσουμε τους ίδιους τους αυτιστικούς να εκθέτουν τα θέματα που τους αφορούν».
– Πότε ιδρύθηκε ;
«Ιδρύθηκε το 2009, αλλά η δράση του είχε αρχίσει κάπου ένα χρόνο πριν. Η έδρα του είναι στην Αθήνα, αλλά έχουμε μέλη από όλη την Ελλάδα. Μέσω τηλεφώνου και Ιντερνετ μπορούμε και βοηθάμε άτομα και οικογένειες όπου κι αν βρίσκονται, στην Ελλάδα και στην Κύπρο».
– Το σύνδρομο Asperger;
«Ο σύλλογος δεν είναι μόνο για το σύνδρομο Asperger. Δυστυχώς, όμως, ο αυτισμός έχει διαχωριστεί σε διάφορες μορφές ή καλύτερα ετικέτες που του έχουν κολλήσει αυτοί που τον ερευνούν. Το Asperger διαφέρει από τον κλασικό αυτισμό μόνο στο σημείο της προφορικής ομιλίας, που αναπτύσσεται κανονικά, ενώ στον κλασικό αυτισμό μπορεί να απουσιάζει ή να παρουσιάζει δυσκολίες».
– Πότε φύγατε από την Ελλάδα;
«Το 1979, διότι δεν ένιωθα ότι ως άτομο με διαφορετικότητα ήμουν αποδεκτή από τους άλλους. Το ότι ήμουν γυναίκα μπορώ να πω ότι δυσκόλευε κατά πολύ την κατάσταση, αφού στην Ελλάδα τα κοινωνικά πρότυπα δεν ευνοούν την πραγματική ισότητα των φύλων. Εδώ και 25 χρόνια ζω στην Ολλανδία, αν και μοιράζομαι το χρόνο μου από το 2008 μεταξύ Ελλάδας και Ολλανδίας για να καλύπτω τις ανάγκες του συλλόγου».
– Σπουδάσατε γραφικές τέχνες;
«Οταν έφυγα το 1979, πήγα να σπουδάσω γραφικές τέχνες. Πάντα είχα καλλιτεχνική τάση και μου άρεσε να ζωγραφίζω. Το 2001, αφού είχα καταφέρει να μαζέψω κάποια χρήματα, αποφάσισα να σπουδάσω την άλλη μου αγάπη, την Ψυχολογία, μαζί με Κοινωνιολογία. Κατέχω 8 γλώσσες, αλλά γνωρίζω καλά κάπου 6, συμπεριλαμβανομένης της ολλανδικής νοηματικής και της γραφής Μπράιγ».
– Η αντίδρασή σας μετά τη διάγνωση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αμστερνταμ;
«Ανακούφιση που δεν ήταν φαντασίωση οι εμπειρίες και τα βιώματά μου, θυμός που τόσα χρόνια με κατηγορούσαν άδικα ως τεμπέλα ή χαζή, και τέλος κατάθλιψη, διότι η διάγνωση αυτή καθαυτήν δεν μου έκανε τη ζωή πιο εύκολη».
– Οι καθημερινές δυσκολίες;
«Οταν είμαι μόνη μου στον οικείο χώρο του σπιτιού μου, μπροστά στον υπολογιστή μου, δεν αντιμετωπίζω καμία δυσκολία. Η δυσκολίες δημιουργούνται όταν αλληλεπιδρώ με τους άλλους. Κυρίως διότι οι άλλοι λειτουργούν με βάση τα πολύπλευρα συναισθήματά τους και εγώ με την πολύπλευρη λογική μου. Η δική τους λογική είναι σαν τα δικά μου συναισθήματα, είναι είτε ΟΝ είτε OFF!»
enet.gr