Το ιδανικό μέλλον για τον τομέα της υγείας θα ήταν αυτό στο οποίο η προσωπική γενετική και τα ατομικά δεδομένα θα μπορούσαν να ενημερώνουν εγκαίρως τους ανθρώπους για συγκεκριμένες ασθένειες. Σε αυτή την περίπτωση, τα δεδομένα επί του συνόλου ενός πληθυσμού θα θεωρούνταν περιττά.
Ειδικά σε περιπτώσεις ασθενειών όπως η υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία και η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, η ιατρική επιστήμη δεν κατέχει ακόμα μία μεγάλη αποδεικτική βάση για τη θεραπεία τους.
Βασικός πυλώνας σε αυτή την πρόκληση είναι η γνώση πάνω σε ζητήματα που αφορούν ένα ολόκληρο πληθυσμό, τα οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αγνοούνται. Το στοίχημα, παρόλα αυτά, είναι η μετάβαση από την ποσότητα στην ποιότητα, ενώ οι φορείς παροχής υγειονομικής φροντίδας οφείλουν να επικεντρώνονται στα αποτελέσματα των καθηκόντων τους παρά στην προσωπική τους απόδοση.
Η επιτυχία μιας θεραπείας ασθενειών, όπως η εγχείρηση καρδιάς και του προστάτη ενθαρρύνεται από τη δυνατότητα αποκωδικοποίησης των γονιδιωμάτων. Τα φάρμακα που θα χρησιμοποιούνται θα έχουν αξία σε ατομικό επίπεδο.
Δύο έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 1961 και το 2001 έδειξαν ότι από δείγμα 1.000 ανθρώπων μόλις ένας εισάγεται σε νοσοκομείο κάθε μήνα. Η παρούσα δομή και οργάνωση υγειονομικής φροντίδας επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στον έναν, ενώ ο μεγάλος στόχος στο άμεσο μέλλον θα πρέπει να είναι η βελτίωση της υγείας των υπόλοιπων 999 μέσω πιο συγκεκριμένων αποφάσεων.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια στις ΗΠΑ και παρά το γεγονός ότι το 17% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος προορίζεται για την υγειονομική περίθαλψη, η παραγωγικότητα στον τομέα αυτό έχει παρουσιάσει μείωση κατά 0,6%. Χρειάζεται, επομένως, επανασχεδιασμός των μοντέλων παράδοσης και μεγαλύτερη εξειδίκευση.
Ο δρ. Eric Topol, συγγραφέας του βιβλίου “The Creative Destruction of Medicine: How the Digital Revolution Will Create Better Health Care”, υποστηρίζει πως κάθε άτομο θα μπορεί μέσα στα επόμενα χρόνια να έχει πρόσβαση στο γονιδίωμά του μέσω ενός smartphone και να αντλεί πληροφορίες από το ιστορικό του με το πάτημα ενός κουμπιού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναμένεται να αποτελέσουν οι μαστογραφίες. Οι εξετάσεις αυτές είναι πολλές φορές όχι μόνο δαπανηρές, αλλά και ελλιπείς. Τώρα πια, η πρόσβαση στο γονιδίωμα θα διευκολύνει στη διάκριση των ιστών του μαστού σε μοριακό επίπεδο.
Η υπόθεση της υγειονομικής περίθαλψης πρόκειται δε θα κρατά τους ασθενείς σε παθητικό ρόλο. Θα είναι εφοδιασμένοι με τις δικές τους γενετικές πληροφορίες, θα αγοράζουν με δική τους ευθύνη τα φάρμακα και θα έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους φορείς παροχής πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας.