Η πρώτη επαφή του ιατρού με το αυτιστικό παιδί στο ιατρείο είναι πάντα συγκλονιστική. Παρά τη μεγάλη γεωμετρική αύξηση των επισκέψεων των παιδιών με διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού στα ομοιοπαθητικά ιατρεία, η πρώτη επίσκεψη της οικογένειας με το παιδί, δημιουργεί κάθε φορά στον ιατρό, ανάμεικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα, όμοια με την πρώτη φορά που συνάντησε ένα τέτοιο παιδί. Αμηχανία και δέος, επιστημονική πρόκληση και ανθρώπινη συμπάθεια, θλίψη και αγανάκτηση.
Η προσπάθεια συλλογής στοιχείων για το ιστορικό του παιδιού, συνοδεύεται πάντα από το μεγάλο ερωτηματικό που αναδύεται σε κάθε επιστημονικό νου.
Γιατί το παιδί αυτό παρουσίασε αυτήν τη διαταραχή;. Τα τελευταία χρόνια, η μαζική προσέλευση παιδιών με αυτισμό στα ειδικά κρατικά κέντρα διάγνωσης και υποστήριξης μαθησιακών αναγκών (ΚΕΔΔΥ), στα παιδονευρολογικά, παιδοψυχιατρικά αλλά και ομοιοπαθητικά ιατρεία, οδηγεί σε ένα άλλο ερώτημα.
Γιατί τόσο μεγάλη αύξηση της επίπτωσης του αυτισμού στον σύγχρονο παιδικό πληθυσμό;
Ο αυτισμός είναι μία σύνθετη βιολογική διαταραχή. Τα συμπτώματα του αυτισμού εμφανίζονται στην πρώιμη παιδική ηλικία με μεγαλύτερη συχνότητα από το πρώτο μέχρι το τρίτο έτος της ζωής του παιδιού. Από το 1943 που ο Kanner περιέγραψε τον αυτισμό σαν μία διαταραχή νευρο-αναπτυξιακή, με κοινωνικές επιπλοκές, στερεοτυπικές κινήσεις, λεκτικές και εξω-λεκτικές διαταραχές συμπεριφοράς, ελάχιστη πρόοδος έχει λάβει χώρα στον τομέα της διερεύνησης της αιτιολογίας.
Η οικογενειακή προδιάθεση, λοιμώδεις παράγοντες, αυτοάνοσοι παράγοντες και εμπλοκή κυτοκινών έχουν προταθεί στα πλαίσια της αιτιολόγησης, χωρίς όμως η σαφής αιτία εμφάνισης της νόσου να είναι ακόμα γνωστή. Τα τελευταία χρόνια, οι παρατηρήσεις γονέων οι οποίοι διατείνονται ότι η εμφάνιση των συμπτωμάτων ξεκίνησε ύστερα από κάποιον εμβολιασμό, κινητοποίησε αντίστοιχες έρευνες, οι οποίες επίσης δεν μπόρεσαν να το επιβεβαιώσουν.
Ωστόσο υπολογίζεται σε καταγεγραμμένες μελέτες, ότι μεγάλο ποσοστό γονέων, έως και 40% σε κάποιες μελέτες έχουν αναφερθεί στη πεποίθησή τους για το γεγονός της σύνδεσης της έναρξης της αυτιστικής διαταραχής του παιδιού με κάποιο εμβόλιο.
Δυστυχώς, επειδή η ιατρική βιβλιογραφία αδυνατεί μέχρι σήμερα να συνδέσει τα γεγονότα αυτά, αυτές οι χρήσιμες παρατηρήσεις των γονέων δεν καταγράφονται, χάνονται και δεν στατιστικοποιούνται ώστε να αποτελέσουν έναυσμα περαιτέρω έρευνας.
Από Ομοιοπαθητικής πλευράς, μία ακόμη παρατήρηση έρχεται επίσης να ενισχύσει την ανοσολογική βάση της νόσου. Επειδή ο Ομοιοπαθητικός ιατρός, ρωτάει και ενδιαφέρεται για όλο το ιστορικό του παιδιού, στέκεται πάντα στα ιατρικά συμβάματα που προηγήθηκαν της εμφάνισης της νόσου.
Έχει λοιπόν παρατηρηθεί και καταγραφεί ότι όσο πιο έντονη και βαριά είναι η εκδήλωση του αυτισμού σε ένα παιδί, τόσο αυτό δεν μπορεί αυτό να αρρωστήσει από κάποια οξεία λοίμωξη με υψηλό πυρετό. Αντιθέτως, τα παιδιά με σοβαρή αυτιστική διαταραχή, σπάνια ανεβάζουν υψηλό πυρετό, και όταν αυτό συμβαίνει, εκείνη τη στιγμή η διαταραχή υφίεται.
Αυτή η παρατήρηση, αν και καταγεγραμμένη σε λίγα ιατρικά άρθρα δεν έχει αξιοποιηθεί ερευνητικά επαρκώς, γεγονός που αυτήν την εποχή συμβαίνει από Ομοιοπαθητικούς ιατρούς ερευνητές. Επίσης έχει παρατηρηθεί το εξής αξιοσημείωτο γεγονός: Όταν στο παιδί με αυτισμό, χορηγηθεί Ομοιοπαθητική θεραπεία, και ενισχυθεί η άμυνά του, τότε εάν καταφέρει να παρουσιάσει μία λοίμωξη του παρελθόντος (π.χ. μία οξεία ωτίτιδα , όπως έκανε πριν εμφανιστεί ο αυτισμός), τότε βελτιώνονται σημαντικά και συχνά μόνιμα τα συμπτώματα του αυτισμού.
Μοιάζει σαν μία αφύπνιση του ανοσοποιητικού συστήματος, το οποίο, με τη βοήθεια της Ομοιοπαθητικής, στρέφεται ξανά προς την σωστή κατεύθυνση που είναι η μάχη με εξωγενείς λοιμογόνους παράγοντες και όχι με ενδογενείς.
Είναι επιβεβλημένο, κάθε ιατρός ή ερευνητής που ασχολείται με τον αυτισμό, να ακούσει καλά τις πληροφορίες των γονέων, ακόμα και εάν φαίνονται αντισυμβατικές, διότι αλλιώς η ερευνητική ιατρική σκέψη καθηλώνεται και δεν εξελίσσεται, όπως έχει συμβεί στο θέμα του αυτισμού τα τελευταία χρόνια.
Η ραγδαία, σχεδόν επιδημική αύξηση των κρουσμάτων παγκοσμίως και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δεν δικαιολογείται από την αύξηση των διαγνωστικών εργαλείων, είναι δε πραγματική, γεωμετρική και πρέπει να μας κινητοποιήσει όλους, γονείς και ιατρούς.
Επίσης το Κράτος θα πρέπει να ενδιαφερθεί άμεσα για την τύχη αυτών των παιδιών, που σε μερικά χρόνια θα είναι ενήλικοι χωρίς την φροντίδα των γονέων τους. Μία ενδεικτική αρθρογραφία που θα πρέπει να διαβάσει ο κάθε ιατρός είναι το άρθρο στο ιατρικό περιοδικό “BMC Pediatr.” του A.Torres με τίτλο: “Is fever suppression involved in the etiology of autism and neurodevelopmental disorders ?» που βρίσκεται εύκολα στην διαδικτυακή Ιατρική βιβλιοθήκή PubMed.
Ιατρός Ομοιοπαθητικός
Γ.Γ. Έρευνας Διεθνούς Ακαδημίας Κλασσικής Ομοιοπαθητικής