κακιά

Άλλο ένα βράδυ που γυρνάς στο σπίτι κουρέλι, νιώθεις εξαντλημένος, τα βήματά σου αργά, νωχελικά, σέρνουν το κουφάρι του εαυτού σου. Δειλά ανοίγεις την πόρτα

Το πρόσωπο του έχει ξεχαστεί, άλλωστε έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Το πρόσωπο του συγκεκριμένου ανθρώπου θα το ξεχνούσε ο οποιοσδήποτε ακόμη και την επόμενη μέρα.

Άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν. Καινούρια πράγματα μας γεμίζουν και άλλα τα βάζουμε στην άκρη, κάποια τα κρατάμε, είτε ηθελημένα τα βγάζουμε από τη ζωή

Σπάνια οι ιστορίες τελειώνουν με ένα «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Αυτό το τέλος ανήκει μόνο στα παραμύθια κι εμείς έχουμε σταματήσει από καιρό