Το κοριτσάκι με τα κόκκινα λαμπριάτικα παπούτσια.

Σε ένα κουτί στη ντουλάπα μου βρίσκονταν τα καινούρια κόκκινα παπούτσια.Το δώρο της νονάς!

Οι ήχοι της καμπάνας για τον εσπερινό της Μ.Εβδομάδας με γυρνούν πίσω στα παιδικά μου χρόνια.

Το αεράκι που αναπνέω έχει τη μοσχοβολιά των λεμονανθών, των κάτασπρων κρίνων, της ροζ αγριοτριανταφυλλιάς που σκαρφάλωνε στην περίφραξη παρέα με το αγιόκλημα και το γιασεμί στον κήπο του πατρικού μου. Ο παππούς τον φρόντιζε σαν τα μάτια του.

Όταν κουραζόταν έπαιρνε την πολυθρόνα -του σκηνοθέτη τη λένε τώρα- και καθόταν στον ίσκιο της λεμονιάς. Ένα μικρό κλαδάκι της στόλιζε την τσέπη του πουκάμισου του. O ανοιξιάτικος παράδεισός μου ήταν εκεί.
Από το σπίτι έφταναν οι μυρωδιές από τα φρεσκοψημένα λαμπριάτικα κουλουράκια με εκείνη τη γυαλιστερή επάλειψη. Από τα τσουρέκια με την πολίτικη συνταγή τη χρονοβόρα.

Σε ένα κουτί στη ντουλάπα μου βρίσκονταν τα καινούρια κόκκινα παπούτσια. Το δώρο της νονάς. Η λαμπάδα από γνήσιο κερί μύριζε μέλι. Μια μεταξωτή κορδέλα στήριζε ένα μπουκετάκι λουλούδια. Απλή πανέμορφη. Ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή να την κρατήσω.

Κόκκινα τα αυγά στη μεγάλη πιατέλα δίπλα από το βάζο με τις ολάνθιστες πασχαλιές περίμεναν τη μεγάλη μέρα.

Κάθε βράδυ στον εσπερινό με τη γιαγιά Βασιλική. Θυμάμαι να κάθεται πάντα στην ίδια θέση κι εγώ να τη μοιράζομαι μαζί της. Ο παπάκης με τη μαμά στο δικό τους στασίδι. Οι ψαλμωδίες, το λιβάνι και το λιγοστό φως των κεριών… Κατάνυξη! Ζούσα μια θαυμάσια ιστορία βήμα βήμα. Τα πάθη του Χριστού. Στην παιδική μου ψυχή χαράχτηκαν με λύπη.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχαν τόσο κακοί και άδικοι άνθρωποι που έσυραν στο σταυρό έναν αθώο. Γινόμουν συνδαιτυμόνας στο Μυστικό Δείπνο. Ένοιωθα την προδοσία του φίλου, του μαθητή Του. Ένοιωθα την απέραντη μοναξιά Του μπροστά στο δικαστήριο. Κι όταν τον έβλεπα στο σταυρό δάκρυζα. Πόσο με άγγιζε το »ω, γλυκύ μου έαρ».

Ο Επιτάφιος στολισμένος να μοσχοβολά μύρα. Όλα να έχουν μωβ χρώμα. Από τότε το λάτρεψα. Το μωβ της πνευματικότητας, της λύπης. Όχι της λύπης που συνθλίβει …Όχι! Της χαρμολύπης. Αυτού του υπέροχου συναισθήματος που ακολουθεί τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του.

Το βράδυ της Ανάστασης πόση χαρά, πόση ικανοποίηση για τη νίκη του καλού στο κακό, του δίκαιου στο άδικο. Εκείνος που προδόθηκε, λοιδωρήθηκε, μαστιγώθηκε και πέθανε σαν άνθρωπος τώρα αναστήθηκε σα θεός.

Έτσι πρέπει να γίνεται. Γι αυτό έλαμπαν τα μάτια των ανθρώπων γύρω μου. Γι αυτό στο΄΄Χριστός Ανέστη΄΄ αντάλλασσαν φιλιά.

Γιατί ο Άνθρωπος νίκησε το σκοτάδι, νίκησε το θάνατο. Κατάλαβα ότι η χαρά, η αληθινή χαρά κατακτιέται μέσα από αγώνα, από αγωνίες, από κόπο, από λύπες. Χρόνια αργότερα διάβασα στον Καζαντζάκη :«Χωρίς Ιούδα, σταύρωση δε γίνεται, και χωρίς σταύρωση ανάσταση δε γίνεται».

Oι καμπάνες του εσπερινού της M. Εβδομάδας ηχούν ξανά. Το κοριτσάκι με τα κόκκινα λαμπριάτικα παπούτσια με χαιρετά. Με αφήνει να ζήσω το παρόν… Και ξέρω ότι πάλι θα δακρύσω στη σπαρακτική φωνή της μητέρας »ω,γλυκύ μου έαρ». Και ξέρω ότι πάλι η ψυχή μου θα χαρεί στην Ανάσταση. Και σε κάθε ανάσταση κάθε ανθρώπου θα χαίρεται, θα εύχεται, θα την προσδοκά…

Γράφει η Αρσινόη Βήτα

ΠΗΓΗ: www.diaforetiko.gr  ,  homouniversalisgr.blogspot.gr