Το καταφύγιο του δειλού είναι ο χρόνος.

Ο χρόνος είναι το καταφύγιο του δειλού.

Θα τον βρεις εκεί ταμπουρωμένο να κρύβεται.

Ανίκανο ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους και τις απαιτήσεις της ίδιας του της ζωής.

Θα τον βρεις να βυζαίνει σαν μωρό δευτερόλεπτα κι ώρες από τον κόρφο του χρόνου.

Να τα καταπίνει αχόρταγα, παίρνοντας παράταση από τις αποφάσεις που οφείλει να πάρει.

Αρνείται ο δειλός να ωριμάσει.

Αρνείται ν’ αναλάβει τις ευθύνες του. Του είναι πιο εύκολο το κρυφτούλι από αυτές.

Φοράει τις δικαιολογίες του καπέλο κι αποχωρεί.

” Δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα “.

” Αργότερα θα το συζητήσουμε αυτό “.

” Δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Από αύριο βλέπουμε “.

Αυτές είναι οι κρεμάστρες που τοποθετεί την αναποφασιστικότητα και την ατολμία του. Τις κλείνει στο χρονοντούλαπο και όλα καλά.

Καλά μόνο για κείνον.

Αν τώρα ξεροσταλιάζουν οι άλλοι και μαζί τους κι εσύ, περιμένοντάς τον να χαράξει πορεία με βήματα σταθερά, του είναι αδιάφορο.

Η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να πάρει είναι προς τα πίσω και πλάγια.

Αν φυσικά αποφασίσει να ξεκουνηθεί από τις ρίζες του.

Αν καταδεχτεί να λυπηθεί εκτός από τον εαυτό του και σένα, που περιμένεις, χλωμή σαν ιερομάρτυρας, την ετυμηγορία της καρδιάς του.

Είπαμε πως ο χρόνος είναι το καταφύγιο του δειλού.

Και ποιος θέλει, στην τελική, έναν δειλό στην ζωή του;

.