Τίποτα σημαντικό, ζω με έναν ανάπηρο! ΒΙΝΤΕΟ

Πέρασαν αρκετές μέρες από την 3 Δεκέμβριου την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία έως τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο,. Φέτος δεν ήθελα να γράψω κάτι πριν ή ακριβώς την ημέρα των εορτασμών. Ήθελα να καταγράψω τον απόηχο, το συναίσθημα και το αποτέλεσμα όλων των εκδηλώσεων, των ρεπορτάζ και των αφιερωμάτων. Τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσίας, τίποτα που να διαφέρει από πέρσι, από 4 χρόνια πριν, από 10 χρόνια πριν.

Οι πολιτικοί σε διάφορες εκδηλώσεις συλλόγων και φορέων μιλούσαν για το σεβασμό που τρέφουν στο πρόσωπο των Αμεα και πόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει. Ντυμένοι σχεδόν με τα ίδια “κοστούμια”, ίσα που ήθελαν να παραβρεθούν στην κάθε εκδήλωση. Έψαχναν να βρουν το υπουργείο με την μεγαλύτερη ευθύνη ώστε να επιρρίψουν εκεί τα πάντα, τι δεν έπραξαν οι παλαιότεροι και προσπαθούσαν να μας πείσουν πόσα πράγματα έγιναν τον τελευταίο χρόνο…ανεπιτυχώς!

Εάν δεν ξέρουν ήδη οι κυβερνώντες τι και ποιος ευθύνεται για το κακό χάλι της αναπηρίας στην Ελλάδα, για τα κομμένα επιδόματα, για την γραφειοκρατία, για το χαρτομάνι που χρειάζεσαι να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας και ότι δεν πηγαίνεις να ζητήσεις χάρη, ρουσφέτι ή ελεημοσύνη, τότε ποιος το ξέρει; Το ξέρουν τα ιδιά τα άτομα με αναπηρία φυσικά, όμως δεν χρειάζονται οι ίδιοι τους εορτασμούς και τα ψεύτικα χαμόγελα, χρειάζονται πράξεις!

Τα ΜΜΕ στο ίδιο τροπάριο, μας ενημέρωσαν για όλα όσα γνωρίζει ένα 10χρονο και πληροφορίες που μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο μόνο του: τι είναι αναπηρία, πότε θεσπίστηκε η Παγκόσμια Ημέρα και που πήγαν σήμερα οι προαναφερθέντες πολιτικοί. Κάλυψαν στεγνά την εκδήλωση, έδωσαν το βήμα σε μερικούς να μιλήσουν και τελείωσε. Μα είναι λογικό, έρχονται Χριστούγεννα, δεν μπορούμε να συζητάμε για την αναπηρία! Το επόμενο αφιέρωμα θα είναι μόνο όταν προκύψει κάποιο δακρύβρεχτο θέμα με την σωστή μουσική(βγαλμένη από δράμα και ταινία τρόμου) και με την ανάλογη διαφήμιση, να δώσουμε κάτι παραπάνω στους διαφημιστές.

Αναπαραγωγή ειδήσεων, γράφτηκαν 3-4 πρωτότυπα άρθρα και οι υπόλοιποι μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν Αντιγραφή-Επικόλληση, το γνωστό copy-paste, δηλαδή ο γρήγορος τρόπος να γίνεις δημοσιογράφος χωρίς να είσαι!

Οι ιθύνοντες των φορέων, συλλόγων και ιδρυμάτων εκείνη την ημέρα έβαλαν το καλύτερο τους(ψεύτικο πάντα) χαμόγελο, γιατί 1-2 φορές το χρόνο έχουν την ευκαιρία να βγουν στην τηλεόραση! Γιατί τονίζω ότι είναι ψεύτικο; Να σας εξηγήσω αμέσως: όσοι με ενδιαφέρον, αγάπη και αυτοθυσία ασχολούνται με την αναπηρία χαμογελούν ψεύτικα γιατί στην ουσία θέλουν να τους βρίσουν όλους, τους ψεύτες που τους κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, με τη βοήθεια και την στήριξη που δεν έρχεται ποτέ! Χαμογελούν όμως γιατί η διπλωματία είναι καλύτερο όπλο από το να λογομαχήσεις με αυτόν που σε μπλέκει στη γραφειοκρατία και δε σου δίνει τα χρήματα για πετρέλαιο χειμωνιάτικα να ζεστάνεις το φορέα που εκπροσωπείς!

Οι άλλοι που θεωρούν οτι είναι τα σημαντικά πρόσωπα ενός συλλόγου, ξεχνώντας πως σημασία έχουν τα Αμεα και όχι οι ίδιοι, χαμογελούν γιατί αυτό ήρθαν να κάνουν εξ ’αρχής. Δημοσιότητα και πάμε παρακάτω. Έχω ξαναγράψει για αυτούς και αυτές τις κυρίες, ας μην επεκταθώ και φέτος!

Η αναπηρία παρ ‘ολίγον αγαπητοί ιθύνοντες, πολιτικοί, πρόεδροι, συνάδελφοι δημοσιογράφοι και όσοι άλλοι διαβάζετε αυτό το άρθρο, δεν είναι μια γιορτή! Που θα την θυμάστε μόνο στις 3 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο! Η αναπηρία είναι κομμάτι της ζωής όλων μας, είναι γύρω μας, είναι στην οικογένεια μας, στο σπίτι μας, στη δουλειά, στο σχολείο, στη γειτονιά. Η αναπηρία και τα προβλήματα της είναι καθημερινά και βρίσκονται σε υπηρεσίες, εφορίες, νοσοκομεία, γιατρούς, σε καροτσάκια και κρεβάτια. Είναι ανάμεσα στο χαμόγελο και στο δάκρυ, σε αυτή την πάλη να νικήσεις το τέρας που λέγεται Στίγμα της Αναπηρίας. Μια άνιση μάχη διότι δεν τη ζήτησε ποτέ κανείς που γεννήθηκε ή απέκτησε την αναπηρία του, όμως είναι αναγκασμένος να τη δίνει σε μια Ελλάδα που είμαστε γεμάτοι ευχολόγια, υποσχέσεις, δήθεν εξελίξεις με δήθεν έργα!

Στην αναπηρία πρέπει να μπορεί το άτομο με προβλήματα όρασης, ακοής, κίνησης ή με κάποια ανίατη ασθένεια να κυκλοφορήσει όπως όλοι μας. Να διασκεδάσει, να κάνει τα ψώνια του μόνος του, να έχει πλήρη αυτονομία, να μη φοβάται για το παρόν και το μέλλον του. Να μπορεί να ονειρεύεται και να πραγματοποιεί τα όνειρα του, όχι να μένει μόνο σε αυτά!

Αναπηρία είναι να μπορεί οικονομικά να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που έχει η αναπηρία του, να μην παρακαλά για την ασφάλεια του, για τις ιατρικές του εξετάσεις αν είναι καλυμμένες και αν θα βρει τα χρήματα για το επόμενο αμαξίδιο ή μια επέμβαση που θα χρειαστεί. Τα χρήματα που θα παίρνει δεν περιμένει να τον κάνουν πλούσιο όμως να μπορεί να ζήσει την οικογένεια του ή να προσπαθήσει να δημιουργήσει μια. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν κοιμάται και ξυπνά με άγχος και αβεβαιότητα για τη δική του κατάσταση;

Αυτό το Στίγμα που τόσο δε το θέλει, αυτό το τέρας που τον ακολουθεί παντού, το κράτος, οι φορείς, η κοινωνία και όλοι μας πρέπει να τον βοηθήσουμε να γλιτώσει από αυτό! Δεν επέλεξε αυτή τη μάχη, του τη φορέσαν καπέλο και μάλιστα κακόγουστο και κακοσχεδιασμένο.

Και αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι πολλά αυτά που ζητάει ένα άτομο με αναπηρία, είναι τα ίδια που θα ήθελε ο καθένας μας. Προσβάσιμα, χωρίς παγίδες και εμπόδια πεζοδρόμια, σεβασμός στις υπηρεσίες, δικαίωμα στην εργασία, όνειρα για το μέλλον, οικονομική κατάσταση σεβαστή ώστε να ζει με αξιοπρέπεια. Πρόσβαση στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, προσβάσιμες τουαλέτες παντού και για όλους. Να μπορούν να βγουν για φαγητό, για καφέ, να ανέβουν στο λεωφορείο, να μπουν στο τρένο. Δεν είναι εξωπραγματικές καταστάσεις, ήδη συμβαίνει σε πολλές χώρες, σε κάποιες μάλιστα είναι το δεδομένο και όχι η εξαίρεση!

Όσοι δεν έχουμε κάποια αναπηρία(ακόμα, γιατί είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι, ανά πάσα ώρα και στιγμή), δε θέλουμε ακριβώς τα ίδια; Η διαφορά είναι πως μπορούμε να βρούμε και άλλες λύσεις, έχουμε περισσότερες επιλογές γιατί η κοινωνία είναι σχεδιασμένη ΜΟΝΟ για εμάς. Καιρός να την σχεδιάσουμε ξανά, για όλους, να επικοινωνήσουμε με όλους! Δεν είναι ουτοπία, είναι κομμάτι από τη ζωή μας, για πόσο ακόμα θα κάνεις ότι δεν το βλέπεις;

Για επίλογο επέλεξα το βίντεο που δημιούργησε το Κ.ΕΛ.ΝΟ. (Κέντρο Ελληνικής Νοηματικής)που κατάφεραν μέσα σε 2:30 λεπτά να παρουσιάσουν τη δύναμη και τη σημασία της πρόσβασης και της επικοινωνίας. Το διάλεξα γιατί μέσα στην ασημαντότητα των γεγονότων, μικρές ομάδες προσπαθούν να αλλάξουν την κοινωνία προς το καλύτερο και αξίζει να τους δίνουμε το βήμα να παρουσιαστεί η δουλειά τους.

*στον τίτλο έχω παραφράσει το στίχο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου από το τραγούδι “Εν Λευκώ” που ερμηνεύει η Νατάσσα Μποφίλιου. Μου γεννήθηκε αυθόρμητα όταν έγραφα το άρθρο, σκεπτόμενος κυρίως: πόσο θα ήθελα να φτάσει μια στιγμή που όταν θα λέμε πως ζούμε με έναν ανάπηρο η φράση αυτή δεν θα έχει αρνητική χροιά και η λέξη αναπηρία να μην κουβαλά το βαρύ φορτίο που έχει σήμερα.

Βογιατζής Ηλίας

.