Τι θα άλλαζες στην ζωή σου αν ήξερες ότι σε μια εβδομάδα από τώρα θα ήσουν ανάπηρος;(Φώτο)
Για να σας προλάβω, ακούγεται τρομακτικό για όσους δεν γνωρίζουν περί αναπηρίας όμως θέλω να σας φέρω σε μια κατάσταση που ίσως όλοι μας να βρεθούμε. Κάποια στιγμή της ζωής μας μπορεί να βρεθούμε για ένα διάστημα ή μόνιμα σε κατάσταση αναπηρίας. Αυτό εννοούμε όταν λεμέ ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Είτε λόγω ασθένειας, είτε λόγω ενός ατυχήματος, είτε από λόγους υγείας.
Η αναπηρία τρομάζει, φοβίζει, αποκαρδιώνει. Κάνει τους ανθρώπους να απομακρύνονται, να αποξενώνονται, να διώχνουν την σκέψη όσο πιο μακριά γίνεται. Λες και αυτό είναι λύση και επιβεβαίωση ότι το μέλλον τους θα είναι όπως το έχουν φανταστεί.
Ο σκοπός του ερωτήματος μου όμως είναι άλλος: τι πραγματικά θα άλλαζες από τη ζωή σου εάν ήξερες ότι σε μια εβδομάδα από τώρα, η αναπηρία θα είναι κομμάτι της ζωής σου; Θα άλλαζες ας πούμε το που παρκάρεις και θα σταματούσες να κλείνεις τις ράμπες των ανάπηρων; Γιατί θα ήξερες πως σύντομα θα τις χρειαστείς και εσύ, θα κατανοούσες επιτέλους πως αυτές οι ράμπες δεν είναι διακοσμητικές στα πεζοδρόμια. Ότι εξυπηρετούν εκατοντάδες συμπολίτες μας καθημερινά να κινηθούν, να πάνε στην δουλειά τους, να βγουν για βόλτα με το αμαξίδιο τους ή με το σκύλο οδηγό τους ή με τους φίλους τους.
Ναι, ξέχασα να σου αναφέρω ότι όπως εσύ έχεις φίλους και τα Αμεα έχουν και κυκλοφορούν σε αυτήν την πόλη και σε κάθε πόλη. Όταν εσύ κλείνεις τις ράμπες τους εμποδίζεις να βγουν από το σπίτι και να νιώσουν ελεύθεροι. Σε μια εβδομάδα από τώρα θα τις χρειαστείς και εσύ, δώσε σε όλους να καταλάβουν πόσο αναγκαίες και απαραίτητες είναι για όλους μας!
Μήπως επίσης θα σταματούσες να κοροϊδεύεις κάποιον που κουτσαίνει, δε βλέπει καλά ή και καθόλου; Θα έδινες περισσότερη σημασία όταν θα έβλεπες συμπολίτες σου που δε σε ενοχλήσαν ποτέ, πόσο ενοχλητικό είναι αυτό που κάνεις εσύ και η παρέα σου; Και αν δεν το κάνεις, είμαι σίγουρος ότι θα έχεις βρεθεί έστω και μια φορά, μάρτυρας σε ανάλογο γεγονός και δεν έκανες τίποτα. (αν έδρασες πραγματικά, τότε νομίζω δε χρειάζεσαι καν να διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο).
Δεν είναι αστείο θέαμα να βλέπεις ανθρώπους με αναπηρία να δυσκολεύονται να κινηθούν ή να μιλήσουν, καιρός να το κατανοήσεις! Άλλωστε ακόμα και όταν δε βλέπεις την αναπηρία κάποιου(οι λεγόμενες αόρατες ασθένειες και αναπηρίες) δεν έχεις κανένα δικαίωμα να γελάς εις βάρος κάποιου που δεν γνωρίζεις τον ίδιο ή το πρόβλημα που έχει.
Θα βοηθούσες περισσότερο κάποιον όταν το είχε ανάγκη; Θα γυρνούσες την ματιά σου αλλού και θα έκανες ότι δεν βλέπεις πως με μια μικρή κίνηση σου θα μπορούσες να φτιάξεις τη μέρα κάποιου άλλου συμπολίτη σου; Θα σταματούσες την κυκλοφορία για να περάσει ένας ηλικιωμένος με πι; Θα πήγαινες να δώσεις αίμα για να σώσεις μια ζωή;
Αν έχεις μια δική σου επιχείρηση θα προσλάμβανες ένα άτομο με αναπηρία; Ξέρεις ήδη ότι είναι πολύ δύσκολο να βρουν δουλειά τα Αμεα, όμως προτίμησες να προσλάβεις κάποιον/κάποια με λιγότερα προσόντα, μόνο και μόνο γιατί είναι αρτιμελής. Δε το λες αξιοκρατία ακριβώς, όμως θα ήθελες σε λίγες μέρες να σου φερθούν αξιοκρατικά και θα διεκδικείς τα δικαιώματα σου ως Αμεα. Όσο όμως ήσουν και εσύ αρτιμελής δεν έκανες τίποτα, δεν έδινες σημασία, πίστευες ότι δε σε αφορά το θέμα….σωστά; Δώσε τώρα που μπορείς, την ευκαιρία για εργασία σε κάποιον που πραγματικά το αξίζει, πέραν της αναπηρίας ή της ασθένειας που έχει.
Το καλοκαίρι πέρασε όμως θες να πας διακοπές είπες; Νομίζεις ότι είναι εύκολο; Νομίζεις ότι με το χαμηλότατο επίδομα αναπηρίας και με την ανεργία στα ύψη για τα Αμεα, είναι δυνατόν; Ότι θα βρεις με άνεση πλοίο, τρένο και λεωφορείο για να πας κάπου; Να βρεις ξενοδοχείο που να σε εξυπηρετεί θα είναι κάπως πιο εύκολο όμως….κάποιοι πριν από σένα κατέστρεψαν μια ράμπα ανάπηρων σε μια παραλία…και σε μια άλλη παραλία και έτσι πλέον δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Ήσουν ένας από αυτούς που το είδε να συμβαίνει και δεν αντέδρασε. Ήσουν αυτός που στο ξενοδοχείο που έμεινε φέτος δεν ρώτησε καν αν είναι προσβάσιμο για Αμεα. Δε σε αφορούσε θα μου πεις. Μα γιατί η ανθρωπιά θα έπρεπε να αφορά μόνο μερικούς; Γιατί να μην είσαι ένας από αυτούς που θα το κάνει;
Δε σου ανέφερα καν τη είδους αναπηρία θα έχεις. Μπορεί να είναι κινητική, αισθητηριακή, αόρατη, ευκολότερη ή δυσκολότερη από κάποιες άλλες. Γιατί στην αναπηρία δεν έχεις το δικαίωμα να την διαλέξεις. Σε διαλέγει αυτή και εσύ πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτήν. Να την αγκαλιάσεις και να την κοντρολάρεις στα δικά σου μέτρα. Αυτό όμως γίνεται πολύ δύσκολο όταν ζούμε σε μια χώρα που οι περισσότεροι ασχολούνται μόνο με ότι τους ενδιαφέρει. Μόνο αν έχουν προσωπικό κέρδος θα σε βοηθήσουν και θα σε στηρίξουν. Αυτά που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα στην Ελλάδα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα, ειδικά με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης. Μα είναι θέμα κρίσης η ανθρωπιά;
Πρόσφατα σε ένα κατάστημα ορθοπεδικών ειδών, προσπάθησα να εξηγήσω στην υπεύθυνη των παραγγελιών σε είδη αναπηρίας ότι: δεν είναι θέμα κρίσης, είναι θέμα συμπεριφοράς. Θέμα ανθρωπιάς είναι και αν αύριο που θα φτάσουμε όλοι σε μια ηλικία που θα χρειαστούμε σωστή εξυπηρέτηση από έναν ανάλογο υπεύθυνο, αν αυτή είναι η συμπεριφορά που θες να έχεις, τότε συνέχισε είσαι σε καλό δρόμο να τα κάνεις όλα λάθος! Βλέπετε ακόμα και τα γηρατειά χρειάζονται ειδική εξυπηρέτηση.
Εσύ λοιπόν μην περιμένεις να φτάσεις σε μια κατάσταση αναπηρίας για να αλλάξεις προς το καλύτερο, να γίνεις ακόμα πιο φιλικός και ανθρώπινος και να μη ξεχάσεις ότι ο ένας μας χρειάζεται τον άλλον. Εύχομαι κανείς μας να μη χρειάζονταν τόσες ιδιαίτερες συνθήκες ζωής, όμως είναι γεγονός. Ας είμαστε ρεαλιστές και ας δώσουμε σημασία στη μεγαλύτερη αξία του ανθρωπίνου είδους: την αγάπη και το σεβασμό για το συνάνθρωπο μας!
Βογιατζής Ηλίας
Newsroom Aμεα