Θεσπίστηκε και καθιερώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1982 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με σκοπό να ενισχύσει τα άτομα με αναπηρία, τα δικαιώματα τους, τη νομοθεσία που τα αφορά. Είναι μια ημέρα που τα Αμεα την περιμένουν με χαρά και για λίγες ώρες έρχονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Είναι αυτό αρκετό για το 1 δισεκατομμύριο των ανθρώπων με κάθε είδους αναπηρίες που ζουν στον πλανήτη μας; Μήπως τελικά αυτή η μέρα είναι απλά ένας πλασματικός μύθος, χωρίς το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα που θα έπρεπε να έχει ως επίλογο;
Μην περιμένετε να αλλάξει ο πλανήτης μετά την 3η Δεκεμβρίου. Οι άνθρωποι θα είναι το ίδιο σκληροί και κανείς δε θα νοιαστεί πέραν από τα δικά του προβλήματα. Οι οικογένειες θα παραμείνουν κλεισμένες ερμητικά στο υγιές και ασφαλές σπιτικό τους. Οι συμπολίτες μας πάλι θα σας κοιτάξουν με οίκτο όταν θα προσπαθείτε να βγείτε από το δικό σας σπίτι.
Τα παιδιά πάλι θα κοροϊδέψουν το δικό σας παιδί με αναπηρία στο σχολείο ή στην παιδική χαρά. Και όταν θα μεγαλώσει θα συνεχίσουν να το λυπούνται που δεν έχει την όραση του, την ακοή του, την σωματική του ακεραιότητα, την υγεία του!
Κανείς δε θα έρθει πιο κοντά σας να σας συμπαρασταθεί χωρίς λόγο. Εσύ θα πας την κόρη σου στο γιατρό και εσύ θα οδηγήσεις το γιο σου σινεμά, γνωρίζοντας τις δυσκολίες και τον πόνο κάθε κίνησης του.
Μην περιμένετε τα πεζοδρόμια να γίνουν προσβάσιμα, μην περιμένετε οι οδηγοί να σας αφήνουν να περάσετε με χαμόγελο στη διάβαση των πεζών ή ότι δε θα σας κορνάρουν να επιταχύνετε. Μην περιμένετε τα κάθε είδους οχήματα, ακόμα και οι ποδηλάτες να σας σεβαστούν, το δικό τους θα κάνουν και σήμερα και τις επόμενες μέρες.
Θα παρκάρουν σε ράμπα, θα σας κλείσουν το δρόμο, δε θα σκεφτούν ότι υπάρχετε και ότι έχετε λόγο να βγείτε από το σπίτι. Θα συνεχίσουν να σας φαντάζονται εσώκλειστους σε κάποιο ίδρυμα και αν όχι, θα αναρωτιούνται γιατί δε συνέβη. Θα σας θεωρούν πρόβλημα, θα σας βλέπουν ως εμπόδιο, δε θα νοιαστούν.
Οι γιατροί στα νοσοκομεία ακόμα θα σας βλέπουν ως περιστατικό, το ίδιο και όσοι ασχολούνται με την αναπηρία επαγγελματικά. Τα δημόσια ιδρύματα θα συνεχίσουν να έχουν άθλιες εγκαταστάσεις και τα ιδιωτικά ιδρύματα θα συνεχίσουν να ποζάρουν σε κάποιο bazaar ή σε κάποια κοσμική εκδήλωση, ώστε να κερδίσουν τα εύσημα. Να τους τραβήξει η κάμερα, να κερδίσουν τα φλας από εσάς, να αποζητήσουν δόξα εις βάρος σας.
Καλοντυμένες μακιγιαρισμένες κυρίες που είναι μέλη σε ιδρύματα θα σας χαμογελάσουν εκείνη την ημέρα γιατί πρέπει, όχι γιατί το θέλουν. Κουστουμαρισμένοι κύριοι θα σας πιάσουν το χέρι και θα βγουν μαζί σας φωτογραφία για να την ανεβάσει μετά το επιτελείο τους σε κάθε κοινωνικό μέσο δικτύωσης ή να τη δώσει στα μέσα που συνεργάζονται
Οι ίδιοι έχουν ετοιμάσει το λόγο τους ήδη εδώ και πολύ καιρό, εβδομάδες πριν, ίσως και μήνες. Θα πουν τα ίδια που είπαν και πέρσι και πρόπερσι. Άλλωστε γιατί να πουν κάτι διαφορετικό, δεν άλλαξε και κάτι! Θα πουν ότι όλα γίνονται για εσάς, τα αγαπημένα τους πλάσματα λες και ήρθατε από άλλο πλανήτη. Εσάς που είστε τόσο δυνατοί, θεοί, με υπερδυνάμεις, ήρωες της καθημερινότητας τους. Μιας καθημερινότητας που σας εντάσσουν όμως σε αυτήν μόνο στις 3 Δεκέμβρη. Την επόμενη μέρα δε θα θυμούνται καν το όνομα σας!
Τι σύμπτωση, είναι κοντά και τα Χριστούγεννα, τι βολικό να πουλήσουν μπλουζάκια και βιβλία και κονκάρδες στο μετρό και σε κάθε σημείο που θα γίνει μια εκδήλωση για εσάς, χωρίς εσάς όμως… Όλα θα φωτίζουν για εσάς, λαμπάκια στα δέντρα, δώρα, κάρτες, γλυκίσματα όμως εσείς θα λείπετε, γιατί δεν μπορείτε να βγείτε, γιατί δε βοήθησε κανείς να φτιαχτεί αυτή η ράμπα έξω από το σπίτι σας. Αυτό το πεζοδρόμιο που έχει καταστραφεί χρόνια τώρα, τα φανάρια που δεν έχουν τον ειδικό ήχο για τους τυφλούς.
Γιατί αν πραγματικά υπήρχε ενδιαφέρον και ήθελαν, θα το είχαν ανατρέψει όλο αυτό. Θα είχαν ασκήσει τις ανάλογες πιέσεις, θα υπήρχαν ρεπορτάζ καθημερινά για τα Αμεα, θα υπήρχαν εκδηλώσεις και μπαζάρ όλο το χρόνο, όχι μόνο τις γιορτές. Όπως γίνεται σε πολλές άλλες χώρες, δεν είναι και τόσο δύσκολο να πάρουν τις ιδέες από αλλού. Όμως δε θέλουν, τους βολεύει να μην αλλάζει τίποτα!
Τι είπατε; Θέλετε να αλλάξει όλο αυτό; Δεν τον αντέχετε άλλο; Πως με όσα λέω σας έχω εκνευρίσει και πως πρέπει να σταματήσει αυτή η κατάσταση; Τότε ίσως πέτυχα τον σκοπό μου έστω και λίγο, να σας προσγειώσω στην πραγματικότητα!
Βγείτε έξω, δείξτε την παρουσία σας, διεκδικήστε ότι είναι και δικό σας! Γιατί εμένα μου είναι δύσκολο να βλέπω αυτές τις αδικίες και αυτό το βλέμμα γεμάτο οίκτο απέναντι σας. Και μέσα από τη δύναμη που μου δίνει η γραφή μου, μπορώ να ξεσηκώσω εσάς!
Κλέψτε τα φλας από τους πολίτικους που θα μιλήσουν εκείνη την ημέρα. Αν ανήκετε σε σύλλογο βγείτε εσείς να μιλήσετε, ακόμα και αν δημιουργηθεί επεισόδιο με το προεδρείο του συλλόγου που είστε μέλος. Στείλτε μου ονόματα να τα γράψω σε επόμενο άρθρο, όμως ορθώστε πρώτα το ανάστημα σας! Όταν σας απευθύνουν το λόγο μην πείτε πόσο χαρούμενοι είστε απλά για την 3η Δεκέμβρη, απαιτήστε να έχετε βήμα και λόγο κάθε μέρα, όλο το χρόνο.
Δείξτε στις οικογένειες σας ότι έχετε τη δύναμη. Ότι η αναπηρία δεν είναι εμπόδιο, ότι οι συμπολίτες σας πρέπει να πάψουν να σας κοροϊδεύουν. Δεν είστε παιχνίδι κανενός, είστε άνθρωποι με αναπηρία, αλλά είστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και εσείς!
Μην κουράζεστε να φωνάζετε για την πρόσβαση που θέλετε, για το δικαίωμα στην περίθαλψη, στην εργασία, στην υγεία, στην οικογένεια, στη διασκέδαση, στους φίλους, στα ταξίδια, στα όνειρα! Μόνο έτσι θα αλλάξει αυτός ο κόσμος. Είστε 1 δισεκατομμύριο και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα; Σπάστε τα δεσμά που σας έφτιαξαν, ώστε να νιώθετε ανασφαλείς και λίγοι, μπροστά στους δήθεν φυσιολογικούς.
Δείξτε ότι μπορείτε και εσείς να κάνετε τα ίδια πράγματα, ίσως απλά με άλλο τρόπο. Ότι μπορείτε να δημιουργήσετε καταστάσεις που οι δήθεν, δεν μπορούν ούτε καν να φανταστούν να πράξουν οι ίδιοι, πόσο μάλλον να δουν εσάς να τα κάνετε!
Η 3η Δεκεμβρίου για μένα δε σημαίνει τίποτα. Ίσως να μην έπρεπε και για εσάς να σημαίνει τόσα πολλά, εφόσον δεν υπάρχει αληθινή δράση και αλλαγή. Θέλετε να δώσετε πραγματικό νόημα σε αυτή την ημέρα; Τότε μόνο εσείς μπορείτε, γιατί η μέρα αυτή αφιερώθηκε σε εσάς, μιλάει για τη δύναμη σας, την ισότητα των ατόμων, τα δικαιώματα σας.
Πως όμως θέλετε να τα αποκτήσετε; Στο σπίτι, πίσω από την ασφάλεια άλλων; Μέσα από συλλόγους και ιδρύματα που δεν κάνουν απολύτως τίποτα; Μέσα από εκπροσώπους και προέδρους που είναι τόσο λίγοι και μικροί για αυτό που αντιπροσωπεύουν συνήθως;
Ανοίξτε δρόμους για εσάς, ανοίξτε τα μυαλά και τις καρδιές όλου του πλανήτη, δείξτε τους ότι αναπηρία δε σημαίνει ανημποριά! Είναι απλά μια ακόμα κατάσταση ζωής, όπως ο καθένας μας έχει τη δική του υπόσταση, ίσα και όμοια.
Τέτοια μέρα απευθύνομαι στα άτομα με αναπηρία μέσα από το άρθρο μου, γιατί η δύναμη είναι σε εσάς. Αν κάποιοι χωρίς αναπηρία διαβάσατε μέχρι τέλος το κομμάτι αυτό, τότε μπράβο σας και βοηθήστε και εσείς. Ας γίνουμε όλοι μαζί μια δύναμη που θα αλλάξει τα πάντα.
Έχουμε δει στην ιστορία της ανθρωπότητας να αλλάζουν πολιτεύματα, κυβερνήσεις, να χάνονται μάχες και να κερδίζονται πόλεμοι με λιγότερα από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους να έχουν φέρει την ανατροπή. Πρέπει να αποφασίσεις λοιπόν αν θες να είσαι η ανατροπή ή απλά να σε γιορτάζουν μια φορά το χρόνο, δική σου απόφαση είναι.
Καλό μέλλον σε όλους μας εύχομαι.
Βογιατζής Ηλίας / iliasvogiatzis@gmail.com
Newsroom Aμεα