Τι να ΜΗΝ πείτε σε κάποιον που σας λέει ότι έχει ΔΕΠΥ.
Καθώς πάσχω από ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα) είναι σαν να ζω σε μία φυλακή από την οποία προσπαθώ να δραπετεύσω. Έχω μία νευρικότητα για την οποία θα μιλήσω, νιώθω ευάλωτη και αναρωτιέμαι αν οι άλλοι θα αντιληφθούν τη διαφορετικότητά μου.
Οι άλλοι συνήθως με αμφισβητούν όταν τους λέω ότι είμαι ενήλικη και έχω ΔΕΠΥ και αρχίζουν να αραδιάζουν τις θεωρίες τους σχετικά με το τι μπορεί να μου συμβαίνει. Γι’ αυτό, έχω φτιάξει έναν μικρό οδηγό σχετικά με το τι να ΜΗΝ λέτε σε κάποιον που σας λέει ότι πάσχει από ΔΕΠΥ.
- Μην πείτε ότι η ΔΕΠΥ είναι ένα κατασκεύασμα των φαρμακευτικών εταιρειών για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Ναι, το ξέρω, πολλές φορές γίνεται λανθασμένη διάγνωση για τη ΔΕΠΥ στα σχολεία ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το ξέρω ότι στις φαρμακευτικές εταιρείες αρέσει να βγάζουν κέρδη σε βάρος των ασθενών. Όμως, αυτή η θεωρία δεν με βοηθά καθόλου και με υποτιμάει καθώς, αν είναι έτσι, τότε εγώ είμαι ένα κορόιδο που δεν σκέφτεται προσεκτικά και δεν αντιλαμβάνεται όλα αυτά τα ζητήματα. Το ότι επιλέγω να ανακοινώνω πως έχω ΔΕΠΥ σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί τη διάγνωσή μου.
- Μην μου πείτε πως «όλοι» κάποια στιγμή αφαιρούμαστε και πως αυτό είναι μέρος της προσωπικότητάς μου.
Εδώ, η απάντησή μου είναι παρόμοια με την πρώτη, τότε αυτό σημαίνει πως εγώ είμαι ένα κορόιδο που παίρνω φάρμακα χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς καμία λογική βάση. Επίσης, έτσι με βάζετε σε περίεργη και δύσκολη θέση καθώς πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε εσάς και να «αποδείξω» τη διάγνωσή μου. Είναι σαν να λέτε σε κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη ότι «απλώς έχει τις μαύρες του σήμερα». Εντελώς βλακεία.
- Μην αρχίζετε να μου προτείνετε θεραπείες εάν δεν σας το ζητήσω.
Πιστέψτε με, κανένας δεν περνάει περισσότερο χρόνο σκεπτόμενος πώς θα θεραπευτεί από αυτόν που βιώνει μία κατάσταση. Έχω επιλέξει τους γιατρούς, τους συμβούλους, τα μπλογκ και τις σελίδες που θα συμβουλευτώ. Το να μου λέτε να πίνω μουρουνέλαιο κάθε πρωί αφού κολυμπήσω έξι γύρους, δεν θα με βοηθήσει.
Και τώρα, τι ΜΠΟΡΕΙΤΕ να κάνετε:
- Να απαντάτε με τακτ και να εκτιμάτε ότι έχω επιλέξει να σας πω κάτι για το οποίο αισθάνομαι ευάλωτη.
- Να κάνετε ερωτήσεις.
Ερωτήσεις του τύπου «Πώς σε επηρεάζει όλο αυτό;», «Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να αναζητήσεις ψυχολογική υποστήριξη;» ή «Πώς αισθάνεσαι;» είναι υπέροχες. Μου δείχνουν πως σέβεστε την κρίση μου, πως ενδιαφέρεστε και πως θέλετε να μάθετε περισσότερα για την εμπειρία μου.
- Ρωτήστε με πώς μπορείτε να με βοηθήσετε.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
.