Έχω μια φωτεινή πινακίδα στο γραφείο μου που γράφει: “το φυσιολογικό είναι βαρετό”. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι φυσιολογική ή βαρετή. Αυτό που ζητούσα ήταν να είμαι μια χαρούμενη σύζυγος και μητέρα που θα μπορούσε να δημοσιεύει όμορφες φωτογραφίες της οικογένειας μου στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Κάνοντας το θα δήλωνα στον διαδικτυακό κόσμο: κοιτάξτε τη ζωή μου, δεν είναι υπέροχη; Κοιτάξτε τι έχω καταφέρει. Όλοι εσείς που δεν πιστεύατε ότι ήμουν κάτι το ιδιαίτερο, κοιτάξτε πόσο ιδιαίτερη είμαι τώρα!
Όσο όμως και αν ήθελα να δείξω την τέλεια ζωή μου, δεν μπορούσα. Ο λόγος είναι ότι δεν πιστεύω πως έχω μια τέλεια ζωή και κανείς άλλος δεν έχει. Είναι αδύνατον σε αυτό τον ατελή κόσμο να έχεις μια τέλεια ζωή. Μπορούμε όμως να είμαστε τέλεια ατελής!
Ας πάω ένα βήμα πίσω και να σας εξηγήσω.
Ο γιος μου γεννήθηκε το Μάιο του 2008. Ήταν επίσης η περίοδος που εγγράφηκα στο Facebook και δημοσίευσα την πρώτη μου φωτογραφία με τους λίγους φίλους που είχα τότε. Νομίζω ότι οι πρώτες μου δημοσιεύσεις ήταν να μοιραστώ το χαριτωμένο pug μου(ράτσα σκύλου) με το όνομα Ράντολφ, μια παλιά φωτογραφία δική μου και του συζύγου μου ντυμένοι κομψά και που δείχνουμε νέοι και μια φωτογραφία του νεογέννητου αγοριού μου. Αυτό που δεν είχα δημοσιεύσει είναι ότι εκείνη την περίοδο βίωνα μια σοβαρή επιλόχεια κατάθλιψη, μεταγεννητικό άγχος και μεταγεννητική ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Περνούσα μια απίστευτα κακή περίοδο και πραγματικά ζούσα έναν εφιάλτη. Παρόλα αυτά συνέχιζα να μοιράζομαι όμορφες χαρούμενες φωτογραφίες της νέας μικρής μου οικογένειας.
Ας το σκεφτούμε όμως πραγματικά…δεν είχα μιλήσει ή δει κάποιον από τους φίλους μου στο Facebook για χρόνια. Αυτές ήταν οι πρώτες μου φωτογραφίες με εμένα που δεν είχαν δει για 20 χρόνια το λιγότερο! Γιατί να θέλω να με δουν ως ένα καταθλιπτικό άτομο που αγωνιά;
Με έκανε να σκεφτώ, έχει κανείς την τέλεια ζωή; Βλέπω τόσους ανθρώπους στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης που δημοσιεύουν μόνο πόσο χαρούμενοι είναι ή τις υπέροχες διακοπές που μπορούν να κάνουν. Τα παιδιά τους είναι πάντα υπέροχα ντυμένα και χαμογελαστά. Συχνά αναρωτιέμαι αν έχουν ποτέ μια κακή μέρα.
Μια μέρα είχα μπερδευτεί γιατί μια φίλη μου είπε ότι ήθελε να πάρει διαζύγιο και την επόμενη μέρα δημοσίευσε μια φωτογραφία με τον σύζυγο της λέγοντας στον ¨κόσμο του Facebook¨ πόσο πολύ τον αγαπάει! Έχασα κάτι; Γιατί αυτή η έμμονη ιδέα να απεικονίζουμε μια τέλεια ζωή; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από χαριτωμένες, τέλειες φωτογραφίες;
Αφότου αγωνίστηκα για πολλά χρόνια με την επιλόχεια κατάθλιψη, συνδέθηκα με την Jamielyn Lippman και την Tanya Newbould και μαζί φτιάξαμε το When the Bough Breaks (μετάφραση: όταν σπάσει το κλαδί), ένα ντοκιμαντέρ για την επιλόχεια κατάθλιψη. Στο φιλμ παραγωγός και αφηγήτρια είναι η Brooke Shields. Περιλαμβάνει και τη δική μου ιστορία με την κατάθλιψη και το ταξίδι μου ως την ανάρρωση.
Όταν γυρίζαμε την ταινία δεν σκεφτόμουν να κάνω το άνοιγμα μου και όλοι να δουν ποια είμαι πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή απλά επέλεξα να ανοιχτώ και να μοιραστώ την ιστορία μου με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να βοηθήσω κάποιο άτομο εκεί έξω να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο του. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει μια πόρτα οπού μπορούν να περάσουν από το σκοτάδι στο φως.
Ωστόσο η ταινία ήταν πολλά περισσότερα από αυτό, ανοίχτηκα και όχι μόνο μοιράστηκα την ιστορία μου αλλά έδειξα τις πιο ευάλωτες και επώδυνες στιγμές μου. Πήραμε συνέντευξη από το σύζυγο μου ο οποίος έκλαψε και μοιράστηκε πόσο δύσκολη ήταν η ασθένεια μου για αυτόν. Μοιραστήκαμε ιστορίες από μητέρες που βίωσαν μια μορφή επιλόχειας κατάθλιψης και άλλες μητέρες και μέλη οικογενειών που βίωσαν μεταγεννητικές ψυχώσεις. Αυτές οι γενναίες μητέρες, οι πατεράδες, οι σύζυγοι και τα παιδιά λένε ιστορίες για την ομορφιά του να παλεύεις μέσα από τραγωδίες και να αναζητάς τη γαλήνη. Αγκάλιασαν τις ατέλειες τους και έδειξαν την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Υπάρχει έντονο το στίγμα που περιβάλλει την επιλόχεια κατάθλιψη και τις ψυχώσεις. Δε θέλουμε να δείχνουμε τρελές ή ανίκανες μητέρες. Δεν είμαστε τίποτα από αυτά. Είμαστε μητέρες, πατεράδες και οικογένειες που προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους μακριά από το σκοτάδι. Εάν εστιάζουμε σε ένα τέλειο κόσμο με φωτογραφίες και ανησυχούμε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς, παραμένουμε χαμένοι.
Το φιλμ θα ενημερώσει, θα βοηθήσει να ¨σπάσει¨ το στίγμα της ψυχικής ασθένειας και θα βοηθήσει τις μητέρες που είναι σαν εμένα να μη νιώθουν μόνες. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι φυσιολογική ή βαρετή. Όλοι έχουμε να πούμε μια μοναδική ιστορία. Κάθε μια δεν είναι ποτέ βαρετή. Ελπίζω όλοι να μοιραστούμε την αλήθεια μας. Και η αλήθεια είναι όμορφη.
Σε ένα κόσμο τόσο αγγελικά και πλασματικά φτιαγμένο, στον κόσμο του Ιντερνέτ, ο καθένας παρουσιάζει το δικό του ψέμα για τη ζωή που έχει ή για τη ζωή που θα ήθελε να έχει. Ας χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο για να προοδεύσουμε, είναι ένα εργαλείο που μπορεί να φανεί απίστευτα χρήσιμο και σωτήριο, αρκεί να το λειτουργήσουμε σωστά. Ο κόσμος πάντα θα έχει να λέει, γιατί φοβάται να ασχοληθεί με τη δική του ζωή και τα δικά του προβλήματα. Ας δείξουμε σε όλους αυτούς, πως η ζωή μας μπορεί να γίνει τέλεια μόνο εάν ο ένας πραγματικά σταθεί, κατανοήσει και βοηθήσει τον άλλον. Χωρίς να συγκρίνουμε τις ζωές μας, γιατί ο καθένας είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος ως ύπαρξη.
Δείτε το σχετικό βίντεο και μετά μπορείτε να αναζητήσετε ώστε να βρείτε ολόκληρο το ντοκιμαντέρ.
Μετάφραση – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: themighty.com