Πρωταθλητής με ή χωρίς πόδια..
Τα πόδια μου δεν ήταν και τόσο σημαντικά τελικά…. γιατί η ευτυχία δεν κρινόταν από το καροτσάκι μου
Ήμουν πάντα ένα χαρούμενο παιδί. Χαμογελούσα τις πρώτες μου ημέρες στο σχολείο, χαμογελούσα στα γέλια και τα πειράγματα των συμμαθητών μου, χαμογελούσα και όταν έλεγαν στη μητέρα μου ότι δε θα περπατήσω ποτέ ξανά.
Μερικές φορές, βέβαια, έπιανα τον εαυτό μου να παραπονιέται, να θέλει να περπατήσει. Ήθελα να μπορώ να σταθώ στα δύο μου πόδια έστω και για λίγο και να τρέξω, να παίξω ποδόσφαιρο όπως άλλα παιδιά. Το έβλεπα και κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Και να, ένοιωθα αδικημένος, οργισμένος. Διότι γεννήθηκα σε έναν κόσμο που θυμάται την ανθρωπιά του , δυστυχώς, μόνο σε γιορτές και επετείους και ξεχωρίζει για την ικανότητά του να κατακρίνει τους άλλους για τα ελαττώματα και τις άτυχες στιγμές τους και όχι τόσο για τα προτερήματά τους.
Δεν ήθελα, δεν έπρεπε να αφήσω το χαμόγελό μου όμως να χαθεί. Τα πόδια μου δεν έπρεπε να μου στερήσουν το δικαίωμα στο όνειρο , το δικαίωμα στη ζωή. Έτσι , ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ, κάρφωνα και πολλά καλάθια. Οι γονείς μου , περήφανοι για εμένα, πάντα μου έλεγαν ότι δεν κρίνεται η ευτυχία μας από τα πόδια αλλά από την καρδιά μας. Και να, έβαζα καλάθια, έτρεχα με το καροτσάκι μου και γινόμουν ένας μικρός Νίκος Γκάλης. Ναι, η καρδιά μας είναι πιο σημαντική.
Δε στεναχωριέμαι για τα πόδια μου πια. Βλέπω, παρατηρώ γύρω μου τόσους ανθρώπους που τα πόδια τους αυτά τους οδήγησαν στην καταστροφή, είδα παιδιά που αυτά τα πόδια τους οδήγησαν μέσα σε δρόμους καταχρήσεων και λανθασμένων επιλογών. Και τώρα πια ξέρω ότι η καρδιά μου και η θέλησή μου ήταν πιο δυνατά από αυτά τα πόδια που δεν μπορούσα επάνω τους να σταθώ. Ήξερα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, να αγαπήσω, να παίζω μπάσκετ, να αποκτήσω φίλους είτε μπορούσα είτε δεν μπορούσα να περπατήσω. Ξέρετε γιατί; Γιατί η καρδιά μου είχε μεγαλύτερη θέληση από εκείνα, μεγαλύτερη δύναμη. Γιατί τα πόδια μου δεν ήταν και τόσο σημαντικά τελικά…. γιατί η ευτυχία δεν κρινόταν από το καροτσάκι μου.
Γράφει: Μαρία Σκαμπαρδώνη