Τα παιδιά μας δε φοβούνται την ΑΝΑΠΗΡΙΑ, εμείς γιατί τη φοβόμαστε και πόσο τα επηρεάζουμε;

Δες τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών και θα καταλάβεις πως είναι πραγματικά. Άκου τις ερωτήσεις των παιδιών για τον κόσμο και θα αναρωτηθείς και εσύ για όσα δεν έχεις σκεφτεί. Είναι η αθωότητα της ψυχής τους, το καθαρό μυαλό τους και δύναμη της χαράς που έχουν, που τα κάνουν να φαίνονται όλα τόσο αληθινά και τόσο ξεκάθαρα!

Τα παιδιά δε γνωρίζουν τι σημαίνει διάκριση, ρατσισμός, εκφοβισμός, μίσος, βία, φόβος. Είναι ακατέργαστα διαμάντια και για αυτό είναι πάντα η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πως όμως θα έρθει αυτό εάν εμείς που είμαστε υπεύθυνοι να μεγαλώσουμε σωστούς ενήλικες τα μολύνουμε με όλα όσα αρνητικά υπάρχουν στο περιβάλλον μας;

Τους μαθαίνουμε να χτυπούν πίσω και όχι να αποζητούν την ειρήνη. Να φοβούνται το άγνωστο και όχι να προσπαθούν με τη βοήθεια μας να το ανακαλύψουν. Τα κρατάμε μακριά από κάθε τι «επικίνδυνο» έως ότου είναι αργά όταν συνειδητοποιούν πως η αλήθεια είναι διαφορετική. Γαλουχούνται στο ρατσισμό, στην επίθεση, στη βία. Στο να κρατούν αποστάσεις από άλλα παιδιά γιατί είναι έγχρωμα, έχουν χωρίσει οι γονείς τους, έχουν κάποια αναπηρία, δε μιλούν καθαρά, δεν είναι καλοί μαθητές, δεν είναι το πρότυπο που ΕΜΕΙΣ θέλουμε για το παιδί κάποιου άλλου.

Παύουν να αναγνωρίζουν και να σέβονται τη διαφορετικότητα, να απλώνουν το χέρι για να προσφέρουν ή να λάβουν βοήθεια, ζητούν ανταλλάγματα και μετά μας φταίει που έχουν γίνει κακομαθημένα. Αυτά τα «σφουγγάρια» τροφοδοτούνται με το νερό της γνώσης από εμάς, είτε είμαστε γονείς, συγγενείς, φίλοι, περαστικοί στη ζωή τους. Κανένα μάθημα για την προσφορά στον διπλανό μας, στο να μην αντιμετωπίζουμε με διάκριση το διαφορετικό.

Ότι το παιδί στο αμαξίδιο είναι εξίσου σημαντικό και αγαπητό όσο και το δικό μας παιδί. Μπορεί να του λείπει ένα πόδι ή ένα χέρι, να μη βλέπει καθαρά ή καθόλου, να είναι με σχιστά μάτια ή μαύρο δέρμα, όμως είναι ίδιο και ίσο με το δικό μας διαμάντι. Να του εξηγήσουμε τι είναι η αναπηρία, πως γίνεται κάποιος να έχει άλλο χρώμα από εμάς, γιατί δε μιλά την ίδια γλώσσα.

Και κάπως έτσι έρχεται η πιο συνηθισμένη διάκριση παγκοσμίως: ποια οικογένεια είναι πιο πλούσια, πιο δυνατή, πιο άρτια, πιο συγκροτημένη από τις άλλες; Με αυτή την οικογένεια πρέπει το παιδί μας να κάνει παρέα στο σχολείο, στην παιδική χαρά, στα παιδικά πάρτι που θα παρευρεθεί. Τις δικές μας ανάγκες, τα δικά μας λάθη, τον διαστρεβλωμένο τρόπο που μας μεγάλωσαν τον μεταλαμπαδεύουμε στην επόμενη γενιά. Λες και δεν υπάρχει ήδη αρκετό κακό σε αυτόν τον πλανήτη, ας φυτέψουμε λίγο ακόμα να έχουμε και για μετά.

Εν έτη 2017 να συζητάμε για bullying, για σωματική και ψυχολογική βία, για τα δικά μας απωθημένα που δεν πραγματοποιήσαμε και οδηγούμε τα παιδιά μας να κάνουν όσα δεν καταφέραμε. Ξεχνάμε ή ίσως δεν συνειδητοποιούμε καν ότι ανατρέφουμε στο ίδιο μας το σπίτι το επόμενο θύμα ή θύτη. Ένα παιδί που στο σχολείο αντί να χαμογελά, αναζητά την ευκαιρία να χτυπήσει ένα άλλο παιδί, να κοροϊδέψει αυτό που είναι διαφορετικό, να επιλέξει συμμαθητές που είναι πιο «δυνατοί» για να κάνει παρέα.

Και μετά αναρωτιόμαστε που βρέθηκε αυτή η βίαιη και λανθασμένη συμπεριφορά στο παιδί μας. Μα φυσικά μέσα από το σπίτι μας και το σπίτι του γείτονα. Δε φταίει μόνο η τηλεόραση(που είναι υποχρέωση μας να ελέγχουμε τι παρακολουθεί), δε φταίει το ίντερνετ και η τεχνολογία. Το διαμάντι μας το αφήσαμε ακατέργαστο και έτσι θα μείνει, ένα κάρβουνο δηλαδή. Όχι μαύρο σε χρώμα, αλλά μαύρο σε διάθεση, σε σκέψη, άσχημο, να είναι ικανό και διαθέσιμο για όσα μόνο εμείς του επιβάλλουμε να κάνει. Γιατί η ευθύνη μας δεν είναι μόνο να το ταΐσουμε, να το μεγαλώσουμε και να το στείλουμε σχολείο. Ευθύνη μας είναι να ορθοποδήσει, να σταθεί μπροστά στην αδικία και να κάνει ότι μπορεί για να τη διορθώσει, να γίνει συνεργός του καλού.

Επέλεξα 2 μίνι ντοκιμαντέρ που αποδεικνύουν πόσο σημαντικό ρόλο παίζουμε στο αν το παιδί θα αποδεχτεί την αναπηρία και το διαφορετικό.

Στο πρώτο είναι ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι που χώρισαν το γονέα με το παιδί με ένα μικρό τείχος και τους προβάλουν βίντεο με γκριμάτσες από παιδιά. Πρέπει και οι δυο να αναπαραστήσουν αυτό που βλέπουν. Εμφανίζονται διάφορα παιδιά και το παιχνίδι ξεκινά. Γελάνε και το παιδί και ο γονέας και αντιγράφουν όσα παρακολουθούν ως τη στιγμή που εμφανίζεται ένα κορίτσι σε αμαξίδιο.

Οι γονείς παγώνουν και δεν κάνουν καμία κίνηση σε αντίθεση με τα παιδιά τους που συνεχίζουν κανονικά. Για αυτά βλέπετε δεν έχει διαφορά, είναι ένα ακόμα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα. Δεν εντυπωσιάζονται αρνητικά, δεν φοβούνται με την εικόνα της αναπηρίας, δεν εκφράζουν οίκτο ή λύπηση.

Δείτε το σχετικό βίντεο

Το δεύτερο βίντεο μας έρχεται από την Κύπρο. Βλέποντας τη μητέρα του, που αντιμετωπίζει πρόβλημα με αναπηρία, να στεναχωριέται από τη μεγάλη ταλαιπωρία που υποβαλλόταν κάθε φορά που προσπαθούσε να διακινηθεί στην πόλη, τη Λεμεσό, ένας 16χρονος μαθητής, ο Φώτης Χριστοφόρου, αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία για να περάσει το δικό του μήνυμα, μέσα από τα μάτια των ίδιων των μαθητών.

Η ιδέα απέκτησε υποστηρικτές και με την έγκριση του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, αποφασίστηκε η οργάνωση βιωματικών Ημερίδων και διαγωνισμού μεταξύ σχολείων με θέμα “Η αναπηρία μέσα από τα μάτια των παιδιών”, που τελούν υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Γονέων Μέσης Εκπαίδευσης Λεμεσού.

Δείτε το σχετικό βίντεο

Ας δώσουμε στα παιδιά μας τον καλύτερο εαυτό μας, ακόμα και αν τον έχουμε ξεχάσει κάπου σε μια άκρη του μυαλού μας. Ας έχουν αυτόν ως γνώμονα για τη ζωή, ας γίνουμε τα καλύτερα παραδείγματα που μπορούν να έχουν και ας τους χαρίσουμε μια πιο ελεύθερη και ανέμελη ζωή, ώστε ο κόσμος μας να γίνει πραγματικά καλύτερος όσο θα μεγαλώνουν. Ας είμαστε η βάση σε ένα οικοδόμημα αγάπης που θα απλωθεί παντού. Δεν είναι ουτοπικό, δεν είναι ονειρικό, είναι εδώ στο παρόν και μπορεί να γίνει αν το αποφασίσουμε!

Βογιατζής Ηλίας

Πηγή για το 2ο βίντεο : www.reporter.com.cy