Σας έχει συμβεί να θαυμάσετε ένα άτομο πριν καν μιλήσετε μαζί του ή το γνωρίσετε; Εγώ θαύμασα την Διάνα Βουτυράκου όταν άρχισα να ανακαλύπτω τα επιτεύγματα της και ας είναι μόλις 23 ετών. Όταν μιλήσαμε, θαύμασα την ευγένεια της, το θάρρος της, την αυτοπεποίθηση της. Το δυνατό μυαλό της, τη σκληρή δουλειά που έχει κάνει για να μπορέσει να φτάσει στην κορυφή. Γιατί πάντοτε ο στόχος της ήταν να κάνει αυτό που αγαπά και αυτό την παρακινεί ακόμα. Οι βραβεύσεις έρχονται απλά ως επακόλουθο.
Στη συνέντευξη μας μου μίλησε για την αγάπη της στη ρομποτική και για το πώς θα μπορούσε να συνεισφέρει στο χώρο της αναπηρίας, της υγείας και στην καλυτέρευση της ανθρώπινης ζωής. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την εισαγωγή όμως θα σας αφήσω να την γνωρίσετε μέσα από τις απαντήσεις της. Στο τέλος σας προτείνω να δείτε και την αξιόλογη ομιλία της στο Tedx University of Crete.
– Στην πρόσφατη ομιλία σας στο Tedx University of Crete, αναφερθήκατε στα όρια και στη θέληση του ανθρώπου, που μπορούν να τον ωθήσουν να προχωρήσει όλο και πιο μακριά. Πόσο και πως θεωρείτε ότι στην Ελλάδα, τα κοινωνικά πρέπει, καταπιέζουν τη δράση των Ατόμων με αναπηρία και πως θα μπορούσε να αντιστραφεί η κατάσταση;
Πράγματι πιστεύω πως ο άνθρωπος όσο κυνηγάει τους στόχους του και τους πετυχαίνει, μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις της ανθρώπινης δύναμης και θέλησης και συνεπώς των δυνατοτήτων του.
Δυστυχώς στην Ελλάδα για τα άτομα με αναπηρία, το να κυνηγήσουν και να πετύχουν τους στόχους τους είναι αρκετά δύσκολο και σε αυτό οφείλονται αρκετά τα κοινωνικά στερεότυπα αλλά και οι ελλιπείς κοινωνικές δομές , που δυσχεραίνουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα τους.
Στη χώρα μας το διαφορετικό, περιθωριοποιείται αρκετά συχνά, απλώς και μόνο επειδή δεν συμβαδίζει με το “φυσιολογικό” που έχουμε στο μυαλό μας, που εκπαιδευόμαστε για αυτό από την οικογένεια μας, το σχολείο και έπειτα την εργασία μας. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα το δημιουργούμε εμείς οι άνθρωποι, όταν αντί να συμπράττουμε, προσπαθούμε ο κάθε ένας για τον εαυτό του ή ακόμα χειρότερα επηρεαζόμαστε από τα στερεότυπα της χώρας και οδηγούμαστε στην αδράνεια.
Τα στερεότυπα για την εργασία, για τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα προς μίμηση συχνά επηρεάζουν τους ανθρώπους και τους οδηγούν να μην χαράζουν το δικό τους δρόμο αλλά να συμβιβάζονται προκειμένου να μην φύγουν από την ασφάλεια “πεπατημένων” προορισμών. Πόσα παιδιά ακολουθούν για παράδειγμα το επάγγελμα των γονιών τους απλά για να έχουν μια σίγουρη δουλειά, πόσοι μένουν σε μία οικογένεια ή μία κατάσταση που δεν τους γεμίζει απλά επειδή σκέφτονται τι θα πει ο κόσμος ή πόσοι δεν δοκιμάζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους επειδή φοβούνται ότι ίσως αποτύχουν.
Για τα άτομα με αναπηρία λοιπόν η κατάσταση είναι ακόμη πιο δύσκολη αφού πρέπει να αντιμετωπίσουν και το στερεότυπο που τους περιθωριοποιεί απλά γιατί διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν προσπαθούμε καν να ενστερνιστούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι. Να τους καταλάβουμε αρχικά, να τους ενθαρρύνουμε και τέλος να τους βοηθήσουμε διευκολύνοντας την καθημερινότητα τους όσο μπορούμε.
Για παράδειγμα, ένας νέος οδηγός πρέπει να μαθαίνει τα προβλήματα που τα άτομα με αναπηρία θα έχουν όταν κλείνει τις διαβάσεις ή παρκάρει στις θέσεις τους και να υπάρχουν συνεχείς έλεγχοι και μεγάλα πρόστιμα. ‘Ένα μαγαζί πρέπει να μην κλείνει με καρέκλες όλο το πεζοδρόμιο και σίγουρα να μην καλύπτει τα ειδικά πλακάκια. Τα φανάρια πρέπει όλα να διαθέτουν πέρα από φωτεινή σήμανση και ηχητική, ενώ ένα σχολείο πρέπει να διαθέτει ειδικά τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας και σίγουρα όλες τις αναγκαίες δομές για ένα μαθητή με αναπηρία.
Ένα πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ειδικά διαμορφωμένο ώστε άτομα με αναπηρία να μην είναι δύσκολο έως απαγορευτικό να φοιτούν σε αυτό. Τα εστιατόρια θα πρέπει να διαθέτουν καταλόγους σε Braille, γιατί στην πυραμίδα των αναγκών η ψυχαγωγία είναι σημαντική ανθρώπινη ανάγκη. Τέλος το πιο σημαντικό, ένα κράτος που θα είναι δίπλα στις οικογένειες που δίνουν καθημερινό αγώνα σε όλες αυτές τις αντιξοότητες, όχι μόνο με επιδόματα άλλα με σωστές κοινωνικές δομές και υποστήριξη.
Σε μία εποχή λοιπόν που λόγω κρίσης οι ευκαιρίες βαίνουν μειούμενες, ένα άτομο με αναπηρία πρέπει να δώσει και έναν καθημερινό αγώνα να επιλύσει προβλήματα που εμείς έχουμε λυμένα. Μέσα σε αυτά λοιπόν κυρίαρχο ρόλο έχει μία κοινωνία που δεν καταλαβαίνει και δε σέβεται τις ανάγκες του, μια κοινωνία που με τα πρέπει της ή και την αδράνεια της, θέτει ένα ακόμα λιθαράκι στα εμπόδια που καταπιέζουν τη δράση των ατόμων με αναπηρία.
-Σαν παιδί είχατε πολλές ιδέες για το πώς η ρομποτική θα μπορούσε να συνεισφέρει στον άνθρωπο. Οι ιδέες αυτές συμπεριλάμβαναν και το χώρο της αναπηρίας; Σας ρωτώ ώστε να ανιχνεύσω αν σε ένα τόσο λαμπρό μυαλό σαν το δικό σας, είχε εμφυτευτεί η ιδέα πως η αναπηρία είναι μια κατάσταση που μας αφορά όλους.
Προσπαθώντας να σκεφτώ όλα τα Project με τα οποία έχω ασχοληθεί, ομολογώ πως κανένα δεν αφορούσε το χώρο της αναπηρίας. Θυμάμαι μόνο στα μέσα του γυμνασίου στο parking super market, κάποιο αμάξι είχε παρκάρει -παρανόμως- σε θέση αναπήρων. Τότε αρχικά απόρησα, καθώς δε θεωρούσα δυνατό οι άνθρωποι να παραβαίνουν κάτι τόσο σημαντικό, που ήταν δεδομένο πως θα δυσκολέψει τη ζωή κάποιου άλλου.
Μου είχε φανεί αρκετά απλό σαν λύση τα ειδικά οχήματα των αναπήρων να έχουν barcode και μία μπάρα που θα το διαβάσει, να ανεβαίνει επιτρέποντας τους να παρκάρουν στη θέση. Έτσι όλοι όσοι δεν πληρούν αυτό το κριτήριο δεν θα μπορούσαν να παρκάρουν. Παρόλα αυτά θεωρώ πως τα ερεθίσματα για όλες τις ιδέες που είχα προέρχονταν από δικά μου βιώματα.
Όταν κατασκεύασα ένα ρομπότ που έκανε αναδάσωση, οφειλόταν στο ότι το 2007 είχαν ξεσπάσει φωτιές αρκετά κοντά στη Μάνη, από όπου και κατάγομαι και είχα βιώσει το καμένο τοπίο που αφήνει μία φωτιά πίσω της αλλά και την έλλειψη δομών για να αποκατασταθεί η ζημιά που είχε γίνει.
Αντίστοιχα λίγο καιρό αργότερα που ασχολήθηκα με ρομποτικές λύσεις στον τομέα της ανακύκλωσης, ο λόγος ήταν ότι έβλεπα πως στη γειτονιά μου αν και είχαμε κάδους, κανείς δε τους χρησιμοποιούσε ή κανείς δεν έκανε σωστό διαχωρισμό. Οπότε εντόπισα ένα πρόβλημα που χρειαζόταν να λυθεί.
Για αυτό και θεωρώ πως οι ιδέες μου ως επί το πλείστον δεν σχετίζονταν με το χώρο της αναπηρίας, καθώς δεν γνωρίζω κανέναν στον ευρύτερο κοινωνικό μου περίγυρο ή δεν είχα ποτέ κάποιο συμμαθητή ή γνωστό. Οπότε και δεν εξοικειώθηκα ποτέ αρκετά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι καθημερινά.
-Πως η ρομποτική θα μπορούσε να βοηθήσει και να βελτιώσει την καθημερινότητα των ατόμων με αναπηρία και κατ’ επέκταση τη ζωή τους;
Η ρομποτική μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων με αναπηρία. Εξωσκελετική υποστήριξη, βοηθήματα για τη διάσπαση προσοχής, αυτόνομα αναπηρικά αμαξίδια είναι μόνο λίγα από τα ρομποτικά επιτεύγματα που βρίσκονται ήδη στο εμπόριο.
Ωστόσο θεωρώ αρκετά σημαντικό εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με τον τομέα, να κατανοήσουμε τα προβλήματα τους. Τις δυσκολίες που συναντάνε καθημερινά, στο δρόμο , στην εκπαίδευση, στις εκπλήρωση των βιοποριστικών τους αναγκών. Είναι θέμα παιδείας και θέμα κοινωνίας να βάλουμε θεμέλια σε ρομποτικές λύσεις υπέρ των ατόμων με αναπηρία όχι όμως μόνο αποδοτικές αλλά και οικονομικά προσιτές.
Πριν κάποια χρόνια υλοποιήθηκε ο πρώτος σκύλος-ρομπότ που θα μπορεί να συνοδεύει και να βοηθάει τα άτομα ενώ ρομποτικά μέλη έχουν πλέον δοκιμαστεί και εμφυτευθεί σε αρκετούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Την ίδια στιγμή ήδη έχουν βγει στην αγορά τεχνητά ρομποτικά αυτιά που μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά άτομα με προβλήματα ακοής.
Παράλληλα τα τελευταία χρόνια γίνονται συνεχώς μελέτες και για το πως τα ρομπότ μπορούν να έχουν θετική επίδραση στα άτομα με νοητική αναπηρία αλλά και πως μπορούν να λειτουργούν υποστηρικτικά στα άτομα με μαθησιακές δυσκολίες. Μερικά παραδείγματα είναι τα θετικά αποτελέσματα της επαφής ρομπότ και αυτιστικών παιδιών .
Τέλος ιδιαίτερα ενθαρρυντικές είναι οι έρευνες που γίνονται στον τομέα του πως τα άτομα με αναπηρία θα μπορέσουν να αυτονομηθούν/γίνουν ανεξάρτητοι σε κάποιες βασικές καθημερινές τους ανάγκες (πχ τροφή).
-Η ρομποτική θα μπορούσε στο μέλλον να βοηθήσει το χώρο της υγείας με καταλυτικό τρόπο, ώστε να αποφύγουμε ιατρικές αδυναμίες που μερικές φορές μπορεί να οδηγήσουν σε επίκτητη αναπηρία; (π.χ. ένα ανεπιτυχές χειρουργείο ή μια λάθος διάγνωση σε σοβαρή νόσο)
Ένα από τα αρκετά οφέλη της ρομποτικής χειρουργικής είναι αυτό ακριβώς, η διόρθωση ή και η αποφυγή ιατρικών λαθών. Φυσικά πρέπει να γίνει κατανοητό πως το ρομπότ δεν εκτελεί μόνο του την επέμβαση, αλλά ένας γιατρός το ελέγχει καθ’ όλη τη διάρκεια. Όμως το λογισμικό του, θα μπορέσει να αποφύγει πιθανό τρέμουλο ή μια απότομη κίνηση, ενώ προσφέρει τρομερή ακρίβεια και 3d οπτική στον ιατρό-χειριστή.
Η ενσωμάτωση των ρομπότ σε κάθε τομέα που θα βελτιώσει την ανθρώπινη ζωή γίνεται πρωτίστως λόγω του ότι το μηχάνημα είναι προγραμματισμένο να εκτελεί τις εντολές με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κάθε φορά, πράγμα που το διαφοροποιεί και από τον άνθρωπο, που αν προσπαθήσει να κάνει 10 φορές την ίδια ενέργεια πάνω από τις μισές θα παρουσιάζουν διαφορές.
Έτσι λοιπόν η ρομποτική χειρουργική προσφέρει μείωση της παραμονής στο νοσοκομείο, γρηγορότερη αποθεραπεία, μικρότερες ουλές και σε περιπτώσεις ασθενειών όπως ο καρκίνος πολύ λιγότερες μεταστάσεις κατά το χειρουργείο. Τα οφέλη της αφορούν τόσο την φυσική κατάσταση του ασθενή που θα μπορέσει να επιστρέψει γρηγορότερα στην καθημερινότητά του, όσο και την ψυχολογική του.
Σχετικά με τη διάγνωση των νόσων, υπάγεται στον τομέα της βιοϊατρικής και όχι της ρομποτικής ιατρικής. Όμως και εκεί η τεχνολογία έχει βοηθήσει σημαντικά με βιοαισθητήρες που προσφέρουν live μετρήσεις του ασθενή, την ανάπτυξη της τηλεϊατρικής και ο τομέας της ιατρικής απεικόνισης, ανάλυσης και επεξεργασίας βιοσημάτων διανθίζεται συνεχώς βοηθώντας σε πιο στοχευμένες θεραπείες ή στην αναγνώριση κάποιων παθήσεων.
Ακόμα όμως και ο ηλεκτρονικός φάκελος υγείας, που πάλι υπάγεται στον τομέα της βιοϊατρικής προσφέρει το πλήρες ιστορικό του ασθενή ηλεκτρονικά και έχει συνεισφέρει σε περιπτώσεις που ο ασθενής είναι αλλεργικός σε κάποιο φάρμακο και το έχει διαπιστώσει παλαιότερα γιατρός που επισκέφθηκε ή ασθενείς που ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή, την οποία θα πρέπει να γνωρίζει ο γιατρός πριν την επέμβαση (ακόμα και αν είναι μία απλή εξαγωγή δοντιού). Όλα αυτά τα λύνει ένας ηλεκτρονικός φάκελος με όλο το ιστορικό του ασθενή.
-Υπάρχει κάποιο άτομο με αναπηρία στην ομάδα του Unique Minds; Αν όχι, πόσο ευπρόσδεκτο θα ήταν ένα άτομο με αναπηρία στην ομάδα και αν η κατάσταση του θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά σε νέες ιδέες, λόγω και της προσωπικής του εμπειρίας.
Όχι δεν υπάρχει και αυτό οφείλεται αρκετά και στην απουσία τέτοιων ατόμων στα πανεπιστήμια. Η ομάδα της Unique Minds αποτελείται εξ ’ολοκλήρου από φοιτητές ελληνικών πανεπιστημίων, και εκεί οι φοιτητές με αναπηρία αποτελούν μεγάλη μειονότητα.
Από την άλλη ένα άτομο με αναπηρία θα μπορούσε να συμβάλλει σημαντικά στην βελτίωση της ποιότητας των δράσεων μας, ώστε να είναι 100% προσβάσιμες οι ημερίδες μας από όλους, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ως άτομο με αναπηρία στον τομέα του ακαδημαϊκού προσανατολισμού, αποτελούν εργαλείο για να εμπλουτίσουμε το έργο μας με νέες δράσεις αρκετά στοχευμένες στη συγκεκριμένη μερίδα ατόμων, με συμβουλές από ειδικούς συμβούλους και σχετική εκπαίδευση των εθελοντών μας προηγουμένως.
Η Unique Minds είναι μια ιδέα που γεννήθηκε από τα στερεότυπα που αντιμετωπίσαμε εμείς ως μαθητές και από την κατάσταση που βιώσαμε στο πανεπιστήμιό μας. Ένας φοιτητής με αναπηρία, θα εξιστορήσει τις δικές του εμπειρίες, τους προβληματισμούς και τα εμπόδια, εμπόδια που πιθανόν να μην έχουμε αντιληφθεί ότι μπορεί ένα παιδί να αντιμετωπίζει κατά την επιλογή σχολής.
-Θα προτρέπατε κάποιο άτομο με αναπηρία να ακολουθήσει τον κλάδο της ρομποτικής;
Για μένα για να ακολουθήσεις έναν κλάδο σε επίπεδο σπουδών και στην πορεία δουλειάς σημασία έχει να σου αρέσει και να θέλεις να προσφέρεις και να αναπτύξεις τον τομέα σου. Θεωρώ επίσης πως αν περισσότερα άτομα με αναπηρία ακολουθούσαν τον τομέα της ρομποτικής και απασχολούνταν σε ερευνητικές ομάδες, τότε οι ρομποτικές εφαρμογές για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής της κοινωνικής αυτής ομάδας θα αυξάνονταν σημαντικά και σε αριθμό και σε ποιότητα.
Η ρομποτική προϋποθέτει εξοικείωση με μαθηματικά και φυσική και εν συνεχεία προγραμματισμό, τεχνολογία και ηλεκτρολογία Πρωτίστως όμως απαιτείται η καλή γνώση μαθηματικών και φυσικής. Αν λοιπόν κάποιος θεωρεί πως του ταιριάζει ο κλάδος αυτός, τότε σίγουρα η αναπηρία δεν θα έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στο να τον επιλέξει.
-Στην Ελλάδα είστε πρωτοπόρος στον τομέα της ρομποτικής ενώ στο εξωτερικό μαθαίνουμε καθημερινά για πολλές δράσεις και επιτεύγματα στον τομέα αυτό. Τι σας έδινε δύναμη συνεχώς να συνεχίσετε παρά τα στερεότυπα και τις αντιξοότητες;
Δύναμη μου έδινε και μου δίνει, το πόσο με γεμίζει να υλοποιώ κάθε φορά ένα ρομποτικό project. Το ταξίδι από την ιδέα στην υλοποίηση. Όταν αποφάσισα σαν παιδί να ασχοληθώ με τη ρομποτική, μην έχοντας και κάποιο ερέθισμα από το οικογενειακό μου περιβάλλον, φαινόταν σε όλους κάτι αρκετά ξένο. Φανταστείτε να ρωτάτε ένα 12χρονο παιδί ποιο είναι το χόμπι σου και να σου λέει με φυσικότητα “Η ρομποτική”, και ακόμα περισσότερο σκεφτείτε αυτή η συζήτηση να γινόταν στην Ελλάδα πριν από μία δεκαετία.
Τα πράγματα στο εξωτερικό είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά. Θυμάμαι στην πρώτη Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής που συμμετείχα στην Κορέα, είχα για πρώτη φορά έρθει σε επαφή με συνομηλίκους μου, από την Αμερική ή την Ασία και είχα συνειδητοποιήσει πόσα λίγα αρχικά ερεθίσματα και εν συνεχεία ευκαιρίες έχει ένα παιδί στη χώρα μου που θέλει να ασχοληθεί με τη ρομποτική.
Από μικρή ήμουν άνθρωπος αρκετά προσηλωμένος στους στόχους του, από αυτά τα παιδιά που όταν βάζουν κάτι στο μυαλό τους θα προσπαθήσουν όσο μπορούν να το πετύχουν. Νομίζω λοιπόν αυτό μου το χαρακτηριστικό με βοήθησε να μην αφήσω τόσα χρόνια αυτό που αγαπώ.
Σίγουρα δεν ήταν και δεν είναι εύκολο, αρχικά θυμάμαι είχα βρει δυσκολίες όταν έδινα πανελλήνιες, που ήταν για καθηγητές, γονείς και φίλους πολύ δύσκολο να αντιληφθούν ότι θα δήλωνα μόνο μία σχολή στο μηχανογραφικό μου. Μετά ήρθαν δυσκολίες στη σχολή γιατί αποφάσισα να δουλεύω, διδάσκοντας ρομποτική σε παιδιά, κάτι που μέχρι να μπορέσω να το οργανώσω σωστά , είχε ως αποτέλεσμα να μείνω πίσω σε κάποια μαθήματα και εργαστήρια. Ευτυχώς βρήκα τις ισορροπίες μου σχετικά γρήγορα οπότε δεν έχασα ποτέ επαφή με τη σχολή.
Στη δουλειά δυστυχώς, είχα και έχω αρκετές δυσκολίες. Είναι λογικό βέβαια γιατί όταν σε μία τάξη συστήνομαι ως δασκάλα ρομποτικής, οι γονείς αναμένουν κάποιον αρκετά μεγαλύτερο, με πτυχία και όχι ένα κορίτσι 20 χρονών. Η κριτική λοιπόν από τρίτους, που δεν κατανοούσαν πόσο κόπο και ενέργεια αφιερώνω σε κάθε μάθημα, αλλά και πόση διάθεση είχα να μάθω στα παιδιά τους όσα εγώ θα ήθελα να ήξερα στην ηλικία τους, η κριτική σε κάποιον που απλά απέχει από το στερεοτυπικό πρότυπο δασκάλου, ήταν η μεγαλύτερη αντιξοότητα που συνάντησα.
Όμως εκεί ήρθε η μεγαλύτερη επιβράβευση που μπορεί να ζητήσει ένας δάσκαλος, ήρθαν οι μαθητές που άρχισαν να βραβεύονται και να ξεχωρίσουν σε διαγωνισμούς ρομποτικής, μαθητές που σου έλεγαν ότι τους έχεις εμπνεύσει. Άρχισα λοιπόν να εμπνέομαι και εγώ από αυτούς και αποφάσισα ότι η ρομποτική είναι πάνω από τα κοινωνικά πρέπει και στερεότυπα. Αποφάσισα ότι πάντα όταν κυνηγάς το όνειρο σου θα εκτεθείς είτε θετικά είτε αρνητικά και ότι αυτό που έχει σημασία εν τέλει είναι στο τέλος της μέρας να είσαι περήφανος για τον άνθρωπο που έχεις γίνει, περήφανος για αυτά που έχεις δώσει στους γύρω σου.
-Η συνέντευξη μας λαμβάνει χώρα, λίγο μετά τα αποτελέσματα των Πανελλήνιων εξετάσεων. Θα ήθελα να στείλετε ένα μήνυμα για τον προορισμό και τους στόχους που έχουν όλα τα παιδιά: αυτά που κατάφεραν να περάσουν, αυτά που δεν τα κατάφεραν και όσα λόγω οικονομικής δυσχέρειας ή άλλων προβλημάτων δεν θα μπορέσουν να γραφτούν σε μια σχολή, τουλάχιστον όχι άμεσα.
Αρχικά θέλω να τους πω, αυτό που συνειδητοποίησα εγώ μετά το πέρας των πανελληνίων, ότι δηλαδή δεν είναι το τέλος του κόσμου, είναι απλώς η αρχή της δικής τους μοναδικής διαδρομής. Στα παιδιά λοιπόν που πέρασαν ελπίζω πραγματικά να ακολούθησαν αυτό που τους άρεσε, να μπουν σε μια σχολή που θα τους γεμίζει πραγματικά. Θα ήθελα όμως να τονίσω πως αυτοί , οι νέοι φοιτητές αποτελούν το ενεργό οικοσύστημα του πανεπιστημίου και καλό είναι να το σέβονται και να το αγαπήσουν.
Προσπαθήστε να δώσετε και να πάρετε όσα μπορείτε στο και από το πανεπιστήμιο σας. Μην το βλέπετε απλώς σαν 4 ή 5 φοιτητικά χρόνια που θα περάσουν και μετά θα πάτε να εργασθείτε κάπου. Δείτε το σαν ένα στοίχημα με τον εαυτό σας να βοηθήσετε το πανεπιστήμιο σας, γιατί με ένα καλύτερο πανεπιστήμιο, το δικό σας πτυχίο ανεβαίνει σε αξία, και η κοινωνία σας βελτιώνεται.
Στα παιδιά που δεν περάσανε θα ήθελα να προτείνω να επανεξετάσουν τους στόχους τους. Γνωρίζω πόσο δύσκολη και απαιτητική είναι η δοκιμασία των Πανελληνίων, όμως όταν είσαι σίγουρος για αυτό που θες να κάνεις έχεις κίνητρο και δύναμη να το προσπαθήσεις όσο περισσότερο μπορείς.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με την απουσία ερεθισμάτων κάνει εξαιρετικά δύσκολο σε ένα μαθητή να βρει τι θέλει να σπουδάσει και από την άλλη η οικονομική κρίση δημιουργεί ένα επιπλέον άγχος, τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς τους. Επισκεφθείτε τα πανεπιστήμια που σας ενδιαφέρουν, μιλήστε με φοιτητές τους, με καθηγητές και με υπεύθυνους εργαστηρίων για να βεβαιωθείτε ότι αυτό σας ταιριάζει.
Αν από την άλλη δεν ξέρετε τι θέλετε τότε αρχίστε να αναρωτιέστε τι σας αρέσει να κάνετε, τι σας γεμίζει πραγματικά. Φυσικά δεν είναι αναγκαίο αυτό να πρέπει να το σπουδάσετε μέσα από κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, όμως θεωρώ σημαντικότερο να ανακαλύψετε τι σας εκφράζει από το να ακολουθήσετε ένα από τα μεγαλύτερα στερεότυπα της χώρας μας, ότι δηλαδή πρέπει όλοι να σπουδάζουμε σε μία σχολή ασχέτως αν μας αρέσει ή αν μας ταιριάζει.
Για τα παιδιά που λόγω των συνθηκών δε θα γραφτούν προσωρινά στις σχολές που πέρασαν, αυτό που θα τα συμβούλευα είναι να εκμεταλλευτούν αυτό το διάστημα που έχουν (είτε περιμένοντας μετεγγραφή, είτε να βελτιωθούν οι συνθήκες), για να επιμορφωθούν σε δεξιότητες που δε θα λάβουν στα πανεπιστήμια. Να παρακολουθήσουν σεμινάρια για Soft Skills, να συμμετέχουν σε μικρά project, ώστε να εξοικειωθούν στο να δουλεύουν σε ομάδες.
Να αναζητήσουν ευκαιρίες εθελοντισμού, μέσα από τις οποίες θα προσφέρουν στο κοινωνικό τους σύνολο και θα βελτιωθούν και οι ίδιοι. Μην γίνουν παθητικοί αποδέκτες της κατάστασης, ας την αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δεδομένου ότι αναγκαστικά θα βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο για κάποιο καιρό.
-Ποιος είναι ο επόμενος στόχος της Διάνας Βουτυράκου; Πόσο μακριά τρέχουν τα όνειρα και τα σχέδια σας;
Σε λιγότερο από ένα μήνα θα ταξιδέψω στην Αργεντινή όπου θα εκπροσωπήσω την Ευρωπαϊκή Ένωση στο G(irls)20 Global Summit. Εκεί επιθυμώ να δώσω έμφαση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει μία νέα γυναίκα στον τομέα μου (της ρομποτικής και του STEM γενικότερα), που αποτελεί και έναν από τους πλέον ανδροκρατούμενους κλάδους. Πιστεύω πως το να ενισχύσουμε τις γυναίκες και να εμπνεύσουμε τα νέα κορίτσια να ασχοληθούν, μόνο οφέλη μπορεί να έχει στην ανάπτυξη του κλάδου.
Ακόμα προετοιμάζομαι όσο καλύτερα μπορώ για το Δεκέμβρη που αναχωρώ για τη Γερμανία, όπου και θα δουλέψω σε project στον τομέα της ρομποτικής χειρουργικής. Διαβάζω βιβλία, παρακολουθώ κάποια online μαθήματα και ταυτόχρονα βελτιώνω και τα αγγλικά μου ώστε να είμαι έτοιμη να εργαστώ σε ένα ξενόγλωσσο περιβάλλον. Στο project αυτό θα δουλεύω για ένα χρόνο και ήδη προσπαθώ να σκεφτώ τι θέλω να κάνω μετά.
Ομολογώ πως μου αρέσει να έχω πρόγραμμα στη ζωή μου, να ξέρω ποια τα επόμενα βήματα γιατί με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια. Προετοιμάζω λοιπόν κάποιες αιτήσεις για μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε διάφορα πανεπιστήμια της Ευρώπης, όλα σχετικά με τον τομέα του Biomedical Engineering.
Τέλος προσπαθώ να αφήσω όσο πιο σταθερές δομές γίνεται στη Unique Minds, γιατί από τη φιλοσοφία της θα αποτελείται πάντα από φοιτητές. Θα πρέπει λοιπόν να βρεθούν τα άτομα που θα τη στελεχώσουν τώρα που εμείς που την ιδρύσαμε θα πρέπει να φύγουμε. Νομίζω ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα, όταν θα ξεκινήσεις μία κοινωνική δράση είναι να διασφαλίσεις ότι θα συνεχιστεί και χωρίς εσένα.
Μέσα στα 3 σχεδόν χρόνια που λειτουργούμε ενημερώσαμε με live δράσεις πάνω από 6000 μαθητές από όλη την Ελλάδα. Θεωρώ χρέος μου λοιπόν να αφήσω πίσω μου έναν λειτουργικό οργανισμό που φοιτητές θα συνεχίσουν να διοικούν, ώστε να φθάσει η στιγμή στην Ελλάδα που κάθε μαθητής θα έχει γνωρίσει τη σχολή και το πανεπιστήμιο που τον ενδιαφέρει πριν την εισαγωγή του σε αυτό.
Δείτε την ομιλία της Διάνας Βουτυράκου εδώ
Προσωπικά θέλω να την ευχαριστήσω για την παραχώρηση της συνέντευξης, το χρόνο που αφιέρωσε για το Newsitamea.gr και την παραχώρηση του οπτικοακουστικού υλικού ώστε να εμπλουτιστεί το άρθρο. Καλή επιτυχία Διάνα!
Βογιατζής Ηλίας