Άτομα όλων των ηλικιών (ακόμα και στην παιδική ηλικία) και των δύο φύλων μπορεί να εμφανίσουν Ρευματική Πάθηση.

Υπολογίζεται ότι από ΡΠ προσβάλλεται το 1/4 του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) τα άτομα με ΡΠ ανέρχονται σε 120.000.000  ενώ στην Ελλάδα υπολογίζονται σε περίπου 3.000.000 άτομα. Στο σύνολο του ενήλικου ελληνικού πληθυσμού 13% πάσχουν από Οστεοαρθρίτιδα, 11% από Οσφυαλγία, 4,8% από Αυχεναλγία, 4,5% από Οστεοπόρωση και 2,1% από Φλεγμονώδη Συστηματικά Ρευματικά Νοσήματα (ρευματοειδής αρθρίτιδα, αγκυλοποιητική σπονδυλαθρίτιδα, ψωριασική αρθρίτιδα).

Επιπρόσθετα, υπολογίζεται ότι 1:1000 παιδιά πάσχει από χρόνια Ρευματική Πάθηση. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ η Νεανική Ιδιοπαθής Αρθρίτιδα συγκαταλέγεται στα συχνότερα χρόνια νοσήματα της παιδικής ηλικίας και είναι περίπου το ίδιο συχνή όπως ο Σακχαρώδης Διαβήτης και η Επιληψία.

Οι Ρευματικές παθήσεις επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής, μειώνουν τη φυσική δραστηριότητα περισσότερο από το Σακχαρώδη Διαβήτη, τον Καρκίνο και τα Καρδιαγγειακά Νοσήματα, περιορίζουν τις κοινωνικές συναναστροφές, προκαλούν αναπηρία και μειώνουν το προσδόκιμο της ζωής. Για παράδειγμα η σοβαρή, ενεργός Ρευματοειδής Αρθρίτιδα μειώνει το προσδόκιμο ζωής κατά 10-15 χρόνια. Στην Ελλάδα οι ΡΠ αποτελούν την πρώτη κατά σειρά αιτία (μεταξύ όλων των νοσημάτων) χρόνιου προβλήματος υγείας (38,7%), μακροχρόνιας και βραχυχρόνιας σωματικής ανικανότητας (47,2% και 26,2% αντίστοιχα) και ιατρικών επισκέψεων (20,5%) ενώ κατατάσσονται στη δεύτερη θέση ως αιτία κατανάλωσης συνταγογραφούμενων και μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων (24,0 και 17,7% αντίστοιχα).

Με βάση εκτιμήσεις που διατυπώνονται στη βιβλιογραφία και έχουν υιοθετηθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) και επιστημονικούς φορείς, όπως ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος κατά του Ρευματισμού (EULAR), το συνολικό κόστος των ΡΠ εκτιμάται στο 1,2-3 %14,15 του ΑΕΠ μιας χώρας στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Εφαρμογή της υπόθεσης αυτής στην Ελλάδα θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η δαπάνη (άμεση και έμμεση) για το σύνολο των ΡΠ θα ανέρχονταν σε 5,4 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Το μεγαλύτερο τμήμα της δαπάνης αυτής αποδίδεται στο έμμεσο κόστος, ενδεικτικό του βαθμού αναπηρίας ο οποίος συνοδεύει τις ΡΠ στο προχωρημένο στάδιο. Εκτιμάται ότι για κάθε 1 ευρώ άμεσου κόστους για έναν ασθενή με ΡΠ θα πρέπει να συνυπολογιστούν επιπλέον 1 έως 2 ευρώ για έμμεσες δαπάνες.

Οι ΡΠ αποτελούν τη σημαντικότερη αιτία αναπηρίας, είναι υπεύθυνες για το 60% των αναρρωτικών αδειών μακράς διαρκείας και οδηγούν εκτός εργασίας το 50% των ασθενών.  Στην Ελλάδα εκτιμάται ότι το 25% των ασθενών με Ρευματοειδή Αρθρίτιδα εγκαταλείπει την εργασία μέσα στα 5 πρώτα χρόνια από τη διάγνωση, ποσοστό που ανέρχεται στο 40% εάν συνυπάρχει ακόμα μία πάθηση όπως κατάθλιψη, καρδιακή ή αναπνευστική νόσος18. Επιπλέον το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας στη χώρα λόγω της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης πλήττει περισσότερο τα άτομα με ΡΠ όπως και άλλες ευπαθείς ομάδες.

Λόγω της γήρανσης του πληθυσμού στην Ελλάδα όπως και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. (ο WHO υπολογίζει ότι το 2030 ο ελληνικός πληθυσμός άνω των 65 ετών θα ανέρχεται στο 26%) και με γνωστή την  επίδραση των ΡΠ σε γηράσκοντες πληθυσμούς αλλά και την αυξητική τάση για παχυσαρκία και ελαττωμένη άσκηση στην Ελλάδα, η χώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που σχετίζονται με τις ΡΠ στο άμεσο μέλλον.  

Τέλος το κοινωνικό κόστος των ΡΠ είναι δυσβάστακτο, πλήττει καίρια την κοινωνική ανάπτυξη και ευημερία, ενώ δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή. Οι πάσχοντες υφίστανται δραματικές συνέπειες στην προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή. Ειδικότερα στο εργασιακό περιβάλλον υφίστανται τον παροπλισμό ή τη στασιμότητα στην ανέλιξή τους με το πρόσχημα της μη περαιτέρω καταπόνησής τους.

.