«Θέλω το παιδί μου να είναι χαρούμενο, να μην απογοητεύεται εύκολα, να σκέπτεται θετικά». Και ποιος δεν θέλει θετικότητα για το παιδί του; Αν υιοθετήσει πεσιμιστική στάση ζωής, πόσο ευτυχισμένο, επιτυχημένο, ικανοποιημένο μπορεί να είναι; Με τι κουράγιο θα κυνηγήσει τα όνειρά του;
Πώς όμως θα μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται θετικά σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η αρνητική σκέψη;
Στον κόσμο των ενηλίκων, οι αρνητικές προσεγγίσεις και εκφράσεις είναι πιο δημοφιλείς. Για πολλούς φαντάζει πιο ώριμο ή έξυπνο να βλέπεις παντού δυσκολίες και αδιέξοδα, αλλά μια αρνητική προσέγγιση δεν είναι κατ’ ανάγκην ρεαλιστική. Τραβά πιο εύκολα την προσοχή, αλλά κατευθύνει και τα συναισθήματα. Πώς θα μάθουμε στα παιδιά να κινητοποιούνται προς τη λύση των προβλημάτων τους, αν δεν τα ενθαρρύνουμε να σκέφτονται θετικά;
Με τη λογική: Αν ένα παιδί τείνει να πιστέψει ότι δεν το συμπαθούν ή δεν αξίζει, μπορούμε να το ρωτήσουμε πού βασίζει αυτό το συμπέρασμα. Μπορεί να διαβάζει τη σκέψη των άλλων; Πώς είναι σίγουρο ότι προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες θα επαναληφθούν; Αν δεν τα καταφέρνει καλά, σημαίνει ότι δεν τα καταφέρνει καθόλου;
Με το συναίσθημα: Το «είμαι χαζός» μπορεί να αλλάξει διατύπωση σε «νιώθω σαν χαζός» και αυτό από μόνο του σημαίνει ότι είναι απλώς μια δική μας υποκειμενική ερμηνεία.
Με το παράδειγμα: Πώς σκεφτόμαστε και μιλάμε συνήθως; Πώς αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές αναποδιές; Ποια είναι η συνηθισμένη μας ατάκα όταν κάτι πάει στραβά; Πώς αντιδρούμε σε έναν κακό βαθμό στη Χημεία;
Με διορθώσεις: Αν ύστερα από κάθε λάθος ακολουθεί το «τι χρειάζεται να διορθώσουμε», η αποτυχία παύει να είναι κάτι τελεσίδικο και υπολογίζεται σαν ένα προσωρινό στάδιο μιας διαδικασίας.
Το μήνυμα έτσι είναι «συνεχίζω την προσπάθεια, μαθαίνω από τα λάθη μου» και το «δεν τα καταφέρνω στη Χημεία» αντικαθίσταται από το «τι χρειάζεται να κάνω για να βελτιωθώ».
Δέσποινα Δασενάκη
ΠΗΓΗ: tanea.gr