Ο Μάριος πάσχει από παραπληγία, αυτισμό και νοητική υστέρηση.
Όταν γεννήθηκε ήταν ένα στρουμπουλό, υπέροχο μωρό με κάτι “ευρήματα στον εγκέφαλο”.
“Θα χρειαστεί φυσικοθεραπείες” μου είπε ο γιατρός που του έκανε την μαγνητική.
“Φυσικοθεραπείες, όπως οι αθλητές” σκέφτηκα εγώ.
Ήταν ένας φυσιολογικός μπέμπης που χαμογελούσε πολύ, έτρωγε κανονικά κι ήταν γενικά ήσυχος. Είχε τα χέρια της μητέρας μου, όπως και τα μάτια της. Για μένα ήταν ένα πανέμορφο μωρό. Τον λάτρεψα στην πρώτη ματιά και στην πρώτη αγκαλιά, έλιωσα.
Στην αρχή δεν γνώριζα ότι είχα ένα “διαφορετικό” παιδί. Ένα παιδί με “ειδικές δεξιότητες”. Το κατάλαβα συν τω χρόνω. Οι γιατροί δεν μου το εξήγησαν αμέσως. Το κατάλαβα μόνη μου, αφού δεν έκανε τίποτα απ΄όσα έκαναν τα άλλα δυο αδέρφια του που είχαν γεννηθεί πριν απ’ αυτόν.
Αρχικά το αντιμετώπισα σαν αρρώστια. Άρχισα να ψάχνω, να ρωτάω, να θέλω να βρω μέθοδο να γίνει “καλά”. Ώσπου συνειδητοποίησα πως Ήταν καλά. Μόνο διαφορετικός. Αρχίσαμε τον αγώνα μας. Έστω να σταθεί όρθιος, να περπατήσει, να αυτοεξυπηρετείται, να κοινωνικοποιηθεί.
Η Αθήνα ήταν ένα μέρος όπου είχαμε όλες τις υπηρεσίες κοντά μας, όλα τα “κέντρα” και τα σχολεία. Αλλά δεν είχε χώρο. Δεν είχε χώρο για ανθρώπους με “ειδικές” ανάγκες. Οι ράμπες στα πεζοδρόμια, ήταν πάντα μπλοκαρισμένες από αμάξια παράνομα παρκαρισμένα. Στα μέσα μεταφοράς μου είχαν αρνηθεί την είσοδο γιατί ο οδηγός ( ο συγκεκριμένος οδηγός να μην λέμε για όλους) δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη αν κάτι συνέβαινε σ’ εμένα ή το παιδί στην διάρκεια της διαδρομής κι ας είχαμε καρότσι.
Έφυγα για την επαρχία, όπου θα μπορούσα με άνεση να κάνω τις ασκήσεις του και να περπατάμε. Εκεί η ζωή πιο απλή. Η ζωή , ναι! Οι άνθρωποι, όμως, παντού είναι ίδιοι.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι αυτό που με ρώτησε η γριά κυρία του διπλανού σπιτιού, όταν μας είδε να βγαίνουμε έξω για εξάσκηση στο περπάτημα:
“Κορίτσι μου, τι αμαρτίες έκανες εσύ ή οι γονείς σου και βγήκε το παιδί έτσι;”
Σοκαρίστηκα. Την κοιτούσα για ώρα, χωρίς να ξέρω τι να απαντήσω. Ευτυχώς ο Μάριος ήθελε να περπατήσει και με τραβούσε από το χέρι να φύγουμε. Εκείνος δεν είχε καταλάβει τίποτα. Συνέχιζε να χαμογελά και να λέει : “Βόλτα.”
Το σκληρότερο για έναν γονιό, θαρρώ, είναι ο οίκτος στα μάτια των ανθρώπων. Μα ο Μάριος τραγουδούσε, όπως μπορούσε, το “μια ωραία πεταλούδα” καθώς περπατούσαμε πιασμένοι από το χέρι κι έκανε άτσαλα βηματάκια μέσα στους σκληρούς κηδεμόνες που ακόμα φορά. Κατάλαβα μεμιάς πως η ευτυχία πηγάζει από μέσα μας και δεν έχει να κάνει με τους άλλους ανθρώπους.
Πράγματα που εγώ δεν είχα προσέξει μέχρι τότε μου τα έδειξε ο Μάριος. Μου έμαθε πόσο όμορφο είναι να χοροπηδάς με τα κύματα. Πόσο σημαντικό είναι αν πετάς πετρούλες στην θάλασσα παρά να κάνεις επισκέψεις υποχρεωτικές επισκέψεις στους γείτονες. Πως το πιο αληθινό συναίσθημα είναι η Αγάπη. Πως πάνω και πέρα απ’ όλα είναι να προσφέρεις κι όχι να ζητάς και να απαιτείς διαρκώς πράγματα.
Η ευτυχία του πάντα ήταν να με βλέπει και να είναι κοντά μου. Δεν ζήτησε ποτέ i-phone ή tabletούτε ακριβά παπούτσια και ρούχα. Έδινε αγκαλιές και φιλιά από αγάπη κι όχι συμφέρον. Βλέποντας εκείνον τ’ αδέρφια του έμαθαν πως είναι μια οικογένεια που αγαπά ο ένας τον άλλον. Που δεν κρίνει μα αποδέχεται και βοηθά. Δεθήκαμε στα δύσκολα.Εγώ ήμουν η σχεδία και τα παιδιά επιβάτες. Ταξιδεύαμε στον ωκεανό της ζωής έχοντας ο ένας τον άλλον.
Τώρα που ήρθε η ώρα τα μεγαλύτερα παιδιά να ανοίξουν τα φτερά τους, είμαι ευτυχισμένη γιατί ξέρω πως έμαθαν και μπορούν να πετάξουν μόνα τους, αφού ο αδερφός τους τους δίδαξε δύναμη, αντοχή, ελπίδα, αγάπη.
Ο Μάριος στηρίζει στ’ αδύναμα πόδια του, όλη την οικογένεια. Μας ενώνει και μας οδηγεί με το παράδειγμα του. Όσο δύσκολο κι αν είναι κάτι θα το προσπαθήσουμε και με αγάπη θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό.
Γιατί είμαστε ΜΑΖΙ.
Ρένα Γέρου
Newsroom Aμεα