Με αφορμή τα τρέχοντα γεγονότα που βιώνουμε, αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για τις απώλειες της ζωής.
Κάθε χωρισμός θυμίζει έναν μικρό «θάνατο». Η απώλεια εργασίας, υγείας, αγαπημένου προσώπου, σπιτιού, αυτοεκτίμησης ενεργοποιεί διεργασίες πένθους που χωρίζονται σε πέντε στάδια: έκπληξη, άρνηση, θυμός, στεναχώρια και αποδοχή – συναισθηματικά βιώματα που νιώθουμε όχι όλοι και πάντα με την ίδια σειρά, ενώ μπορεί ακόμη να βιώσουμε το κάθε στάδιο περισσότερο από μία φορές.
Ετσι όμως καταφέρνουμε και επεξεργαζόμαστε τη μοναχική πλέον πραγματικότητα προκειμένου να προσαρμοστούμε σε αυτήν.
Οταν νιώθουμε ότι αδυνατούμε να ξεφύγουμε από το βάρος μιας απώλειας, τότε βυθιζόμαστε σε μια επώδυνη ψυχικά κατάσταση που ονομάζεται παρατεταμένο πένθος. Αυτό διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες και έχει χαρακτηριστικά όπως:
* Ιδεοληψίες για τη σχέση ή τη συνθήκη που τελείωσε ή για το άτομο που αγαπούσαμε.
* Περνάμε υπερβολικό χρόνο κάθε μέρα (σχεδόν όλη μέρα) να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε τον σημαντικό για εμάς «άλλον».
* Νιώθουμε έντονο ψυχικό πόνο, θλίψη, νοσταλγία που σχετίζεται με την «πεθαμένη» σχέση.
* Αποφεύγουμε τα ερεθίσματα που μας θυμίζουν την απώλεια γιατί γνωρίζουμε ότι θα μας κάνουν να πονέσουμε.
* Αδυνατούμε να αποδεχτούμε το τέλος.
* Βλέπουμε όνειρα που σχετίζονται με το παρελθόν.
* Μπαίνουμε σε καταστάσεις έντονου άγχους και κατάθλιψης λόγω της απώλειας.
* Νιώθουμε θυμό και αίσθημα αδικίας που απορρέουν από τη σχέση με το αντικείμενο της απώλειας.
* Γινόμαστε δύσπιστοι με τους άλλους ανθρώπους γιατί προσδοκούμε ότι θα ξαναπληγωθούμε.
* Δυσκολευόμαστε να νιώσουμε χαρά στις δραστηριότητες που κάποτε απολαμβάναμε.
Παρατεταμένο είναι το πένθος που μας είναι εμπόδιο στο να εργαστούμε, να αγαπάμε τον εαυτό μας, να είμαστε καλοί γονείς, να εμπλακούμε ως σύντροφοι σε μια καινούργια σχέση.
Τα ενοχικά άτομα, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και εξαρτητικές τάσεις, είναι πιο ευάλωτα στο να νιώσουν ότι «χάνονται» και εκείνα μαζί με τη σχέση που τελειώνει.
Προτείνω να αναζητήσουμε τη συναισθηματική στήριξη από την οικογένεια και τους φίλους μας, να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, να τονώνουμε την αξία του εαυτού μας διαρκώς και να αναζητήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας οδηγήσουν στη δημιουργία μιας ουσιαστικής αυτονομίας καθώς και νέων ικανοποιητικών σχέσεων και συνθηκών ζωής.
Η Μυρσίνη Κωστοπούλου είναι διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας – ψυχοθεραπεύτρια, e-mail myrsini.kostopoulou@gmail.com, www.myrsinikostopoulou.com
ΠΗΓΗ : tanea.gr