Το καλοκαίρι τελείωσε ή έστω πλησιάζει να κλείσει τον κύκλο του. Επιστροφή στις βάσεις για τους περισσότερους. Επιστροφή στο σπίτι, στην πόλη, όλοι μαζί και πάλι κάτω από την ίδια στέγη. Τα παιδιά γυρίζουν στα σχολεία, οι μεγάλοι στις δουλείες τους και οι συνταξιούχοι αφήνουν τα εξοχικά τους(όσοι μπορούν ακόμα να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ).
Με όλα αυτά επιστρέφει και ο γλυκός Έλληνας και η όμορφη Ελληνίδα. Αυτοί που κάθε πρωί θα πατάνε κόρνα για να κερδίσουν ένα φανάρι, όπου θα το περάσουν και με πορτοκαλί. Που θα κάνουν ότι μπορούν για να σου πάρουν τη σειρά, στο δρόμο, στο μετρό, στο λεωφορείο. Θα σε σπρώξουν, θα σε βρίσουν, θα σε κοιτάξουν περίεργα που εσύ δεν θες να κάνεις όσα κάνουν όλοι. Που δεν θα περάσεις με βαθύ πορτοκαλί, που σταμάτησες πριν τη διάβαση και όχι πάνω της(λες και με 2 μέτρα θα κερδίσουν κάτι), που δεν πάρκαρες λίγο πιο μπροστά για να γεμίσεις εκείνο το κενό. Το κενό της ράμπας των αναπήρων, των μαμάδων με καρότσι και των ηλικιωμένων με μπαστούνι.
Αυτοί που στο χώρο εργασίας θα σε πρήξουν με το πόσο καλά πέρασαν στις φετινές διακοπές αλλά ποτέ δε θα σου αναφέρουν τις 100 γόπες που έθαψαν στην άμμο. Για το πόσο υπέροχο ήταν το ξενοδοχείο τους αλλά δεν θα έχουν προσέξει ότι δεν είναι προσβάσιμο. Για το ταξίδι με τρένο, πλοίο και αεροπλάνο και τις καθυστερήσεις που είχαν γιατί ήθελε να ανέβει και κάποιος με αμαξίδιο. Άκου θράσος δηλαδή, που πας βρε ανάπηρε μες στον Αύγουστο και καθυστερείς όλους εμάς τους φυσιολογικούς;;
Ξεχνάνε ότι οι ίδιοι καθυστέρησαν να ανέβουν στο πλοίο εγκαίρως, έκαναν καυγά με την αεροσυνοδό για το που να χώσουν το 3ο έξτρα βαλιτσάκι τους ή ότι οδηγούσαν στην ΛΕΑ σαν να μην υπάρχει αύριο για κανέναν μας! Όχι φυσικά, πάντα θα φταίει ο άλλος και ποτέ εμείς. Τα κάναμε όλα σωστά, τώρα ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να φτάσουμε το συντομότερο δυνατόν για να κάνουμε διακοπές με 360 ευρώ ή 3 και 60!
Αυτός ο Έλληνας και η Ελληνίδα είμαστε εσύ και εγώ και βρίσε με όσο θες ότι υπερβάλω ή ότι σε κατηγορώ άδικα. Γιατί η συμπεριφορά μας είναι που μας καθορίζει και το αποτέλεσμα αυτής. Και εγώ αποτελέσματα δεν βλέπω ακόμα! Όχι τα καλά λόγια που θα πεις του τύπου: αχ μωρέ δες την μαμά με το ανάπηρο παιδάκι της, τι κρίμα ή άστα βοηθήσαμε έναν με αμαξίδιο να ανέβει ένα σκαλοπάτι (με χαρακτήρα ήρωα και του ύφους έκανα την καλή πράξη της ημέρας).
Έχω γνώση ότι αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην χώρα μας. Ότι θα τα συναντήσω και αλλού. Το θέμα είναι πως σε αρκετές χώρες που έχω πάει δεν τα έχω συναντήσει όμως…εκτός αν εθελοτυφλώ και δεν τα βλέπω. Το σαράκι όμως του δημοσιογράφου με τρώει και πιστέψτε με είναι από τα πρώτα πράγματα που δίνω σημασία. Εκτός αν θέλετε να μας συγκρίνω με χώρες χειρότερες από εμάς; Με αυτές που με ευκολία ονομάζουμε τριτοκοσμικές, που ζουν χαζοί λαοί, που δεν ξέρουν που τους πάνε τα 4…λες και εμείς ξέρουμε!
Ίσα ίσα επειδή θέλω το καλύτερο για την Ελλάδα, μας συγκρίνω με τους καλύτερους και ψάχνω να βρω γιατί δεν τους μοιάζουμε. Σίγουρα φταίει το κράτος πρόνοιας που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει, που δεν πέφτουν έλεγχοι και πρόστιμα βροχή, που ο καθένας μας νιώθει να ζει στο χωράφι του και κάνει ότι θέλει.
Πρέπει να ξεκινήσουμε να πληρώνουμε ακριβά για να φερθούμε σωστά; Να γίνουν έλεγχοι παντού και να κλείσουν οι μισές επιχειρήσεις και τα μισά ξενοδοχεία που δεν είναι προσβάσιμα; Αν με ρωτήσετε, θα σας πω ΝΑΙ! Αν είναι η μόνη λύση για να εξημερωθούμε, θέλω να γίνει, ώστε οι νέοι επιχειρηματίες να φερθούν υποχρεωτικά με το γράμμα του νόμου και πολιτισμένα. Γιατί νόμους έχουμε, αναρίθμητους, αλλά ποιος τους τηρεί; Ούτε καν οι ίδιοι οι νομοθέτες αρκετές φορές.
Θέλω η χώρα μου να μη ψηφίζετε μόνο πρώτη ή δεύτερη σαν ομορφότερη χώρα του κόσμου και μπράβο μας. Θέλω να γίνει ανθρώπινη, να μπορείς να ζήσεις με ασφάλεια, να μη φοβάσαι να περάσεις μια διάβαση και ο κάθε ένας με πληρωμένο ή μη δίπλωμα οδήγησης, να παραβιάζει τον ΚΟΚ και να πράττει εγκληματική ενέργεια κατά της ζωής μου. Στο πορτοκαλί ξεκινάμε να φρενάρουμε και στο κόκκινο παγώνουμε επί τόπου, τι δεν καταλαβαίνεις ακόμα; Πρέπει να σκοτώσεις άνθρωπο για να το νιώσεις στο πετσί σου;
Να έχουμε μια φωτεινή χώρα, χωρίς σκουπίδια παντού. Σε παραλίες ξεχασμένα και σκασμένα φλαμίνγκο και άλλα φουσκωτά. Έκανες το κέφι σου, πάρε και πετά το το ρημάδι σε ένα κάδο. Δεν είναι η παραλία ή η θάλασσα κάδος, εκεί μόλις κολυμπούσες βρε άσχετε. Μια λεκάνη είναι η Μεσόγειος, που σημαίνει ότι και σε άλλο νησί να πας του χρόνου, στα σκουπίδια σου θα πέσεις!
Θέλω τα παιδιά μας να τους μάθατε κάτι το καλοκαίρι που πέρασε: τον σεβασμό! Στον συνάνθρωπο, στον συμμαθητή του, στο παιδί με αναπηρία. Να του διδάξατε κάτι τους περασμένους 3 μήνες και όχι να το είχατε να καίγεται κάτω από τον ήλιο για να έχετε την ηρεμία σας.
Να μην κοροϊδεύει το άλλο παιδί που πήγε με τα περσινά παπούτσια και τσάντα στο σχολείο. Είτε δεν έχει χρήματα, είτε έχει έξυπνους γονείς που δεν έχουν σκοπό να πετάνε χρήματα κάθε 6 μήνες σε νέα τσάντα. Αν είναι από φτωχή οικογένεια, σεβάσου το, γιατί δεν σημαίνει πως είναι και φτωχός σε χαρακτήρα ή μυαλό. Αν είναι από γονείς με σεβασμό στο περιβάλλον, σκέψου ότι με τα χρήματα που εξοικονομούν θα πάνε και του χρόνου διακοπές, ενώ εσύ θα φωνάζεις ότι σου τα έφαγε η ΔΕΗ!
Μάθε στο παιδί σου να σέβεται τους άλλους, κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, κάθε γειτονιάς. Αν δε το κάνεις, τότε μην περιμένεις ότι θα σεβαστεί και εσένα. Εσύ θα είσαι ο υπεύθυνος γονιός που το οδήγησε στο να σε αγνοεί, όπως αγνοεί το διπλανό του.
Χαμογέλα, μα ειλικρινά χαμογέλα επιτέλους. Τόσο δύσκολο σου είναι; Όσα προβλήματα και να έχεις, με αυτό το μίζερο ύφος δεν βοηθάς τον εαυτό σου, χειρότερα τα κάνεις. Χαμογέλασε όταν σου μιλάνε, όταν σε εξυπηρετούν σε ένα μαγαζί, μην βγάζεις τον χειρότερο σου εαυτό, δεν μας ενδιαφέρει να τον δούμε. Κοίτα τους περαστικούς στο δρόμο και πες μια καλημέρα και μια καλησπέρα, βοήθα την αλυσίδα να σπάσει. Ειδάλλως θα μείνεις φυλακισμένος σε ένα σκυθρωπό περιβάλλον, που είσαι αναπόσπαστο κομμάτι του.
Όταν λοιπόν επιστρέψετε όλοι, πείτε μου τι μάθατε αυτό το καλοκαίρι ή μήπως χρειάζεστε και μια επανάληψη; Γεμίσατε ανθρωπιά ή χάσατε κι άλλα κομμάτια από την ψύχη σας;
Βογιατζής Ηλίας
.