Θεωρώ πως για όλους είναι ντροπιαστικό να πέφτουν σε δημόσιο χώρο. Ντρέπονται ακόμη κα όσοι μπορούν γρήγορα να σηκωθούν και να φύγουν. Ωστόσο, η δική μου ιστορία είναι διαφορετική. Καθώς είμαι φοιτήτρια, πρέπει να περπατάω πολύ μέσα στον Πανεπιστημιακό χώρο. Ως φοιτήτρια με σωματική αναπηρία, δεν χρειάζεται απλώς να περπατάω πολύ. Χρειάζομαι και παπούτσια με αντιολισθητικό πάτο, αλλά όχι πολύ παχύ για να μην πιαστεί πουθενά το πόδι μου και πέσω αλλά αρκετά παχύ έτσι ώστε να μη γλιστρήσω προς τα πίσω. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι πολύ να βρω παπούτσια.
Αλλά ακόμη και εάν βρω καλά παπούτσια, οι πτώσεις και τα γλιστρήματα είναι αναπόφευκτα καθώς πάσχω από μυϊκή δυστροφία. Ευτυχώς, όσο είμαι στο Πανεπιστήμιο έχω πέσει μόνο μία φορά μέχρι τώρα και ήμουν με την αδερφή μου που γνωρίζει πώς να με βοηθήσει να σηκωθώ. Δεν είναι και κάτι δύσκολο. Πάντα όμως είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάποια μέρα θα πέσω μόνη μου και θα πρέπει να καταπιώ την περηφάνια μου και να ζητήσω βοήθεια.
Το αναπόφευκτο συνέβη σήμερα τελικά. Αφού γλίστρησα με αδεξιότητα πάνω σε ένα κομμάτι πάγου που βρισκόταν κρυμμένο σε μία λακκούβα με νερό, κατάλαβα ότι θα έπεφτα. Κάθε φορά που πέφτω η πρώτη μου σκέψη είναι «Ελπίζω να μη με είδε κανείς». Όμως, σύντομα η πραγματικότητα μού υπενθυμίζει πως δεν μπορώ να σηκωθώ μόνη μου και αρχίζει να με κυριεύει ο φόβος.
Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα τούνελ και το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να σηκωθώ. Γι’ αυτό και θεωρώ πως ήμουν τυχερή που σήμερα έπεσα ακριβώς μπροστά σε έναν φοιτητή που μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ. Παρόλο όμως που το ένα χέρι είναι αρκετό για τους περισσότερους, έπρεπε να του εξηγήσω ότι έχω πρόβλημα με τα πόδια μου και μάλλον θα χρειαστούν δύο άτομα για να με σηκώσουν.
Ευγενικά περίμενε μαζί μου μέχρι που εμφανίστηκε και άλλο ένα άτομο και μαζί με σήκωσαν. Καθώς βρισκόμουν ακόμη σε σύγχυση, πρέπει να είπα «ευχαριστώ» χιλιάδες φορές. Δεν θυμάμαι τι μου απάντησαν. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μπω στο αυτοκίνητό μου και να επιστρέψω σπίτι.
Έχω μεγάλη εμπειρία με τις πτώσεις σε δημόσιους χώρους. Όμως, καθώς η μυϊκή δυστροφία είναι μία εξελικτική ασθένεια, δεν μπορώ να σηκώνομαι μόνη μου. Καθώς είμαι μία 20χρονη που θέλω να είμαι όσο πιο ανεξάρτητη γίνεται, τρομάζω στη σκέψη πως, για το υπόλοιπο της ζωής μου, δεν θα μπορώ να σηκώνομαι μόνη μου όταν πέφτω. Πολλές φορές οι άλλοι με πειράζουν καλοπροαίρετα όταν ακούν αυτό το σενάριο, συγκρίνοντάς με με το Life Alert (εκπομπή όπου άτομα πέφτουν και οι άλλοι γελούν).
Όταν ήμουν παιδί θεωρούσα πως αυτά που λέγανε στην εκπομπή ήταν αστεία, μέχρι που τα βίωσα και εγώ η ίδια. Είναι τρομακτικό να νιώθεις ότι δεν σε ακούει το σώμα σου. Είναι δύσκολο να μην κλαις αμέσως από ντροπή κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι δύσκολο να μην αρχίζεις να αμφιβάλεις για τον εαυτό σου και το μέλλον σου, να μη σε διακατέχουν σκέψεις αποτυχίας και να μην πανικοβάλλεσαι σκεπτόμενος «Πότε θα το ξαναπάθω;».
Παρόλο που εύχομαι να μην είχα μυϊκή δυστροφία, είμαι ευγνώμων καθώς αυτή η ασθένεια μού έχει διδάξει δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον το ότι υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο, φίλοι που δεν θα σε κρίνουν και ξένοι που θα σε βοηθήσουν να σηκωθείς. Και δεύτερον, χάρη στην ασθένειά μου, ανυπομονώ να τελειώσω το Πανεπιστήμιο και να μετακομίσω σε κάποιο θερμότερο μέρος όπου δεν θα υπάρχουν πάγοι!
Επιμέλεια κειμένου- Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας – themighty.com