«Αν όσοι άνθρωποι πέρασαν απ’ τη ζωή σου, βρίσκονταν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο, σε ποια χέρια θα έτρεχες να πέσεις ξανά»;
Ένα στιχάκι στον τοίχο μου, παρακίνησε απόψε τη σκέψη μου… μερικές λέξεις, που χτύπησαν σαν καμπανάκια στο μυαλό μου και πυροδοτήθηκαν χιλιάδες εικόνες. «Σε κανενός», είπα χαμογελώντας στρίβοντας μια τούφα απ τα μαλλιά μου ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Ήταν όμως πολύ αργά. Διάφορες εικόνες άρχισαν να πηδούν στο μυαλό μου, ξυπνώντας αναμνήσεις που νόμιζα πως είχαν διαγραφεί.
Παρατηρούσα τον εαυτό μου από τότε έως τώρα, τον τρόπο που σκεφτόμουν, το πόσο διαφορετικά αντιμετώπιζα κάποιες καταστάσεις. Το πόσο πληγωνόμουν, ή το πόσο απόλυτα έβλεπα κάποια πράγματα. Είδα το πόσο πολύ άλλαζα, βάζοντας τη κάθε τελεία στη ζωή μου, πως διαμορφωνόμουν για να καταλήξω όπως είμαι σήμερα. πόσες απαιτήσεις είχα από τους ανθρώπους και πόσο δύσκολο μου ήταν να δεχτώ επιτέλους πως οι αληθινοί άνθρωποι είναι πολύ λίγοι.
Πέρασαν απ’ τη ζωή μου πολλοί άνθρωποι με πολλές ιδιότητες. Άλλοτε ως φίλοι, άλλοτε ως σύντροφοι και άλλοτε ως απλοί γνωστοί. Άνθρωποι που έμειναν και άλλοι που έφυγαν. Όλοι τους όμως, είχαν κάτι να με διδάξουν. Όλοι τους, απ τον πιο σκάρτο έως το πιο σημαντικό, συντέλεσαν στο χτίσιμο αυτής της προσωπικότητας.
Έχω περάσει όμορφες στιγμές μα και άσχημες. Έχω ζήσει επίσης, όμορφες στιγμές με σκάρτους ανθρώπους και άσχημες στιγμές με σημαντικούς ανθρώπους, όμως όπως και να ήταν, τις απόλαυσα μία -μία ως μοναδική. Έζησα ευτυχισμένες στιγμές, με ανθρώπους που έπειτα χαθήκαν, έζησα όμως και άσχημες στιγμές με ανθρώπους που έμειναν και μένουν.
Με αδίκησαν και αδίκησα, και έχω ζητήσει συγνώμη. Με πλήγωσαν και με πέταξαν χωρίς καμία εξήγηση και με έπνιξε το δίκιο. Πάντα όμως, έβλεπα τη διδακτική πλευρά της κάθε ιστορίας. Ποτέ δεν έμεινα ίδια. Η κάθε ιστορία με άλλαζε. Ζύγιζα και εκλογίκευα τις συμπεριφορές των ανθρώπων, και τελικά όρισα εκ νέου τα δικά μου όρια.
Τελικά, μπορεί να μην έπεφτα ποτέ ξανά σε κανενός απ’ το παρελθόν μου τα χέρια, όμως αν ποτέ βρίσκονταν όλοι μαζί μαζεμένοι σε ένα δωμάτιο, θα ευχαριστούσα τον καθένα τους ξεχωριστά για την ιστορία μας, και που συντέλεσαν στο να γίνω ο άνθρωπος που τελικά είμαι.
Όσο για εκείνους, θα έβλεπαν μια γνώριμη φυσιογνωμία, μα μια παντελώς άγνωστη γυναίκα…
Της Μαρίας Χαρίτου.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr