Όλα αρχίσαν πάνω σε μια τρέλα, ένα ατύχημα… όμως δεν τέλειωσαν όλα με μια αναπηρία! Μια αληθινή ιστορία ενός 25χρονου και πως ανατράπηκε η ζωή του!
Ο Νίκος ήταν 22 χρονών όταν συνέβη το ατύχημα. Οδηγούσε πιωμένος από ένα νυχτερινό μαγαζί που διασκέδαζε για να πάει σε ένα άλλο. Όχι δε πήγαινε να βρει τους φίλους του ακριβώς, είχε γνωρίσει μια κοπέλα μέσα από κοινούς γνωστούς. Αυτοί τον προέτρεψαν να τους ακολουθήσει γιατί η κοπέλα είχε εκδηλώσει ήδη το ενδιαφέρον της και ….θα γίνονταν κατάσταση. Ο Νίκος ήταν καιρό μόνος από σχέση και η αλήθεια είναι πως του άρεσε η Σοφία. Τι συνέβη; Σας παραθέτω τα λόγια του Νίκου, που για προσωπικούς λόγους δε θα αναφέρω περισσότερα στοιχεία, εφόσον μου το ζήτησε.
Νίκο, έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από το ατύχημα σου. Τι έγινε εκείνη τη νύχτα και πόσα θυμάσαι καθαρά;
Καθαρά…καλά το είπες…αν θυμάμαι κάτι καθαρά, ειδικά από το 3 ποτό και μετά. Όχι ότι δεν αντέχω το ποτό, αλλά πλέον ξέρω πως υπάρχει διαφορά από το αντέχω όταν κάθομαι σε ένα μπαρ και από το να οδηγώ στους δρόμους. Ακόμα μετανιώνω για ότι έκανα και δε νομίζω ότι θα ηρεμήσω ποτέ από τις τύψεις.
Όσο σκέφτομαι το τι έγινε, τόσο κατανοώ πόσο κλασσική έχει γίνει αυτή η ιστορία, κάτι που δεν έβλεπα τότε. Οδηγώ μηχανή από νεαρός ακόμα, ξέρεις πρώτα δανεική από φίλους μέχρι που μάζευα το χαρτζιλίκι μου και κατάφερα να πάρω και εγώ τη δική μου. Με θεωρούσα πολύ καλό οδηγό, να μη το πω αλλιώς γιατί δε θα μπορείς να το γράψεις.(γέλια)
Σε ένα στέκι μας συναντήθηκα με κάτι γνωστούς και εκεί γνώρισα τη Σοφία εκείνο το βραδύ. Είχε μετακομίσει πρόσφατα Αθήνα για να σπουδάσει, την είχα δει άλλη μια φορά και μου άρεσε. Ήπια κάτι παραπάνω για να βρω το θάρρος να της μιλήσω όμως πριν προλάβω η παρέα της αποφάσισαν να φύγουν για ένα μπαράκι στο κέντρο. Με κάλεσαν να τους ακολουθήσω και φυσικά δε θα έχανα την ευκαιρία. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλο το κακό…
Άρα είχες πιει με αφορμή να μιλήσεις σε μια κοπέλα που γνώρισες, όχι ότι γενικώς πίνεις παραπάνω;
Κοίτα δε θα πω ότι είμαι άγιος, αλλά κυρίως όταν οδηγώ ή μάλλον όταν οδηγούσα δε έπινα πάνω από 2 ποτά. Εκείνη η βραδιά, ήταν η παρέα, η διάθεση, η γκόμενα….ε καταλαβαίνεις.
Και μετά τι έγινε;
Είχαν μηχανές και η παρέα που θα ακολουθούσα. Έτρεξα να βγω από το μαγαζί για να τους προλάβω. Κράνος δεν είχα, γενικώς δε το είχα ποτέ σε εκτίμηση ας πούμε. Τα παιδιά ξεκίνησαν να τρέχουν λίγο παραπάνω για την πλάκα. Η Σοφία ήταν με τον κολλητό της. Μου χαμογελούσε όπως καθόταν πίσω στη μηχανή του φίλου της. Δε ξέρω αν είχα ζαλιστεί από αυτό ή από το αλκοόλ. Βασικά από το ποτό ήταν αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό μου έκανε άλλα σενάρια. Πέρασαν ένα φανάρι με πορτοκαλί και εγώ ο μ….ς πέρασα με ταχύτητα για να τους προλάβω.
Από εκεί και μετά θυμάμαι μόνο ένα δυνατό θόρυβο, πόνο…πολύ πόνο φιλέ και μετά τίποτα.
Ξύπνησες στο νοσοκομείο και εκεί έμαθες από τους δικούς σου τι συνέβη;
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, θυμάμαι να βλέπω πρώτα τη μανά μου να κλαίει και να είναι εκεί η αδερφή μου. Αργότερα ήρθε και ο πατέρας μου. Όσο καταλάβαινα ότι ήμουν σε νοσοκομείο, τόσο ένιωθα και τον πόνο να δυναμώνει. Μπόρεσα να σηκώσω λίγο το κεφάλι μου για να δω ότι το δεξί μου χέρι ήταν σε γύψο και τα πόδια μου επίσης. Μετά βίας μπόρεσα να μιλήσω και να ρωτήσω τι είχε γίνει.
Η αδερφή μου, μου τα είπε όλα. Όπως πέρασα το κόκκινο φανάρι, βρέθηκα μπροστά σε ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Για καλή μου τύχη δεν έτρεχε πολύ, γιατί μόλις είχε ξεκινήσει από το δικό του φανάρι. Έτρεχα όμως εγώ….και από την σύγκρουση βρέθηκα πετάμενος σε μια τσιμεντένια κολώνα. Είχα σπάσει το δεξί χέρι από την πρόσκρουση με το αυτοκίνητο και είχα ραγίσματα και στα 2 μου πόδια. Κατάλαβα όμως ότι κάτι μου έκρυβαν, όταν ξεκίνησαν να κλαίνε όλοι στο δωμάτιο.
Είχα χτυπήσει και τη μέση μου, βαριά κάκωση στην σπονδυλική στήλη από την πτώση, και συντριπτικό κάταγμα στο θωρακικό σπόνδυλο. Αυτό σήμαινε ότι δε θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω.
Σα να ξυπνούσες δηλαδή σε έναν εφιάλτη μέσα ξαφνικά.
Το χειρότερο μου όνειρο Ηλία, ούτε στον εχθρό μου δε θα το είχα φανταστεί. Τα σπασίματα και τα ραγίσματα επανέρχονται, όμως η σπονδυλική μου στήλη όχι. Ακινησία, καμία αίσθηση των κάτω άκρων. Ακόμα και στην ούρηση μου έχω πρόβλημα και δυστυχώς είναι μη αναστρέψιμα όλα αυτά.
Νίκο, η ζωή μετά το ατύχημα; Πως είσαι ψυχολογικά 3 χρόνια μετά;
Μου πήρε μήνες να μπορέσω να χαμογελάσω έστω. Ζήτησα βοήθεια και από ψυχολόγο, δε το κρύβω, και μάλιστα γιατί δεν ήταν μόνο η αναπηρία που με ενοχλούσε. Με πείραξε και με πειράζει ακόμα ότι η παρέα που κυνηγούσα να προφτάσω δεν πήραν καν χαμπάρι τι έγινε και δεν γυρίσαν πίσω να με βρουν. Και από τότε εξαφανίστηκαν, ούτε καν στο νοσοκομείο δεν ήρθαν να με δουν. Όχι ότι εκείνοι έφταιγαν, αλλά ρε συ…λίγη ανθρωπιά, ενδιαφέρον; Και όπως σιγά σιγά έχασα και άλλους φίλους. Βλέπεις δεν ήμουν ο μάγκας με τη μηχανή και με τις βόλτες πλέον. Αλλά έτσι κατάλαβα ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι και ποιοι έμειναν δίπλα μου και πάμε βόλτα τώρα, έστω και με το αμαξίδιο!
Η αναπηρία δεν αλλάζει, το ξέρω, το έχω αποδεχτεί ως ένα βαθμό. Οι άνθρωποι γύρω μου γιατί αλλάξαν, δε ξέρω αν θα το μάθω ποτέ. Όλα αρχίσαν με μια τρέλα όμως ξέρεις κάτι; Δε σταματούν με την αναπηρία. Δυναμώνω μέσα μου, κάνω νέους φίλους, γνωρίζω τον κόσμο αλλιώς.
Και πως είναι αυτός ο νέος κόσμος σου τώρα Νίκο;
Αν μπορούσα θα τον άλλαζα, δε μου αρέσει. Είναι δύσκολο να μετακινηθώ, δε μπορώ να βρω δουλειά, με δυσκολία πάω για καφέ γιατί δε βρίσκουμε με τους φίλους μου προσβάσιμα μέρη. Έχω βαρεθεί να με κοιτάνε με οίκτο, μερικές φορές τους βάζω τις φωνές: δεν έχεις ξαναδεί άνθρωπο σε καροτσάκι, τι κοιτάς έτσι; Και μετά τα βάζω με τον εαυτό μου ξανά, γιατί θυμάμαι ότι το λάθος είναι δικό μου.
Δε μου αρέσει αυτός ο νέος κόσμος, όμως είναι έστω πιο αληθινός από τον παλιό μου. Μακριά από ποτά, ξενύχτια, γκόμενες. Μπορεί να μου λείπει ώρες ώρες, όμως τίποτα από αυτά δεν είναι δίπλα μου τώρα για να με στηρίξει!
Νίκο σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες την εμπειρία σου μαζί μου και εύχομαι σύντομα να μπορέσεις να βρεις την ηρεμία σου και να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια.
Εγώ σε ευχαριστώ γιατί μου κάνει καλό να μιλάω, μου φεύγει ένα βάρος. Και ελπίζω κανένα άλλο παιδί, να μη κάνει τις ιδίες βλακείες που έκανα εγώ…την υγειά μας να έχουμε!
Καθώς γυρνούσα προς το σπίτι, σκεφτόμουν για μια ακόμα φορά: πόσο εύθραυστοι είμαστε; Και τελικά πόσο θράσος έχουμε να νομίζουμε πως η ζωή και ο κόσμος όλος μας ανήκει; Πότε θα καταλάβουμε ότι όλα κρίνονται από μια στιγμή, από ένα μοιραίο λάθος που θα κάνουμε εμείς ή κάποιος άλλος. Ευτυχώς που ο Νίκος δεν τραυμάτισε και άλλο κόσμο από το ατύχημα του.
Ο Νίκος έκανε μια λάθος επιλογή, κανείς στο άλλο αυτοκίνητο δεν έφταιγε να χτυπήσει επίσης. Δεν είμαι σκληρός, ρεαλιστής είμαι….η κάθε μας κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία και για κάποιον άλλον. Πως ζεις μετά με αυτές τις τύψεις; Μπήκα στο μετρό, άλλοι χαμογελαστοί, άλλοι σκεφτικοί, άλλοι μόνοι άλλοι με παρέες. Ένας άλλος κόσμος, ένας δικός μας μικρόκοσμος μας βοηθά να είμαστε ήρεμοι. Ας τον προστατέψουμε!
Βογιατζής Ηλίας
ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑ