Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι πως η ιστορία του Ρούντολφ έχει βαθύτερο νόημα. Καθώς είμαι μητέρα ενός αγοριού με πολλαπλές αναπηρίες, μπορώ σίγουρα να συνδέσω αυτήν την ιστορία με την ανικανότητα των άλλων να αναγνωρίσουν αυτά που έχει να προσφέρει ο γιος μου.
Εάν το σπίτι σας είναι όπως το δικό μου, είναι παράδοση στις διακοπές να παρακολουθούμε κάποια από τα κλασσικά έργα όπως «Ο Αη Βασίλης έρχεται στην πόλη», «Πώς το Γκριντς έκλεψε τα Χριστούγεννα» και το παλιό και καλό «Ο Φρόστι ο Χιονάνθρωπος». Όλα είναι διαχρονικά και παραμένουν σύγχρονα έργα που επιβάλλεται να δει κανείς.
Η ιστορία που με έλκει περισσότερο είναι αυτή του «Ρούντολφ, του Ταράνδου με την Κόκκινη Μύτη». Η ιστορία, η οποία είναι προσαρμοσμένη από το αντίστοιχο τραγούδι, είναι για έναν τάρανδο που ονομάζεται «Ρούντολφ», ο οποίος έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: μία γυαλιστερή μύτη. Αυτό σήμαινε πως ήταν διαφορετικός και δεν έμοιαζε με τους άλλους ταράνδους, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, τον κορόιδευαν και τον καλούσαν με παρατσούκλια.
Οι γονείς του Ρούντολφ θεωρούσαν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό του γιου τους ως ελάττωμα και προσπαθούσαν να το αποκρύψουν. Πονάει πολύ όταν οι ίδιοι σου οι γονείς ντρέπονται για σένα και δεν σε δέχονται.
Η μόνη που αποδέχτηκε αυτή τη διαφορά ήταν μία γλυκιά ελαφίνα, η Κλαρίς. Όμως η υποστήριξή της σταμάτησε σύντομα, όταν επενέβη ο πατέρας της, που επίσης δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τον Ρούντολφ.
Ο Ρούντολφ, ο οποίος ένιωθε απόρριψη από τους φίλους, τους δασκάλους και τους γονείς του, αποφασίζει να φύγει από το σπίτι. Έχει συντροφιά του τον Χέρμεϊ, ένα ξωτικό, που επίσης νιώθει απόρριψη γιατί δεν κάνει αυτό που περίμεναν οι άλλοι από αυτόν. Αντί να θελήσει να εργαστεί ως κατασκευαστής παιχνιδιών, ο Χέρμεϊ θέλει να γίνει οδοντίατρος. Αντί να τον υποστηρίξουν για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, τον απέρριψαν και αυτόν.
Καθώς ο Ρούντολφ και ο Χέρμεϊ συνεχίζουν το ταξίδι τους, φτάνουν στο νησί των Απορριφθέντων Παιχνιδιών, όπου καταλήγουν τα μη συμβατικά παιχνίδια όταν απορρίπτονται από τους ιδιοκτήτες τους. Δεν είναι επιθυμητά λόγω της διαφορετικότητάς τους από τα κανονικά ή συνηθισμένα παιχνίδια.
Έπειτα από μεγάλη διαδρομή, ο Ρούντολφ και οι φίλοι του αποφασίζουν να επιστρέψουν στο Βόρειο Πόλο. Επίσης, μαθαίνει πως οι γονείς του και η Κλαρίς λείπουν γιατί ψάχνουν να τον βρουν. Επίσης, συναντάει τον Αη Βασίλη, ο οποίος είναι προβληματισμένος και έτοιμος να ακυρώσει τα Χριστούγεννα καθώς ο καιρός είναι πολύ άσχημος για να βγάλει το έλκηθρο έξω. Καθώς είναι έτοιμος να αναγγείλει την απόφασή του, παρατηρεί ξαφνικά την κόκκινη μύτη του Ρούντολφ. Αντί να τη θεωρήσει ελάττωμα ή ανεπάρκεια, θεωρεί πως η μύτη αυτή είναι που θα σώσει τα Χριστούγεννα.
«Ουάου», είπα.
Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι πως η ιστορία του Ρούντολφ έχει βαθύτερο νόημα. Καθώς είμαι μητέρα ενός αγοριού με πολλαπλές αναπηρίες, μπορώ σίγουρα να συνδέσω αυτήν την ιστορία με την ανικανότητα των άλλων να αναγνωρίσουν αυτά που έχει να προσφέρει ο γιος μου. Τον απέρριψαν από τη σχολική παράσταση αλλά, παρόλα αυτά, το χαμόγελό του ήταν τόσο πλατύ που θα μπορούσε να φωτίσει ένα δωμάτιο. Έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες από γονείς που μοχθούν ακούραστα για να πείσουν τους άλλους ότι ο γιος ή η κόρη τους έχει την ικανότητα να εργαστεί, να μάθει και να παίξει με οποιονδήποτε άλλον.
Ο καθένας μας έχει μοναδικές ικανότητες, διαφορετικά δυνατά σημεία και ενδιαφέροντα. Ελπίζω ότι αυτή η ιστορία του Ρούντολφ θα εμπνεύσει τους ανθρώπους να δεχτούν τη διαφορετικότητα όλων μας και πως θα βρεθεί ένας τρόπος να διασφαλιστεί πως κανείς δεν απορρίπτεται ή περιθωριοποιείται από τίποτα. Η δική μας διαφορετικότητα είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά και στους άλλους.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου – themighty.com