Λίγο πρίν τελειώσουν όλα μοιάζει το σκοτάδι να έχει μια στάλα φως.

Στην μεγαλύτερη απουσία, εκεί που δεν έχεις άλλες αντοχές, όταν στεγνώσει το στόμα σου από τις προσευχές σου, τότε θα νιώσεις την πιο σκληρή δοκιμασία.

Να χάνεις σιγά σιγά την πίστη σου.

Να αιωρείται η ψυχή σου στο σκοτάδι και να μην έχεις ούτε μια στάλα κουράγιο να την φέρεις πίσω.

Να χάνεται και να ξεθωριάζει ότι αγαπάς και να μην έχεις την θέληση να φωνάξεις ένα “Μείνε”.

Να πείθεις την ψυχή σου να βρει κουράγιο και να μην μπορείς να ακουμπήσεις πουθενά από τις πληγές.

Να πονάς τόσο πολύ που να νομίζεις ότι ο πόνος σου ακούγεται στους άλλους.

Να κλαίς βουβά και σιωπηλά, έχοντας για μοναδικό σύντροφο την ελπίδα σου, οτι κάποτε θα τελειώσουν όλα και θα έρθει η γαλήνη.

Να είσαι αλλόκοτα ήρεμος, αφύσικα νηφάλιος, ενώ γύρω σου βλέπεις τα χαλάσματα της ζωής σου και τις στάχτες από τα όνειρα σου.

Τότε νομίζεις ότι δεν αξίζει η πίστη σου και την πατάς.
Τότε όμως είναι που χρειάζεται να πιστέψεις πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά.
Τότε πρέπει να στύψεις την καρδιά σου να στάξει υπομονή.
Τότε είναι που θα σου χαριστεί η πιο μεγάλη ευλογία.

Να αντέξεις..
Να πιστέψεις..
Να βγεις στο φώς.

Να κάνεις την πιο μεγάλη προσπάθεια έστω και εάν νομίζεις ότι όλα έχουν τελειώσει.

Δεν έχουν.

Μοιάζουν να έχουν.

Και η ομοιότητα αυτή είναι που πρέπει να ξεχωρίσεις.

Είναι οι τελευταίες σταγόνες από την ψυχή σου που προσπαθεί να κρατηθεί.

Εκεί πρέπει να αντέξεις για να βγεις νικητής.

Γιατί το πιο δυνατό φως από όλα δεν είναι εκείνο που αντικρίζεις αφού πρίν σου είχανε κλείσει τα μάτια.

Αλλά εκείνο που αντικρίζεις, αφού πριν σε είχανε δέσει με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι.

– Λίγο πρίν τελειώσουν όλα μοιάζει το σκοτάδι να έχει μια στάλα φως.-

Μπέττυ Κούτσιου

.