Κακοποίηση παιδιών και κοινωνικός αποκλεισμός.

Η οικονομική δυσχέρεια, η ανεργία, η δυσκολία αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων προκαλούν θυμό και επιθετικότητα πολλές φορές στους ενήλικες και μη μπορώντας να ελέγξουν τι κάνουν ξεσπάνε πάνω στα παιδιά τους διότι δεν βρίσκουν κάπου αλλού να αμυνθούν.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός και η έλλειψη υποστηρικτικών βάσεων από την οικογένεια οδηγούν τα κακοποιημένα παιδιά πολλές φορές στο περιθώριο. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα κακοποιημένα άτομα οδηγούνται στον κοινωνικό αποκλεισμό από μόνα τους, τις πιο πολλές φορές και χωρίς να το επιδιώκουν.

Ένα παιδί για παράδειγμα που είναι σωματικά κακοποιημένο δεν έχει την όρεξη για παιχνίδι ή για να μελετήσει για το σχολείο του ,πράγματα που για άλλα παιδιά είναι φυσιολογικά για εκείνο δεν έχουν καμία αξία.

Ένα κακοποιημένο παιδί μεγαλώνει χωρίς να χαίρεται την παιδική και την εφηβική του ηλικία .

Περνάει στο στάδιο της ωρίμανσης πολύ γρήγορα και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεται και το ίδιο από σχετικά μικρή ηλικία. Ως αποτέλεσμα έχουμε το παιδί θύμα όταν φτάσει στο στάδιο της ενηλικίωσής του να είναι κοινωνικά αποκλεισμένο είτε γιατί ειναι χρήστης ουσιών είτε γιατί λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης δεν κατάφερε να σπουδάσει και να εξελιχθεί γεγονός που το καθιστά αποκλεισμένο από την κοινωνία διότι το πιο πιθανό είναι να είναι άνεργο ή να βρίσκει εργασίες που θα του εξασφαλίζουν απλά τα προς το ζην.

Βέβαια πρέπει να αναφερθεί ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απόλυτα διότι υπάρχουν και περιπτώσεις που κακοποιημένα άτομα είτε σεξουαλικά ή σωματικά άλλα σε μικρότερη ένταση και άλλα σε μεγαλύτερη αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση λόγω για παράδειγμα της προσωπικότητάς τους ή της δουλειάς τους. Ο εσωτερικός τους κόσμος όμως είναι ένα σημείο το οποίο μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν πώς να διατηρούν σε ισορροπία.

Χαμαλίδου Μαρία

.