Ένας άντρας μοιράστηκε την απίστευτη ιστορία αγάπης μεταξύ αυτού και της γυναίκας του στο Humans of New York, και έχει κάνει ολόκληρο το διαδίκτυο να δακρύσει.
Καθώς βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην άνοια, εξηγεί γιατί της αρέσει να βάζει το χέρι της κάτω από το πουκάμισό του.
Η ιστορία αρχίζει όταν ήταν 19 και 16 ετών, και ο ίδιος περιγράφει τους εαυτούς τους ως δυο ανθρώπους απλούς που ερωτεύτηκαν από την πρώτη στιγμή της συνάντησής τους. Παντρεύτηκαν σύντομα και πέρασαν μαζί 50 ολόκληρα χρόνια. Στην 50η επέτειό τους, όμως, καθώς οδηγούσαν για το σπίτι, παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Λέει στη δημιουργό του Humans of New York, Brandon Stanton:
“Καθώς οδηγούσα για να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι, μου έλεγε ότι πήγαινα από λάθος δρόμο. Ήταν πολύ επίμονη. Δεν της έλεγα τίποτα. Την άφηνα, και πήγαινα από το δρόμο που έλεγε εκείνη, αφού και οι δύο κατέληγαν στο Michigan. Ο πατέρας της είχε κι εκείνος άνοια. Έτσι έκανε κι εκείνος. Έτσι, ήξερα τι συνέβαινε.”
Από τότε, η ασθένεια άρχισε να παίρνει τον κατήφορο, κάνοντάς την να χάνει σιγά-σιγά τις αναμνήσεις της. Ένα πρωί, εκείνος ανακάλυψε ότι είχε φύγει από το σπίτι τους τα μεσάνυχτα. Ευτυχώς, κατάφερε να τη βρει, αλλά εκείνη αντιστάθηκε και δεν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι τους.
Ο ίδιος σημειώνει ότι σύντομα ξέχασε πώς να παίζει πιάνο, ακόμα κι αν ήταν από τα αγαπημένα της χόμπι. Διέκοψε και τις εθελοντικές της δράσεις. Αυτή ήταν και η πιο δύσκολή τους φάση. Παρ’όλα αυτά, ο σύζυγος της ήταν εκεί γι’ αυτήν…”
Και συνεχίζει:
“… Αλλά δεν το βλέπω αυτό ως κατάρα. Είναι τιμή μου. Αυτή μου έδωσε ο Θεός. Υπηρέτησε αυτήν την οικογένεια για όλη της τη ζωή. Και τώρα είναι η σειρά μου να την υπηρετήσω. Μπορεί να μην την έχω διανοητικά. Αλλά την έχω. Μπορώ ακόμα να βλέπω το χαμόγελό της. Μπορώ να κάνω ακόμα τους γελοίους ήχους που έκανα πάντα, τα αστεία που της άρεσαν, και αυτή θα χαμογελάσει. Κάθε πρωί θα καθίσει σε αυτήν την καρέκλα και θα κουρνιάσει μέχρι το μεσημέρι. Της αρέσει να βάζει το χέρι της κάτω από το πουκάμισό μου και να αισθάνεται το δέρμα μου. Και ακόμα της αρέσει να με φιλάει. Κάθε τόσο, σηκώνεται από την καρέκλα μόνο και μόνο για να μου δώσει ένα φιλί. Μερικές φορές αρχίζει να “κουβεντιάζει.” Αλλά δεν λέει πραγματικές λέξεις. Και δεν έχουν κανένα νόημα αυτά που λέει. Αλλά ποτέ δεν της λέω να μη μιλάει, γιατί είναι καλύτερο από το τίποτα.”
Tα εκπληκτικά λόγια του συζύγου έχουν αποδείξει ότι η αγάπη μπορεί πραγματικά να υπάρχει, και η αφοσίωσή του στη σύζυγό του, δίνει ελπίδα σε όλους μας. Παρά τις δυσκολίες του με τη ζωή του, δουλεύει σκληρά για να τα βγάλει εις πέρας με τη φροντίδα της συζύγου του και θα λέγαμε πως είναι ένας απίστευτα στοργικός σύζυγος!
Διαβάστε στη συνέχεια την πλήρη δήλωση που κυκλοφόρησε στο Humans of New York:
“Ήμουν δεκαεννέα. Ήταν δεκαέξι. Τα ραντεβού μας ήταν κανονικά την Κυριακή. Δεν κάναμε πολλά πράγματα. Ήμασταν συντηρητικοί. Ήμουν ένας αγρότης. Δεν ήμουν από τους μπερμπάντηδες τύπους. Αλλά σε κάθε ραντεβού, ήμουν και πιο εκδηλωτικός μαζί της. Τότε πήγαμε για χορό στα μέρη της. Ήταν μόλις δέκα μίλια από εδώ, στο Ρίτσμοντ. Ήμουν ο μόνος εκεί χωρίς σμόκιν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι της πόλης της δεν ήξεραν τι να πουν για μένα. Δεν μπορώ να σας πω πότε ερωτευτήκαμε. Δεν μπορώ ακόμα να σας πω πότε της ζήτησα να με παντρευτεί. Έγιναν όλα τόσο φυσικά. Νομίζω ότι απλώς καθόμασταν στο αυτοκίνητο και της έδωσα το δαχτυλίδι. Δεν έχω πολλές μεγάλες στιγμές για να μοιραστώ. Ήμασταν απλοί άνθρωποι. Αλλά ήταν όλες οι ημέρες μας ευτυχισμένες…”
“Γιορτάσαμε την 50η επέτειο του γάμου μας στο Branson. Καθώς οδηγούσα για να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι, μου έλεγε ότι πήγαινα από λάθος δρόμο. Ήταν πολύ επίμονη. Δεν της την έλεγα. Την άφηνα, και πήγαινα από το δρόμο που έλεγε εκείνη, αφού και οι δύο κατέληγαν στο Michigan. Ο πατέρας της είχε κι εκείνος άνοια. Και έτσι έκανε κι εκείνος. Έτσι ήξερα τι συνέβαινε. Σύντομα άρχισε να ξεχνάει ονόματα. Όταν άρχισαν τα πράγματα να χειροτερεύουν, ήθελε να το βάλει στα πόδια. Πάντα προσπαθούσε να φύγει από το σπίτι. Πάντα καθόμουν μπροστά από την πόρτα για να την εμποδίσω. Ένα πρωί ξύπνησα και δεν μπορούσα να τη βρω. Είχα φρικάρει: “Πού πήγε; Πού μπορεί να πήγε;” σκέφτηκα… Έτρεξα έξω αλλά ήταν εντελώς σκοτεινά. Καθώς προχωρούσα, την είδα να προσπαθεί να διασχίσει τον παρακάτω δρόμο. Έτρεξα και την πρόλαβα. Αλλά μου αντιστάθηκε. Δεν ήθελε να έρθει πίσω στο σπίτι.”
“Μου λείπει το ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω πια και να χορέψουμε. Ή να επισκεφτούμε άλλους ανθρώπους. Συνηθίζαμε να εργαζόμαστε εθελοντικά στο γηροκομείο κάθε Τετάρτη. Εκείνη έπεζε πιάνο κι εγώ της γύριζα τις σελίδες. Οι μελωδίες ήταν μερικά από τα τελευταία πράγματα που θυμόταν. Η μουσική ήταν η ζωή της. Αλλά μια μέρα σταμάτησε να παίζει. Και είπα στο προσωπικό ότι θα έπρεπε να βρει κάποιον άλλο. Έτσι, μένουμε τώρα εδώ. Αλλά δεν το βλέπω αυτό ως κατάρα. Είναι τιμή μου. Αυτή μου έδωσε ο Θεός. Έχει υπηρετήσει αυτήν την οικογένεια όλη της τη ζωή. Και τώρα είναι η σειρά μου να την υπηρετήσω. Μπορεί να μην την έχω διανοητικά. Αλλά την έχω. Μπορώ ακόμα να βλέπω το χαμόγελό της. Μπορώ να κάνω ακόμα τους γελοίους ήχους που έκανα πάντα, τα αστεία που της άρεσαν, και αυτή θα χαμογελάσει. Κάθε πρωί θα καθίσει σε αυτήν την καρέκλα και θα κουρνιάσει μέχρι το μεσημέρι. Της αρέσει να βάζει το χέρι της κάτω από το πουκάμισό μου και να αισθάνεται το δέρμα μου. Και ακόμα της αρέσει να με φιλάει. Κάθε τόσο σηκώνεται από την καρέκλα μόνο και μόνο για να μου δώσει ένα φιλί. Μερικές φορές αρχίζει να “κουβεντιάζει.” Αλλά δεν λέει πραγματικές λέξεις. Και δεν έχει κανένα νόημα. Αλλά ποτέ δεν της λέω να μη μιλάει, γιατί είναι καλύτερο από το τίποτα.”
Αυτή η ιστορία μας δείχνει ότι η αγάπη είναι παντού, στις απλές, καθημερινές μας στιγμές. Για να τη ζήσουμε, πρέπει πρώτα ν’ ανοίξουμε τα μάτια και να τη δούμε…