Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς τι είναι φανταστικός φίλος. Σχεδόν όλα τα παιδιά παίζουν παιχνίδια στα οποία υποδύονται ρόλους.
Μάλιστα, όταν ένα παιδί δεν παίζει παιχνίδια που χρησιμοποιούν τη φαντασία, μπορεί κάτι τέτοιο να αποτελεί ένδειξη προβλημάτων στην ανάπτυξή του. Από μελέτες που έχουν γίνει, προκύπτει ότι τα παιδιά που είχαν φανταστικούς φίλους ήταν πολύ πιο πιθανό να είναι πρωτότοκα είτε μοναχοπαίδια στην οικογένειά τους. Συνήθως οι φανταστικοί αυτοί σύντροφοι εξαφανίζονται όταν τα παιδιά συναναστρέφονται τους συνομιλήκους τους.
Για παράδειγμα η έρευνα του Martin Manosevitz και των συνεργατών του σε 221 παιδιά στο Τέξας, βρήκε ότι το 83% των παιδιών με φανταστικό φίλο, έπαιζαν με το φίλο αυτό στο σπίτι , ενώ μόνο το 16% έπαιζε με αυτό το φίλο και στο σχολείο. Προκύπτει λοιπόν, σε συνδυασμό και με άλλες μελέτες, ότι τα παιδιά με φανταστικούς φίλους δεν είναι κοινωνικά απομονωμένα παιδιά. Έχουν φίλους, παίζουν μ’ αυτούς όσο θα περίμενε κανείς και γίνονται αποδεκτά από τους συμμαθητές τους όπως οποιοδήποτε άλλο παιδί.Μια πιθανή εξήγηση για το λόγο που κάποια παιδιά επινοούν φανταστικούς φίλους έχει να κάνει με τη θεμελιώδη ανθρώπινη επιθυμία για κοινωνικοποίηση.
Τα πρωτότοκα παιδιά και τα μοναχοπαίδια μπορεί να είναι πιθανότερο αν επινοούν έναν σύντροφο, λόγω του ότι δεν έχουν αδέλφια να παίξουν μαζί τους, ή απλώς επειδή έχουν στη διάθεσή τους περισσότερο χρόνο που περνούν μόνα τους, ώστε να παίζουν με έναν τέτοιο τρόπο. Όταν οι κοινωνικές τους ανάγκες είναι καλυμμένες, όπως όταν βρίσκονται στο σχολείο, οι φανταστικοί φίλοι εμφανίζονται πολύ σπανιότερα. Αυτή η εξήγηση φαίνεται πολύ πιθανή προκειμένου να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο εμφανίζονται οι φανταστικοί φίλοι. Δεν έχει αποδειχτεί όμως ιδιαίτερα.
Από το βιβλίο του ψυχολόγου Andrew Whitehouse «Μεγαλώνει ο Μότσαρντ εξυπνότερα παιδιά; Μύθοι για την εγκυμοσύνη και την ανατροφή των παιδιών», εκδόσεις Μεταίχμιο.
ΠΗΓΗ: www.mothersblog.gr