H Irena Sendler γεννήθηκε στην Βαρσοβία της Πολωνίας στις 15 Φεβρουαρίου του 1910. Σαν παιδί, ο πατέρας της της δίδαξε πολλά μαθήματα, αλλά ένα από αυτά επηρέασε τη ζωή της πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα. Αυτό ήταν: πάντα να βοηθάς όσους το έχουν ανάγκη.
Όταν ήταν μόλις 7 χρονών, ο πατέρας της πέθανε από τύφο. Παρόλα αυτά είχε ήδη προλάβει να επηρεάσει πάρα πολύ τη ζωή της. Καθώς μεγάλωνε, είδε τον εαυτό της να ακολουθάει τα βήματά του. Αφού ο πατέρας της ήταν γιατρός, έγινε και εκείνη νοσοκόμα στο Τμήμα Κοινωνικής Πρόνοιας της Βαρσοβίας, το οποίο μοίραζε φαγητό και ρούχα στις οικογένειες που το είχαν ανάγκη.
Τότε, η Ευρώπη ήταν πολύ αντισιμιτική αλλά εκείνη – παρόλο που ήταν καθολική – δεν δεχόταν τις προκαταλήψεις και βοηθούσε οικογένειες Εβραίων όπως και όλες τις άλλες.
Λίγο μετά την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου το 1939, οι Ναζί δημιούργησαν το Γκέτο της Βαρσοβίας, όπου συνελάμβαναν και κρατούσαν τις εβραϊκές οικογένειες. Τότε ήταν που ξεκίνησε η φρίκη. Επειδή η Irena είχε ακούσει για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί, αποφάσισε να πάρει θέση και εντάχθηκε στην Zegota (οργάνωση για την ενίσχυση των Εβραίων).
Καθώς τα πράγματα χειροτέρευαν, ήξερε πως έπρεπε να κάνει κάτι, ακόμα και αν αυτό σήμαινε να ρισκάρει την ίδια της τη ζωή. Μαζί με άλλους, ξεκίνησαν να βοηθούν παιδιά να ξεφύγουν από το Γκέτο, όπου σίγουρα θα πέθαιναν. Μόλις ξέφευγαν, τα πήγαιναν σε ανάδοχες οικογένειες ή ορφανοτροφεία. Βέβαια, δεν ήθελαν όλες οι μητέρες να αφήσουν τα παιδιά τους σε αγνώστους.
Δεν είχαν τρόπο να ξέρουν όμως πως τα πράγματα θα γινόντουσαν πολύ χειρότερα. Οι περισσότερες από αυτές τις οικογένειες τελικά μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επειδή οι Ναζί είχαν πολύ αυστηρό έλεγχο του Γκέτο, η Irena έπρεπε να βρει πολύ δημιουργικούς τρόπους να κρύβει τα παιδιά έτσι ώστε να μπορεί να τα φυγαδεύει.
Τις περισσότερες φορές τα έβγαζαν με ασθενοφόρα που μετέφεραν πολύ άρρωστους ασθενείς σε άλλα νοσοκομεία, αλλά καθώς η παρακολούθηση έγινε ακόμα πιο αυστηρή, έπρεπε να τους κρύβει σε σακιά, σακούλες σκουπιδιών ή ακόμα και φέρετρα.
Από όλα τα παιδιά, ένα ξεχώρισε: η Irena έσωσε την Elzunia βάζοντάς την σε ένα ξύλινο κουτί με τούβλα όταν ήταν μόλις 5 μηνών. Το μόνο αναμνηστικό που είχε από την οικογένειά της ήταν ένα ασημένιο κουτάλι που είχε κρυμμένο μέσα στα ρούχα της.
Η Irena κατάφερε να σώσει πάνω από 2,500 παιδιά από μία πολύ σκληρή μοίρα και είχε κρατήσει ένα αρχείο που κατέγραφε πληροφορίες για όλα τους. Έκρυβε αυτά τα αρχεία στον κήπο του γείτονά της. Το σχέδιό της πήγαινε καλά μέχρι που όλα άλλαξαν: οι Ναζί κατάλαβαν τι έκανε και την σταμάτησαν.
Την έστειλαν φυλακή όπου βασανίστηκε πολύ βάναυσα, αλλά παρά τον πόνο δεν τους έδωσε καμία πληροφορία για το πού βρισκόντουσαν τα παιδιά. Τελικά, οι Ναζί τα παράτησαν και την καταδίκασαν σε θάνατο. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για εκείνη: οι υποστηρικτές της δωροδόκησαν έναν στρατιώτη ο οποίος την βοήθησε να δραπετεύσει.
Από τότε και μετά ζούσε με πλαστή ταυτότητα – αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να βοηθάει τους άλλους.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, η Irena ξέθαψε όλα τα αρχεία που κρατούσε από τα παιδιά που είχε σώσει και τα έδωσε στην Επιτροπή για την διάσωση όσων Εβραίων είχαν επιζήσει. Αργότερα παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά και έζησε μία όμορφη ζωή, γνωρίζοντας πως έκανε την σωστή επιλογή.
“Ο λόγος που βοήθησα τόσα παιδιά ήταν λόγω της παιδικής μου ηλικίας, Έμαθα πως πρέπει να βοηθάμε όσους το έχουν ανάγκη, χωρίς να κοιτάμε θρησκεία ή εθνικότητα,” είπε η Irena.
Το 2007 προτάθηκε για Νόμπελ Ειρήνης και ένα χρόνο αργότερα, αφού είχε δουλέψει τόσο πολύ για να βοηθήσει άλλους, πέθανε στην ηλικία των 98. Η κληρονομιά που άφησε πίσω της είναι εκπληκτική – ρίσκαρε τη ζωή της για να σώσει 2,500 παιδιά που θα είχαν σίγουρα χάσει τη ζωή τους αλλιώς.
Αυτή η νοσοκόμα με την χρυσή καρδιά δεν θα πρέπει να ξεχαστεί: χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν και αυτή, και για το καλό που κάνουν αλλά και για το παράδειγμα που δείχνουν.
Είναι δυνατό να είμαστε γενναίοι και να ρισκάρουμε για τα πάντα για να βοηθήσουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη!
Πώς σας φάνηκε η ιστορία της;