Η απάντησή μου στο «Έχεις Άσπεργκερ, δεν είσαι Αυτιστική».

Σύντομα, αφού είχε βγει η διάγνωση πως είχα διαταραχή που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού, είχα μία τηλεφωνική συνομιλία με μία φίλη. Επέλεξα να της πω πως είχα το σύνδρομο Asperger, παρόλο που, από τεχνικής άποψης, δεν ήταν αυτή η διάγνωση. Θα ήταν, εάν είχα διαγνωστεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Έκανα κάποιου είδους αστείο (δεν θυμάμαι ακριβώς τι) και είπα, « Τώρα που είμαι αυτιστική….».

Απάντησε: «Έχεις Άσπεργκερ, δεν είσαι αυτιστική».

Όμως, το Άσπεργκερ ανήκει στο φάσμα του αυτισμού. Στο DMS (Διαγνωστικό και Στατιστικό εγχειρίδιο Νοητικών Διαταραχών) δεν χρησιμοποιείται πλέον ως διάγνωση όμως ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να χρησιμοποιώ τον όρο κάθε τρεις και λίγο.

Αυτό που προφανώς εννοούσε ήταν αυτό που θα εννοούσαν και οι γονείς πολλών αυτιστικών παιδιών, κάτι σαν «Δεν είσαι σαν το παιδί μου. Μπορείς να μιλήσεις και έχεις μία δουλειά ως συγγραφέας». Ή «Έχεις διαμέρισμα και ζεις μόνη σου». Και τα στερεότυπα φαίνονται ατέλειωτα.

Ήμουν αυτιστική στο τηλέφωνο με τη φίλη μου. Ήμουν αυτιστική για όλη μου τη ζωή και θα είμαι μέχρι να πεθάνω. Το βρίσκω πολύ λυπηρό που υπάρχουν ορισμένα στερεότυπα. Υποτίθεται πως πρέπει να φαίνομαι ή να συμπεριφέρομαι με έναν ορισμένο τρόπο για να θεωρηθώ αυτιστική από κάποιους ανθρώπους. Θα επιθυμούσα να ενημερωνόταν περισσότερο ο κόσμος για τον αυτισμό ή να άκουγε τους ίδιους τους αυτιστικούς και όχι απλώς να θυμάται την ταινία «Ο άνθρωπος της βροχής». Όχι, δεν μπορώ να μετρήσω τις οδοντογλυφίδες που έχουν πέσει στο πάτωμα. Είμαι μία τίμια καλλιτέχνης παρόλα αυτά. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό μου.

Είμαι αυτιστική είτε σας αρέσει είτε όχι. Και δεν είμαι κατώτερη από τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους.

Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα

Πηγή κειμένου και εικόνας themighty.com

Γ.Δ