Είναι γεγονός πως πολλοί άνθρωποι βιώνουν τις προκαταλήψεις των άλλων καθημερινά, όμως, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτές μέχρι που εγώ η ίδια έμεινα ανάπηρη, σε ηλικία 14 ετών. Τότε συνειδητοποίησα την πραγματική σημασία της «προκατάληψης». Δεν σημαίνει απλώς ότι σε παρεξηγούν οι άλλοι αλλά και ότι σου φέρονται με αγένεια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει αυτό μέχρι να το βιώσει ο ίδιος.
Θα ήταν υπερβολή εάν έλεγα ότι έχω αφυπνιστεί τελείως τα τελευταία 20 χρόνια της ανάπηρης ζωής μου. Πάντοτε όμως προσπαθούσα να είμαι ευγνώμων και όχι πικρόχολη όταν αντιμετώπιζα κάποιο περιστατικό προκατάληψης. Από παντού μπορεί κανείς να διδαχθεί και λίγα είναι τα περιστατικά με τα οποία θα χρειαστεί να έρθει κανείς αντιμέτωπος καθημερινά. Είμαι σίγουρη πως έχετε βιώσει εκατοντάδες τέτοια περιστατικά εάν έχετε κάποια αναπηρία.
Εάν θέλετε να πάρετε μία γεύση για το τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ανάπηρος, δείτε τα παρακάτω 7 παραδείγματα που περιγράφουν τις πιο κοινές προκαταλήψεις που βιώνουν καθημερινά τα άτομα με αναπηρία.
- Οι υπάλληλοι των καταστημάτων θεωρούν πως είμαστε ανόητοι.
Πηγαίνετε στο μπακάλικο, στον κινηματογράφο, σε ένα κατάστημα στο εμπορικό κέντρο ή σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο που έχει υπαλλήλους και πέντε φορές στις δέκα θα πέσετε πάνω σε κάποιον εργαζόμενο που αυτόματα θα υποθέσει πως έχετε κάποια νοητική αναπηρία αφού κάθεστε σε αναπηρικό καροτσάκι.
Αυτό μου συμβαίνει συνεχώς και ειδικά όταν βρίσκομαι στο μπακάλικο με κάποια αρτιμελή φίλη μου που με συνοδεύει. Κάθε φορά, στο ταμείο, ο υπάλληλος πάντα ρωτάει τη φίλη μου εάν θέλει χάρτινη ή πλαστική σακούλα, απευθυνόμενος μόνο σ’ αυτή χωρίς καν να υποθέσει πως εγώ είμαι αυτή που πληρώνω. Πολύ, πολύ εκνευριστικό.
- Τα ταξί μας προσπερνάνε.
Εάν μένετε σε κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο, συχνά θα συναντήσετε ταξί να σας προσπερνάνε. Τα άτομα με αναπηρία συνεχώς παραπονιούνται πως τα ταξί τούς προσπερνούν όταν βρίσκονται στο δρόμο και προσπαθούν να σταματήσουν κάποιο. Συχνά αποφεύγουν τους επιβάτες με σωματική αναπηρία, χωρίς να θέλουν να μπουν στον κόπο να τους βοηθήσουν με τις επιπρόσθετες ανάγκες που αντιμετωπίζουν. Τους θεωρούν «μπελά» και δεν τους αντιμετωπίζουν ως ισότιμους πολίτες.
- Οι σκάλες στους δημόσιους χώρους.
Πάτε να πιείτε έναν καφέ ή να συναντήσετε κάποιον φίλο για μεσημεριανό αλλά «λυπόμαστε, δεν μπορείτε να μπείτε». Αυτή είναι η αρχιτεκτονική που ευνοεί τις διακρίσεις σε όλο της το μεγαλείο και συνεχώς αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως ορισμένα κτίρια εξαιρούνται και δεν χρειάζεται να προσφέρουν πρόσβαση σε ΑμεΑ. Αυτό είναι λάθος. Όλοι οι δημόσιοι χώροι πρέπει να είναι προσβάσιμοι.
Αυτό σημαίνει πως οποιοδήποτε κατάστημα, εστιατόριο, ξενοδοχείο ή μπαρ πρέπει να ακολουθεί το νόμο και να προσφέρει πρόσβαση σε ΑμεΑ. Το λυπητερό της υπόθεσης είναι πως είναι τόσοι πολλοί οι ιδιοκτήτες που απλώς ούτε καν ενδιαφέρονται και επιλέγουν να κάνουν διακρίσεις με ολοφάνερο τρόπο.
- Οι γιατροί δεν μας ακούν στ’ αλήθεια.
Θα θεωρούσατε πως στη λίστα των ανθρώπων που συναντούμε καθημερινά και μας υποτιμούν δεν θα βρισκόταν το ιατρικό προσωπικό. Όμως, οι γιατροί και οι νοσοκόμες κάποιες φορές βρίσκονται στην κορυφή αυτής της λίστας, όσον αφορά τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν. Οι γιατροί συχνά απλώς γνέφουν καταφατικά το κεφάλι και δεν ακούν αυτά που τους λένε οι ασθενείς τους. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν έχουν να κάνουν με άτομα με αναπηρίες.
Πιστεύουν πως δεν είμαστε τόσο έξυπνοι και γι’ αυτό δεν γνωρίζουμε καλά το σώμα μας. Συχνά, υποτιμούν τα λεγόμενά μας. Έχω πολλούς φίλους με αναπηρίες που παραπονιούνται πως οι γιατροί δεν τους ακούν. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο.
- «Πλαφόν» στα αναπηρικά αμαξίδια.
«Λυπόμαστε, αλλά δεν επιτρέπονται τα αναπηρικά αμαξίδια». Πλαφόν στον αριθμό των αναπηρικών αμαξιδίων που επιτρέπονται σε συγκεκριμένους χώρους όπως σε αίθουσες συναυλιών, σε αεροπλάνα, σε αστικά λεωφορεία ή σε παιχνίδια στο λούνα παρκ. Τα πλαφόν αυτά υποτίθεται πως εφαρμόζονται για λόγους ασφαλείας όμως είναι ταυτόχρονα άκρως περιοριστικά, επιτρέποντας την πρόσβαση μόνο ενός συγκεκριμένου αριθμού ατόμων με αναπηρία σε έναν χώρο εκδήλωσης ή σε ένα αστικό λεωφορείο όπου συνήθως ο ανώτατος αριθμός των αναπηρικών αμαξιδίων που επιτρέπονται δεν ξεπερνάει τα δύο.
Οι κανονισμοί αυτοί είναι άκρως περιοριστικοί καθώς μας αναγκάζουν να αλλάξουμε τα σχέδιά μας. Πολύ συχνά, όταν προσπαθώ να αγοράσω εισιτήρια για μία παράσταση, τα εισιτήρια για τα άτομα με αναπηρία έχουν ήδη εξαντληθεί από καιρό και δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή από το να μην πάω. Παρόλο που κάτι τέτοιο δεν θεωρείται παράνομο, στα μάτια μου είναι πολύ άσχημο.
- Οι περαστικοί παριστάνουν πως δεν μας βλέπουν.
Κάθε τόσο θα πέφτετε πάνω σε περαστικούς που δεν είναι και πολύ ευχάριστοι. Ίσως μπουν μπροστά σας στην ουρά ή ίσως αποφύγουν το βλέμμα σας όταν ψάχνετε κάποιον να σας βοηθήσει να πάρετε κάτι από το ράφι. Στους ανθρώπους αυτούς αρέσει να παριστάνουν πως δεν μας βλέπουν, πιστεύοντας πως κάτι τέτοιο είναι ευκολότερο από το να αλληλεπιδράσουν απλώς μαζί μας.
Το ίδιο θα συμβεί και όταν βρίσκεστε ανάμεσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που προσπαθούν να σας προσπεράσουν. Οι μαμάδες με τα καροτσάκια είναι οι χειρότερες. Θα προτιμήσουν να σας αγνοήσουν για να μην αισθανθούν άσχημα που σας σπρώχνουν για να μπορέσουν να φτάσουν στον προορισμό τους.
- Ο κόσμος παρκάρει στις θέσεις παρκινγκ που προορίζονται για μας.
Αυτό γίνεται όλη την ώρα, αρτιμελή άτομα παρκάρουν σε θέσεις που προορίζονται για τους ανάπηρους. Ο καθένας κοιτάει μόνο τη βόλεψή του και δεν το αρνείται αυτό. Και ενώ μπορούν άνετα να το κάνουν αυτό τα μεσάνυχτα που δεν υπάρχει κανένας άλλος στο κατάστημα, το κάνουν και την ημέρα και πιο συγκεκριμένα οι «καλοί» που «μπορούν να μας προσφέρουν έξτρα χώρο για να παρκάρουμε».
Ό,τι και αν κάνετε, μην αφήσετε τέτοια περιστατικά να σας απογοητεύσουν. Οι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων χρειάζεται να έχουν αποθέματα υπομονής και ειδικά εάν θέλουν να επιβιώσουν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Θα αντιμετωπίζετε σίγουρα τέτοιου είδους περιστατικά για πολλά χρόνια ακόμα. Όμως, εάν θεωρήσετε κάθε τέτοιο περιστατικό ως μία διδακτική εμπειρία, σίγουρα θα επιτύχετε αληθινά.
Επιμέλεια κειμένου: Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου blog.themobilityresource.com