Δεν είναι μόνο «δυτικό» φαινόμενο οι γονείς να διατηρούν αποστάσεις από τα παιδιά τους, όταν αυτά μεγαλώσουν, και να απέχουν από τη ζωή τους ακόμα κι αφού τους χαρίσουν εγγόνια.
Συμβαίνει και στην Ελλάδα συχνότατα και, ενώ οι παππούδες που επιλέγουν να μην υπάρχουν ενεργά στις ζωές των παιδιών τους έχουν συνήθως τη δική τους λογική εξήγηση για να το κάνουν, είναι αδύνατον για τα παιδιά τους να πνίξουν το παράπονο.
Αν είστε από αυτές τις μαμάδες που δεν σας προσφέρθηκε ποτέ, η παραμικρή βοήθεια από τους γονείς σας για εσάς και τα παιδιά σας, είμαστε βέβαιοι ότι θα συμφωνήσετε με την παρακάτω μαμά:
«Πλήρωσα για όλο μου τον γάμο. Την περίοδο εκείνη, ο σύντροφός μου ήθελε να βοηθήσει, αλλά του είπα να κρατήσει τα λεφτά του για το σπίτι που θα παίρναμε, ώστε να μη μέναμε πια στο νοίκι.
Δουλέψαμε και οι δύο σκληρά και μαζέψαμε και την τελευταία μας δεκάρα. Κάναμε έναν όμορφο γάμο, χωρίς καμία βοήθεια από τους γονείς μας. Στην πρόβα του γάμου μας, οι γονείς μας έκατσαν και με κοιτούσαν να υπογράφω τη μία μετά την άλλη τις επιταγές για το catering, τον χώρο και την ορχήστρα. Δεν τους έκανε καμία αίσθηση.
Οι γονείς του αρραβωνιαστικού μου πήγαν για φαγητό όλους όσοι ήταν καλεσμένοι στο πάρτι που κάναμε πριν τον γάμο, και οι γονείς μου απλά στέκονταν στην άκρη και κοίταζαν. Δεν προσφέρθηκαν να δώσουν ούτε ευρώ, για να συμβάλουν και αυτοί στο υπέροχο γεύμα. Δεν βοήθησαν καν στο συμμάζεμα του σπιτιού μας, όταν έφυγαν οι καλεσμένοι μας, όπως έκαναν όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Οι γονείς μου δεν είναι πλούσιοι, αλλά έχουν κάποια χρήματα με τα οποία θα μπορούσαν να συμβάλλουν. Απλά δεν ήθελαν –και είμαι μια χαρά με αυτό. Δεν με νοιάζει που δεν νοιάστηκαν να πληρώσουν για τον γάμο μου ή για το Πανεπιστήμιο στο οποίο φοίτησα ή που δεν έχουν ανοίξει έναν λογαριασμό στην τράπεζα, για να βάζουν χρήματα για τα παιδιά μου.
Εντάξει, με νοιάζει λίγο. Ειδικά όταν κάποια φίλη μου δείχνει τις κούνιες που πήραν οι γονείς της για τα παιδιά της και τοποθέτησαν στον κήπο ή μου λέει, ότι μπορεί να φύγει για μερικές ημέρες διακοπών με τον άντρα της, για να περάσουν λίγο χρόνο οι δυο τους, και τα παιδιά της να μείνουν με τους παππούδες.
Το γενικότερο πρόβλημα είναι, ότι οι γονείς μου δεν θέλουν να βοηθήσουν. Τελεία.
Ο πατέρας μου ζει σε απόσταση μικρότερη από 16 χιλιόμετρα και δεν είχε δει τα παιδιά μου μέχρι που έγιναν μερικών μηνών. Έχω μετακομίσει δύο φορές και δεν προσφέρθηκε ποτέ να βοηθήσει, παρόλο που εκείνος ζητά βοήθεια από εμένα και τα αδέλφια μου για το σπίτι του διαρκώς.
Όταν πήρα διαζύγιο, δεν προσφέρθηκε να μου δώσει καμία βοήθεια. Εν τω μεταξύ, είναι ένας πολύ ικανός άνθρωπος, καλός τεχνίτης που φτιάχνει τα πάντα στο σπίτι, αλλά και στα αυτοκίνητα. Δεν άκουσα ποτέ, όμως, “Είμαι εδώ για εσένα αν με χρειαστείς” ή “Πες μου αν χρειαστείς κάποια βοήθεια”. Για την ακρίβεια, δεν έχει έρθει να δει εμένα ή τα εγγόνια του εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια και δυσκολεύεται να καταλάβει γιατί δεν αποδεχόμαστε τις (εξαιρετικά σπάνιες και τελευταίας στιγμής) προσκλήσεις του, να πάμε εμείς εκεί για να τον δούμε.
Ούτε έχω μαμά για να στραφώ για βοήθεια, ή για να μου κρατήσει λίγο το παιδιά –έχω προσπαθήσει και συνήθως είναι υπερβολικά απασχολημένη.
Δεν έχω, λοιπόν, γονείς ως υποστηρικτικό σύστημα, κάτι που ΚΑΘΕ μονογονέας έχει ανάγκη.
Δεν ξέρω πώς είναι να έχω γονείς που παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο ή που τους δίνουν χαρτζιλίκι.
Και αυτό όχι επειδή υπάρχει κάποιο σοβαρό εμπόδιο που τους εμποδίζει –είναι από τους νεώτερους παππούδες που ξέρω και έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο.
Απλά δεν θέλουν να βοηθήσουν εμένα ή τα αδέρφια μου.
Έτσι, παρόλο που δεν ξέρω πώς είναι να τους έχω στο πλευρό μου και έχω συμφιλιωθεί με αυτό και πιστεύω ότι ίσως με έχει κάνει πιο δυνατή, στο τέλος της ημέρας, στα παιδιά μου λείπει το να έχουν καλή σχέση με τους παππούδες τους. Και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να διορθώσω ή να αλλάξω.
Αυτό που μπορώ να κάνω, ωστόσο, είναι να τους μάθω την αξία της οικογένειας και του να είσαι εκεί για τον άλλο. Μπορώ να τους δείξω πώς μπορούν να βοηθούν, με όποιον τρόπο μπορούν. Αν υπάρχει κάτι που μπορούν να μάθουν από την απουσία των παππούδων τους είναι, ότι το να σπάσουν μια τέτοια αλυσίδα μπορεί να είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματά τους –και δικό μου!»
Πηγή: mom.com / Κείμενο της μαμάς Shea Eppling