Η ιστορία ενός πατέρα, με ένα μωρό 13 μηνών. Πρόκειται για μια ιστορία από αυτές που λαμβάνουν χώρα και διαδραματίζονται στη ζωή.
Από αυτές που κάποιος από τους δύο γονείς αναλαμβάνει το διπλό ρόλο του πατέρα και της μητέρας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτός ήταν ο Μάνος. Ο λόγος δεν ήταν άλλος από το θάνατο της συζύγου του. Αιτία ήταν ο καρκίνος.
Η ιστορία του Μάνου για τον ίδιο και το 13 μηνών μωρό του, όπως την έγραψε:
«Με λένε Μάνο και έχασα τη γυναίκα μου πριν 5 χρόνια από καρκίνο.
Αναγκάστηκα να σταθώ όρθιος με το ζόρι σχεδόν με τη βία, για να μην καταλήξει να μεγαλώνει την κόρη μου η 80χρονη γιαγιά της-η μητέρα μου-και αργότερα στα ιδρύματα. Για να μην χάσω το παιδί μου όπως έχασα τον παιδικό μου έρωτα.
Τη γυναίκα μου τη γνώρισα στο Λύκειο και όλοι έλεγαν πως μόλις έφευγα φαντάρος η σχέση μας θα τελείωνε.
Τελικά διαψεύσαμε και τους άλλους και τον εαυτό μας. Εκείνη πήγε Πανεπιστήμιο, εγώ πήγα φαντάρος, πήρε το πτυχίο της, γύρισα και έπιασα δουλειά και ήμασταν ακόμα μαζί. Παντρευτήκαμε από έρωτα και γίναμε γονείς από επιλογή. Η κόρη μου ήταν το καλύτερο δώρο που μου είχε κάνει ποτέ. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να το χαρούμε».
Τις ημέρες κλόουν για το μωρό και τα βράδια με σβησμένα φώτα
«Γύρισα σπίτι. Τί θες να σου πω; Ότι η μικρούλα μου κατάλαβε τί είχε γίνει; Με πήρε αγκαλιά και δεν με άφηνε όλη νύχτα να κουνήσω βήμα από δίπλα της. Ότι την ώρα της ταφής, χαιρετούσαμε τη μαμά της μαζί, κάνοντας ”γεια” με το χεράκι της;
Τις μέρες έκανα τον κλόουν και τα βράδια έκλεινα τα φώτα, άναβα το καντήλι της κι έκλαιγα. Πολλά βράδια παρακάλεσα το Θεό να έρθει να με πάρει μα το πρωί που το κοριτσάκι μου ξυπνούσε και ζητούσε γάλα, το μετάνιωνα.
Υπήρχαν στιγμές που την είχα μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ. Όταν η μικρή μου έκανε σπασμούς από τον πυρετό, όταν τη βαφτίσαμε, όταν πήγε πρώτη μέρα σε παιδικό σταθμό, όταν με έπαιρναν οι δασκάλες της να πάω να τη πάρω επειδή έβγαλε μέσα στη μέση της χρονιάς άγχος αποχωρισμού, όταν με έδιωξαν και έπιασα ότι να’ ναι δουλειά γιατί φοβήθηκα μη μείνει νηστική η μικρή μου. Μην τυχόν δεν έχω να της προσφέρω τα απαραίτητα. Πέρασαν έτσι 6 χρόνια».
Πως κατάφερε το μωρό να μεγαλώσει και ο ρόλος του Θεού
«Σήμερα είναι ολόιδια η μαμά της και στέκομαι περήφανος στο πλάι της, περήφανος που παρά την τραγωδία που ζήσαμε για καιρό, έμεινε κάτι πολύ σπουδαίο από τον έρωτά μας, αυτόν που κανείς δεν πίστευε πως θα κρατήσει.
Η κόρη μου ξέρει πως η μαμά της πέθανε από καρκίνο. Της έχω πει όλη την αλήθεια. Περάσαμε πολύ δύσκολα στην αρχή αλλά και πιο μετά.
Όταν μένεις μόνος σου με ένα παιδί, κάθε μέρα σου φαίνεται σαν να είναι κολλημένη στην αρχή, σαν να μην υπάρχει ποτέ το παρακάτω. Σαν να σταματάει ο χρόνος. Περάσαμε Πρωτοχρονιές με κλάματα, Χριστούγεννα με θλίψη, καλοκαίρια κλεισμένοι στο διαμέρισμά μας, γιατί δεν είχα χρήματα να πάμε ούτε μέχρι το εξοχικό μας που ήταν κλειστό για χρόνια, σχεδόν από το θάνατο της γυναίκας μου. Δεν είναι εύκολο αλλά ξεπερνιέται. Κάποια στιγμή ξεπερνιέται. Θέλει να αφήσεις τον χρόνο και το παιδί να κάνουν τη δουλειά τους.
Σπουδαία δουλειά η κόρη μου, έγινε η κινητήριος δύναμή μου και ο λόγος που δεν ακολούθησα τη γυναίκα μου.
Μην το βάζετε κάτω, για όλους έχει και για όλους υπάρχει. Αρκεί να ξυπνάτε το πρωί και να λέτε ”Δόξα Το Θεό που υπάρχει κάποιος στη γη να αγαπάει το παιδί μου”.
Μάνος».