“Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα σχετικά με την εφηβεία είναι ότι συμβαίνει σπασμωδικά. Αρχίζει και σταματά. Αρχίζει και σταματά.
Σαν τρύπα σε πλημμυρισμένο ταβάνι που στάζει σε κουβά. Βλέπεις τα σημάδια, αλλά λες αργεί ακόμα. Κι όμως έρχεται. Η φωνή αλλάζει. Η όρεξη μεγαλώνει. Καινούργιο παντελόνι. Ξανά. Και μετά ρουτίνα. Πολλές παραξενιές στο φαγητό. Ίδια ρούχα.
Και μετά εξελίσσεται.
Το επόμενο που παρατήρησα δύο χρόνια και μερικούς κουβάδες μετά ήταν ένας νέος δρασκελισμός. Έγινε σχεδόν μέσα σε ένα βράδυ. Μακριά και άχαρα πόδια και χέρια, ένα αλλόκοτο περπάτημα.
Το αγόρι μου έγινε όχι-πια-αγόρι, όχι-ακόμα-άνδρας, έφηβος, αγοράνδρας. Μία ολόδική του καινοτομία. Στέκεται λίγο σκυφτός -δεν έχει καταλάβει ακόμα, ότι το ύψος του είναι περισσότερο από αυτό που η σπονδυλική του στήλη “σηκώνει”. Η μορφή του είναι πια διαφορετική, όμως δεν τελειώνουν εκεί οι αλλαγές…
Υπάρχει μια σκληράδα πλέον στην προσωπικότητά του, κάτι στυφό έχει εξωτερικευτεί. Είναι πιο αρνητικός και επικριτικός προς τους άλλους, αλλά καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ο τρόπος του να αποστασιοποιηθεί, να διαφοροποιηθεί. Επαναστατεί απέναντι στη στάση μου στα συναισθήματα. “Τα συναισθήματα είναι βλακεία, μαμά”.
Χαμογελώ και παίρνω βαθιά ανάσα. “Αυτό που είσαι σήμερα είναι ένας όμορφος και προσωρινός αγοράνδρας και εγώ αποδέχομαι αυτό που είσαι με συγκατάβαση”. Η πνευματική πρακτική μου είναι να μην ανησυχώ, να μην κάνω διαγνώσεις και να μην κάνω δημιουργώ εντάσεις. Είναι αγοράνδρας και έτσι πρέπει να είναι.
Απορρίπτει τα φιλιά μου, αλλά χώνεται δίπλα μου όταν βλέπουμε τηλεόραση. Ξεσπά σε δάκρυα οργής, ενώ ταυτόχρονα απορρίπτει την αξία των συναισθημάτων.
Δίνει μια εσωτερική μάχη σε μια κουλτούρα που εμπορευματοποιεί την ανθρώπινη αξία και θέτει τους ρόλους των φύλων σε προϋποθέσεις απόδοσης και ‘αρκετότητας΄. Είναι μια κινητή αντίφαση, σκληρός και απαλός, γλυκός και ξινός, αστείος και σοβαρός, πεινασμένος και μπουχτισμένος, φροντιστικός και σκληρός. Είναι αγοράνδρας.
Όταν ήταν μικρός κάθε μέρα ήταν μια περιπέτεια. Ποια θα είναι η επόμενη λέξη του; Πώς θα ανακαλύψει τον κόσμο σήμερα; Πώς θα παραμείνω ψύχραιμη στα tantrums του; Σήμερα είναι ξανά μια περιπέτεια. Για τι πράγμα θα θέλει να μιλήσουμε; Πώς θα είναι η όρεξή του; Τι χρειάζεται από εμένα; Πώς νιώθει;
Αυτή η εποχή του αγοράνδρα είναι πολύτιμη για εμένα. Η πνευματική πρακτική του να μεγαλώνεις έναν έφηβο έγκειται στην υπομονή. Να μην αντιδράς. Να είσαι γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Να κρατάς έναν καθρέφτη προσεκτικά και σποραδικά, γιατί αυτός ο αγοράνδρας αλλάζει σχεδόν κάθε μέρα. Είναι προσωρινή αυτή η κατάσταση.
Μην βιαστείτε να αντιδράσετε στη σημερινή συμπεριφορά του -η παροδικότητα είναι πλέον η δεύτερη φύση του. Κρατήστε αποστάσεις. Δείτε τoν καθαρά. Αποδεχτείτε τον απόλυτα. Ασκήστε του έλεγχο μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη.
Δοκιμάζει το ίδιο του το δέρμα. Ψάχνει να βρει τι του ταιριάζει. Είναι ορθάνοιχτος και ιδιαίτερα ευαίσθητος στις επιθέσεις. Είναι πεινασμένος. Είναι κουρασμένος. Είναι θυμωμένος. Είναι μια χαρά.
Μαθαίνω πλέον να κάνω συγκεκριμένες, ανοιχτού τύπου ερωτήσεις: ‘Πώς τα πήγες στα Μαθηματικά; Έφαγες τίποτα στο διάλειμμα;’. Μαθαίνω να κλείνω τον υπολογιστή, όταν έρχεται να καθίσει στο καθιστικό μαζί μου, με τα γόνατα και τους αγκώνες του να ξεχύνονται πλέον από την πολυθρόνα.
Του μιλάω για πολιτική, για κοινωνικά ζητήματα, και θρησκευτικά, τα αγαπημένα του θέματα. Μαθαίνω να τον προκαλώ σποραδικά, αλλά να του δίνω φαρδείς λεωφόρους να ελίσσεται καθώς δοκιμάζει τις νέες ιδέες του στη μητέρα του.
Απαντώ στις ερωτήσεις του λεπτομερώς, καθώς εκείνος χαζεύει στο ίντερνετ κουίζ για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα του, τα καλύτερα επαγγελματικά μονοπάτια για το μέλλον του. Ονειρευόμαστε μαζί για το Πανεπιστήμιο, για σχολές, επαγγέλματα.
‘Μαμά ποια επάγγελμα πιστεύεις ότι θα μου ταίριαζε περισσότερο, αυτό ή το άλλο;’ Απαντώ με προσοχή: ‘Θα μπορούσα να σε φανταστώ να κάνεις αυτό, θα μπορούσα και να σε φανταστώ να κάνεις το άλλο…’ Θέλω να μείνει ανοιχτός, να κολυμπήσει μακριά και να βρει την ρεύμα που θα τον εξελίξει, όχι ένα μονοπάτι στο οποίο θα πρέπει να ρίξει άγκυρα.
Μαθαίνω να του ετοιμάζω ζεστά φαγητά, όταν είναι συναισθηματικός. Μαθαίνω να του κρατώ το χέρι, όταν μου επιτρέπει. Να τον αγκαλιάζω σφιχτά, όταν βλέπουμε τηλεόραση. Μαθαίνω να αποφεύγω να τον φιλώ τόσο πολύ. Αν και η κορυφή του κεφαλιού επιτρέπεται ακόμα, τα μάγουλα όχι. Εξασκούμαι στην αποδοχή των νέων του ορίων.
Μαθαίνω να τιμώ τις ανάγκες του. Μαθαίνω να παραμένω σιωπηλή, όταν τον σπρώχνουν στο γήπεδο. Αποφεύγω να αντιδράσω, όταν έχει πέσει κάτω τρεις και τέσσερις φορές και ξανασηκώνεται με έκφραση πόνου στο πρόσωπό του. Είναι δύο; Είναι σχεδόν 15; Για εμένα είναι και τα δύο.
Τον βλέπω μέσα από τα μάτια αυτών που τον κοιτάζουν χωρίς να είναι γονείς του. Διαισθάνομαι πώς τον κρίνουν, τι λένε για τις εντάσεις του, τις απόψεις του για τα κοινωνικά προβλήματα, τις κοσμοθεωρίες του. Θέλω να τον υπερασπιστώ μα δεν το κάνω. Κάνω πίσω.
Είναι μια χαρά. Θα είναι μια χαρά. Τον εξηγώ σε όσους δεν καταλαβαίνουν: Έίναι σε μία φάση που εξερευνά νέες ιδέες’, ‘Αρχίζει πλέον να διαφοροποιείται από τη μαμά του’, ‘Μαθαίνει να ζει στο νέο του σώμα.’
Υποθέτω ότι δεν θα χρειάζεται να το κάνω για πολύ ακόμα. Απλά ακόμα θέλω να προστατεύσω την καρδιά και την ψυχή του, να μην παρεξηγηθεί ή, ακόμα χειρότερα, να μη μείνει αόρατος.
Ο αγοράνδρας μου θα γίνει 15 και εγώ είμαι η μαμά του. Αυτό είμαι η μαμά του. Τον αγαπώ άνευ όρων. Ξέρω την ψυχή του καλύτερα από τον καθένα. Είμαι φάρος αγάπης γι’αυτόν, αγκυροβόλι σε κάθε καταιγίδα.
Και αυτή είναι η πρώτη και πιο σημαντική μου δουλειά, να είμαι η ασφάλειά του, για εκείνον και τα αδέρφια του. Αυτή είναι η βαθύτερη πνευματική πρακτική του. Η ύπαρξή του είναι η αφύπνισή μου. Γλυκέ μου, γλυκέ μου αγοράνδρα…”
scarymommy.com