Στην τελευταία δουλειά γραφείου που βρισκόμουν, είχα μια συνάδελφο που φαίνονταν να έχουμε πολλά κοινά. Στην επιφάνεια μόνο, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Κάναμε και οι δυο γιόγκα και διαλογισμό.
Ήταν μητέρα ενός μικρού παιδιού. Ήθελα και εγώ πολύ να γινώ μαμά. Εργαζόμασταν και οι δυο για μια μη-κερδοσκοπική περιβαλλοντική εταιρία.
Μια από τις βασικές διάφορες μας ήταν πως εγώ ζω με μια αόρατη αναπηρία. Με ένα χρόνιο πόνο λόγω σκολίωσης από όταν ήμουν 12 χρονών. Τώρα πλέον έχω κάποιες εξαιρετικές στρατηγικές για το πως να διαχειρίζομαι τον πόνο. Και να υποστηρίζω το σώμα μου με ότι αυτό χρειάζεται. Αλλά ακόμα έχω τη σκολίωση, θα την έχω για πάντα.
Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν ημέρες που ήμουν κολλημένη στο κρεβάτι από τον πόνο. Δεν πονάω λόγω κάποιας ηθικής αποτυχίας ή γιατί δεν φροντίζω αρκετά τον εαυτό μου με γιόγκα, θετική σκέψη ή διαλογισμό. Τα κάνω όλα αυτά ώστε να βοηθήσω τον εαυτό μου όταν βρίσκομαι στη μέση του χρόνιου πόνου μου.
Το χειρότερο που μου έχουν πει για τον χρόνιο πόνο μου.
Μια ημέρα εξηγούσα στη συνάδελφο ότι καθημερινά ο πόνος μου είναι από το 4 ως το 7, με βάση τη κλίμακα του πόνου (Chronic Pain Grade Scale, CPGS). Ότι αυτό ισχύει μόνιμα και πως υπάρχουν ημέρες που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι εξαιτίας του πόνου. Για εμένα αυτό δεν είναι και κάποια μεγάλη δραματική αποκάλυψη. Αυτή είναι απλώς η ζωή μου και τα έχω βρει μαζί της, σε αυτό το σημείο της ζωής μου. Αυτή όμως έδειξε σοκαρισμένη.
«Δεν θα μπορούσα να ζήσω έτσι», αναφώνησε εντέλει. Είχα μείνει εμβρόντητη και σιωπηλή. Αυτή είναι η ζωή μου και κυριολεκτικά ζω έτσι κάθε μέρα. Της εξήγησα πως είναι κάτι που το έχω βιώσει για τα καλά. Κάπου εκεί πέταξε την αληθινή βόμβα. «Δεν ξέρω πως θα μπορέσεις να έχεις ένα παιδί, εάν είσαι έτσι!» Πιστεύω πως όταν το άκουσα έφυγα προς τα πίσω από τη θέση μου συγκλονισμένη.
Ο μύθος ότι θα είμαστε για πάντα ικανοί!
Αυτό που γνωρίζω τώρα, είναι πως οι άνθρωποι με χρόνιο πόνο και αναπηρία συχνά προβληματίζουμε τους ικανούς ανθρώπους. Ενοχλούμε τον βολικό τους μύθο, ότι θα είναι για πάντα ικανοί. Τους σοκάρουμε, στην τρομακτική ιδέα και αντίληψη ότι μπορεί να μην είναι για πάντα ικανοί, μη ανάπηροι! Για εμένα ο χρόνιος πόνος μου είναι μια σημαντική υπενθύμιση για μερικές ουσιώδης αλήθειες. Η παροδικότητα (του χρόνου) έρχεται για όλους μας. Η ταλαιπωρία είναι αναπόφευκτη.
Θα το επέλεγα για τη ζωή μου, εάν είχα την επιλογή; Όχι δεν θα το επέλεγα. Και όμως, έμαθα να ζω έτσι. Έκανα ένα παιδί, που παρεμπιπτόντως είναι υπέροχο. Δεν περίμενα να γίνει η ζωή μου τέλεια για να ξεκινήσω να την απολαμβάνω. Κάθε μέρα ξυπνάω και είμαι κυριολεκτικά ζωντανή. Ακόμα και με τον πόνο, η ζωή μου αξίζει τα πάντα. Εάν ο πόνος είναι λιγότερος κάποια ημέρα είμαι υπερευχαριστημένη. Γιατί ξέρω πως θα μπορέσω να απολαύσω μερικά από τα πράγματα που αγαπώ περισσότερο. Μπορώ να παίξω με το παιδί μου και να φύγουμε για τις δικές μας περιπέτειες.
Εάν είναι περισσότερος ο πόνος, είμαι τρυφερή με τον εαυτό μου. Προσπαθώ να μην τον κρίνω ή να τον μαλώσω. Αλλά να δω τον πόνο ως απόδειξη ότι ο εαυτός μου απαιτεί περισσότερη υπομονή και συμπόνια. Μαζί με το γιο μου διαβάζουμε βιβλία ή ασχολούμαστε με τα καλλιτεχνικά ή βλέπουμε τηλεόραση στο κρεβάτι. Ο πόνος δεν είναι δώρο. Η ζωή μου όμως είναι. Έτσι ζω, και είμαι πολύ χαρούμενη!
Κείμενο: Christy Tending
Μετάφραση – σύνταξη: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Πηγή: www.themightylife.com