Η αποδοχή μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν, να παραδεχτούμε ότι αξίζουμε κάτι περισσότερο και να κινήσουμε για την κατάκτηση νέων κορυφών χρησιμοποιώντας ως πυξίδα τις κοιλάδες της ζωής μας.
Πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν τον εαυτό τους, χάνουν τον εαυτό τους. Ακούγεται οξύμωρο αλλά υπάρχει εξήγηση πίσω από αυτό.
Για να γίνουμε καλύτεροι πρέπει πρώτα να εντοπίσουμε τα θέματα που χρειάζονται βελτίωση. Ποια είναι τα ελαττώματά μας, ποιες ικανότητες χρειάζεται να καλλιεργήσουμε, σε ποιους τομείς της ζωής μας δεν έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε;
Για να λύσουμε ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε. Και κάπου εδώ ξεκινάει η παγίδα στην οποία σχεδόν όλοι κάποια στιγμή έχουμε πέσει. Στην προσπάθειά μας αυτή, γινόμαστε συχνά πολύ αυστηροί και επικριτικοί με τον εαυτό μας. Κάνουμε ένα λάθος και το μεγεθύνουμε μέσα μας σε τέτοιο βαθμό που καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αυτό. Ή ότι δεν αξίζουμε.
Ας αλλάξουμε για λίγο επίπεδο παρατήρησης. Έστω ότι το λάθος δεν αφορούσε εμάς αλλά κάποιον άλλον. Τι θα του λέγαμε; Τι θα τον συμβουλεύαμε; Θα ξεστομίζαμε ένα υποστηρικτικό «Δεν πειράζει», «αυτά συμβαίνουν, συνέχισε…»; Αν ναι, το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνουμε και σε εμάς;
Δεν είναι λάθος να κάνουμε λάθη. Λάθος είναι να εστιάζουμε αποκλειστικά σε αυτά και να ξεχνάμε εντελώς να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τις μικρές νίκες που πετυχαίνει καθημερινά. Θεωρούμε αυτονόητα όσα καταφέρνουμε. Κι όμως: Το αυτονόητο που δεν υπενθυμίζεται σταματά να υφίσταται. Αν δεν φάμε μία μέρα, η υγεία μας δεν θα επηρεαστεί; Γιατί να μην επηρεάζεται η ψυχή μας αν δεν είμαστε ευγνώμονες μία μέρα; Αν δεν πούμε «Σ’ αγαπώ», «Σε ευχαριστώ», «Μπράβο» μία μέρα στον εαυτό μας;
Ας κάνουμε λοιπόν τον εξής διαχωρισμό: Άλλο κάνω εποικοδομητική αυτοκριτική κι άλλο αυτομαστιγώνομαι. Το πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας. Είμαστε και τα λάθη μας, και τα περιττά μας κιλά, και οι ρυτίδες μας και τα πιο αραιά μας μαλλιά. Αξίζουμε την αγάπη, ακόμα κι όταν δεν είμαστε τέλειοι. Ποιος είναι τέλειος για να έχουμε αυτή την απαίτηση από εμάς; Όχι, αυτό δεν είναι εφησυχασμός. Η αποδοχή είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάμε τις πτήσεις μας.
Αυτή η αγάπη και η αποδοχή γίνεται μια εσωτερική κινητήρια δύναμη που μας ωθεί στην αλλαγή. Αποδοχή σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη του παρελθόντος. Είναι εντάξει που επιτρέψαμε να μας πληγώσουν κάποιοι άνθρωποι, που συμβιβαστήκαμε με δουλειές, με σχέσεις, με καταστάσεις που δεν μας άρεσαν, που αναβάλλαμε σημαντικά πράγματα, που δεν ζητήσαμε βοήθεια νωρίτερα. Η συγχώρεση μας βοηθά να κλείσουμε σε ένα χαριτωμένο κουτάκι του μυαλού τα περασμένα και να κάνουμε χώρο για όσα θα έρθουν.
Η αποδοχή μας επιτρέπει να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν, να παραδεχτούμε ότι αξίζουμε κάτι περισσότερο και να κινήσουμε για την κατάκτηση νέων κορυφών χρησιμοποιώντας ως πυξίδα τις κοιλάδες της ζωής
μας.
Γιώργο, Μαρία, Γιάννη, Αλίκη, Ανδρέα, Νίκο, Κατερίνα (μακάρι να μπορούσα να γράψω όλα τα ονόματα των δυνητικών αναγνωστών αυτού του κειμένου) …. αν σε είχα απέναντί μου αυτή τη στιγμή, θα σε κοιτούσα στα μάτια και θα σου έλεγα:
«Είσαι ωραίος όταν είσαι εσύ». Μα και κάτι ακόμα. «Γίνε ο εαυτός σου βελτιώνοντας τον εαυτό σου. Σου αξίζει ένας καλύτερος εσύ».
Νικόλας Σμυρνάκης