Ένα μωρό με όγκο στον εγκέφαλο που πήγε στον ουρανό σε ηλικία επτά χρονών, άντεξε αφόρητους πόνους, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν με το χαμόγελο στα χείλη.
Ήταν ένα πολύ όμορφο και γλυκό αγοράκι. Ένας μικρός πρίγκιπας που έμοιαζε σαν άγγελος. Βασανίστηκε, υπέφερε, αλλά έβρισκε τη δύναμη και χαμογελούσε και μάλιστα είχε ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.
Λίγους μήνες πριν κλείσει τα 7 του χρόνια, έγινε αληθινός άγγελος και έφυγε ψηλά στον ουρανό. Δυστυχώς, ο ουρανός έχει κλέψει τα πιο όμορφα χαμόγελα, τα πιο όμορφα μάτια, τις πιο αθώες ψυχές.
Ο μικρός Μανώλης γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 2000 στο Δασάκι της Άχνας και ήταν το μικρότερο παιδί στην οικογένεια. Οι γονείς του είχαν ακόμη τρία παιδιά, ένα αγόρι και δυο κορίτσια.
Μωρό με όγκο στον εγκέφαλο: Πως μία σταλιά μωρό να αντέξει τόσο πόνο
Όταν γεννήθηκε, ζύγιζε 2,5 κιλά. Μεγαλώνοντας, δεν έβαζε καθόλου βάρος και οι γονείς του ανησυχούσαν. Όταν έγινε δυο μηνών και το εξέτασε ο παιδίατρος, τους ζήτησε να το πάνε αμέσως στο νοσοκομείο. Τότε ο Μανώλης διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει πως μια σταλιά μωρό να αντέξει τόσο πόνο;
Η Αντωνία Λίγγη, αδελφή του Μανώλη, αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Κλαίγαμε συνέχεια. Αναρωτιόμασταν πως μια σταλιά μωρό θα μπορούσε να αντέξει τόσο πόνο, τόσες θεραπείες. Πώς να άντεχε έναν τόσο βαρύ Σταυρό, έναν τέτοιο Γολγοθά;
Αρχίσαμε αμέσως τις χημειοθεραπείες…
Οι πρώτες χημειοθεραπείες έγιναν στην Κύπρο και μετά στην Αγγλία. Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Αγγλίας για περίπου δυο χρόνια. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, νοσηλεύτηκε ξανά και έκανε ξανά χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία. Θα τον χειρουργούσαν όταν θα γινόταν 7 ετών και όχι για να αφαιρέσουν ολόκληρο τον όγκο αλλά ένα κομμάτι μόνο.
Κανείς δεν καταλάβαινε ότι ήταν άρρωστος
Ήταν ένα πολύ καλό παιδάκι και ζωηρό…
Να φανταστείτε στην αρχή κανένας δεν καταλάβαινε ότι ήταν άρρωστος. Χαμογελούσε σε όλους και εμείς τον καμαρώναμε. Όταν άρχισε να μιλά, καταλάβαμε ότι μεγαλώνοντας θα είχε απίστευτο χιούμορ. Μας έλεγε γλυκές κουβεντούλες και μας έκανε απίστευτα νάζια.
Πονούσε, αν και οι γιατροί του έδιναν μορφίνη
Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν. Πονούσε και ήταν συνέχεια σφιγμένος, αν και οι γιατροί του έδιναν μορφίνη για να του απαλύνουν τον πόνο. Άρχισε δυστυχώς να χάνει και το φως του, δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε να περπατήσει.
Λίγες μέρες πριν πεθάνει ήταν σαν να έγινε καλά
Λίγες μέρες πριν πεθάνει άρχισε να μας μιλά, να θέλει να περπατήσει, ήταν σαν να έγινε καλά. Θυμάμαι ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο όταν μου είπε: «Νία απόσε» δηλαδή «Αντωνία σε αγαπώ». Δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Ήταν λες και το ήξερε ότι θα “έφευγε”.
Δεν πρόλαβε να κάνει το χειρουργείο…
Ο Μανώλης έγινε πραγματικός άγγελος και έφυγε ψηλά στον ουρανό στις 5/1/2007. Ήμασταν στο σπίτι και ήταν 7 το πρωί. Δεν ένιωθε καθόλου καλά, δεν μπορούσε να ανασάνει. Μέχρι να τον πάμε στο νοσοκομείο, πέθανε.
Ξέρω αδελφάκι μου ότι τώρα είσαι στην αγκαλιά του Θεού, ότι σας έχει καλά στην αγκαλιά Του και σας προσέχει αφού δεν μπορώ να το κάνω εγώ, η μαμά και ο μπαμπάς μας. Σε αγαπώ πολύ… Τα βράδια σηκώνω τα μάτια μου ψηλά, στον ουρανό και σου χαμογελώ αφού ξέρω ότι το χαμόγελο σου τώρα πια λάμπει από εκεί ψηλά».
