«Και τι δε θα έδινα να γυρίσω το χρόνο πίσω να τον ακούσω ξανά να γελά, ήταν απίθανο το γέλιο του…»,
«Θυμάμαι κάτι απογεύματα που μου έφερνε κομμένο το μήλο και λίγο πριν με είχε ρωτήσει αν θέλω και της είχα πει πως όχι και εκείνη όλο γλύκα μου το ‘φερνε στο πιάτο.
Αχ ρε γιαγιά…», «Αυτό που μου λείπει πιο πολύ ήταν πως δεν τον είδα ποτέ να μεγαλώνει. Όλα έσβησαν σαν άφησε το χέρι μου, Πρωτοχρονιά ήταν και πέρασε βολίδα το δρόμο…», «Δε θα ξεχάσω ποτέ τις τελευταίες της στιγμές. Τόσο γαλήνια μέσα σε τέσσερις πράσινους, υγρούς τοίχους. Το ήξερε ότι το τέρας θα την νικούσε, το είχε αποδεχτεί. Η τελευταία κουβέντα που μου ψέλλισε… Μάνα…»
Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ. Η μεγαλύτερη παράνοια αυτού του κόσμου είναι πως όλα μοιάζουν να είναι τόσο δεδομένα την ίδια στιγμή μάλιστα που ο απόλυτος φόβος είναι ο θάνατος. Το μόνο δεδομένο δηλαδή με το που ερχόμαστε στη ζωή. Απίστευτο; Η πανδημία που ζούμε ήρθε να μας διδάξει πολλά.
Αλήθεια, τι μάθαμε; Πόσο δεδομένη η αγκαλιά; Πόσο δεδομένο το φιλί, το χειροφίλημα, το άγγιγμα; Πόσο δεδομένο να σου σφίξω το χέρι; Πόσο δεδομένη η επιστροφή στο σπίτι; Πόσες απώλειες ακόμα χρειάζεται να ζήσουμε για να μάθουμε να εκτιμάμε τα απλά που είναι συνάμα τα πιο πολύτιμα;
Κρατάμε μούτρα και κακίες, τη «φυλάμε» σε όσους μας πρόδωσαν, κόβουμε επαφές με φίλους αδερφικούς για ένα πείσμα, κόβουμε καλημέρες, τσακωνόμαστε και κλείνουμε με δύναμη την πόρτα και φεύγουμε μακριά. Να μείνουμε μόνοι. Και πράγματι, όταν δεν είμαστε καλοί κι ευγενικοί με εμάς και τους άλλους, θα μείνουμε όντως μόνοι.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί αντί να φουσκώνει το στήθος μας από αγάπη και ευγνωμοσύνη για την υγεία μας και το δώρο της ζωής, βράζει ο εγωισμός, το «εγώ» μας. Αλήθεια, αν κλείνοντας την πόρτα κάτσεις και σκεφτείς ότι όλα όσα αφήνεις πίσω θα είναι μια για πάντα, πως θα νιώσεις; Αν γνωρίζεις ότι την καλημέρα που έκοψες δε θα έχεις δικαίωμα ποτέ ξανά να την πεις, πως θα αισθανθείς;
Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ. Είναι δύσκολη η ζωή χωρίς επαφή με την αγάπη και τα ιδανικά σου. Είναι δύσκολη η ζωή χωρίς την αυτονόητη καλημέρα από τους ανθρώπους σου. Κάποτε τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα. Ας μην γελιόμαστε, μην είμαστε κουτοί. Όλα όσα έχουμε είναι τώρα. Και το πιο πολύτιμο πράγμα που μας συμβαίνει είναι ακριβώς αυτό. Το παρόν.
Να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για την κάθε μας στιγμή, που είμαστε εδώ, ζωντανοί και δυνατοί. Να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για όλα όσα έφυγαν και μας δίδαξαν με τρόπο σκληρό ότι «δεν αξίζει να κακιώνουμε». Να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για όλα όσα είμαστε. Είμαστε μοναδικοί. Και να στέλνουμε αγάπη εκεί ψηλά σε όσους έφυγαν νωρίς…
Η αγάπη, τα θέλω, το όνειρο, είναι πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο. Να τη δείχνουμε την αγάπη μας, να διεκδικούμε τα θέλω μας, να παλεύουμε για τα όνειρά μας και να παίρνουμε τα ρίσκα μας. Να ξεζουμίζουμε τη ζωή.
Να είναι αυτός ο σκοπός. Δεν είναι δεδομένο τίποτα φίλοι μου και ας το εκτιμήσουμε πια… Να είμαστε καλοί με εμάς και τους άλλους, ευγενικοί, να έχουμε και να δείχνουμε κατανόηση. Όταν εκτιμάς αυτό που έχεις, εκτιμάς αυτό που έχω χάσει εγώ, μη ξεχνάς… Μαζί είμαστε πιο ενωμένοι και πιο δυνατοί. Μη ξεχνάς… Το τώρα είναι τα πάντα.
Μάρη Γαργαλιάνου