Ναι λοιπόν, αυτό γίνε.
Ο λόγος που κάποιος μπορεί να πιστέψει στη καλοσύνη των ανθρώπων.
Εκείνος ο άνθρωπος που μπορεί να μοιράσει απλόχερα ένα χαμόγελο.
Να πει μια καλή κουβέντα.
Να χρωματίσει έστω και λίγο τη συννεφιασμένη μέρα κάποιου.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να είναι ο εαυτός του.
Που δεν έχει ανάγκη για προσποίηση.
Που δεν κάνει προσπάθεια για αποδοχή
Ένας άνθρωπος που να ξέρει τι πάει να πει αγάπη.
Που έχει μάθει να μοιράζεται.
Που έχει μάθει να ακούει.
Που ξέρει πότε να βάλει στην άκρη τον εγωϊσμό.
Και που να απαντάει με τη σιωπή.
Ένας άνθρωπος που δε θα ξεχάσει ποτέ να μιλάει για ελπίδα.
Να τονίζει το φως της.
Την αξία της.
Τη δύναμή της.
Διότι, αυτούς τους ανθρώπους έχουμε ανάγκη σήμερα.
Εκείνους που ξέρουν να μιλούν απευθείας στη ψυχή μας.
Και να δίνουν γέλιο, ζωή και λάμψη.
Κάπως έτσι είναι η καλοσύνη.
Μυρίζει αγάπη.
Σαν εκείνο το λουλούδι που θα παρατηρήσεις να ανθίζει,
Σαν εκείνο το ζευγάρι που θα κάθετε αγκαλιασμένο και θα αναπολεί στιγμές,
Και σαν εκείνο το αθώο βλέμμα ενός παιδιού που μπορεί να σε κοιτάξει γεμάτο απορία και προσμονή.
Να σου χαμογελάσει και να σε πιάσει από το χέρι για να παίξεις μαζί του.
Αυτή είναι λοιπόν, η ομορφιά της.
Και ο πιο μεγάλος πλούτος της.
Να μοιράζει ευγένεια και αγάπη.
Διότι, όσο περίεργο και αν ακούγεται, αν δεν έχεις αγάπη μέσα σου δεν μπορείς να μιλάς για καλοσύνη.
Διότι, καλοσύνη σημαίνει ενθάρρυνση, δείχνει μια πίστη.
Κάτι που δεν κοστολογείται.
Και δεν μετριάζεται.
Φανερώνει απλά ένα κομμάτι του εαυτού σου…
Για αυτό λοιπόν, σε ένα κόσμο που ολοένα και αλλάζει και παύει πολλές φορές να πιστεύει και να αποδέχεται, γίνε ο λόγος που κάποιος πιστεύει στη καλοσύνη των ανθρώπων.
Ένας άνθρωπος που μπορεί να δώσει απλόχερα ότι αισθάνεται, χωρίς φόβο και δισταγμό.
Νικόλ Παπαδοπούλου