Είναι όλα γύρω σου σε τάξη και εσύ όμως δε νιώθεις καλά;
Είναι όλα χάλια και εσύ νιώθεις ακόμα χειρότερα;
Νιώθεις πως πνίγεσαι, πως βουλιάζεις, πως χάνεσαι;
Πως όσο και να προσπαθείς δεν βγαίνει τίποτα καλό, για σένα και τους άλλους;
Πως όσο και αν τρέχεις, ο χρόνος σε προλαβαίνει και σε κατασπαράζει;
Ότι όλα λειτουργούν εναντίον σου και δε βλέπεις από πουθενά σωτηρία;
Ξύπνησες σήμερα και δεν ήθελες να σηκωθείς από το κρεβάτι σου;
Δεν άντεχες καν την ιδέα πως πρέπει να ετοιμαστείς, να πας στη δουλειά;
Ακόμα και το να πλυθείς σου φάνηκε μια βαρετή διαδικασία;
Ο ήχος από τη μηχανή του καφέ σε εξωθούσε να θέλεις να την πετάξεις κάτω;
Ο καφές που τόσο επιθυμούσες τελικά σήμερα δεν έχει τη γεύση που θα ήθελες;
Το άρωμα του στο φλιτζάνι σου γέννησε μια πικρή και άνοστη γεύση;
Οι φωνές των παιδιών, του συντρόφου σου, του γείτονα σε τσάτισαν;
Η κακοφωνία σε οδήγησε να βρίζεις θεούς και δαίμονες από μέσα σου;
Ήθελες να ουρλιάξεις αλλά φοβήθηκες μη τρομάξεις τους δικούς σου;
Δε σε νοιάζει τι θα φορέσεις σήμερα, πως θα δείχνεις, τι θα πει ο κόσμος;
Ότι θα πας στη δουλειά και θεωρητικά θα έπρεπε να είσαι ντυμένη/ος στην πένα;
Πως σήμερα δε πάει να είναι η πιο σημαντική ημέρα, δε σε ενδιαφέρει καθόλου;
Τα χαμόγελα των περαστικών σε έκαναν να αναρωτιέσαι γιατί είναι χαρούμενοι το πρωί.
Οι συνάδελφοι σου γιατί να είναι πιο μουτρωμένοι από εσένα;
Όλα να σου φαίνονται ανάποδα, αντίθετα, απροσδιόριστα;
Το οκτάωρο σου φάνηκε αιώνας αλλά δεν είσαι και σίγουρος/η αν θες να φύγεις;
Να επιστρέψεις που, αφού δεν ξέρεις αν εκεί θες να πας;
Αν ανήκεις στα θέλω, τις επιλογές, τις επιθυμίες των άλλων που ακολουθείς πιστά;
Ο ήλιος σου τη δίνει, η βροχή σου τη δίνει, η συννεφιά, το κρύο, η ζέστη;
Όλα σου τη δίνουν και γελάς από μέσα σου λες και είσαι ο Γκρινιάρης;
Νιώθεις πως το μυαλό σου διχάζεται, σκορπάει, χάνεται σε κομμάτια;
Δεν θες ούτε τα κλειδιά σου και εκνευρίζεσαι όσο δε τα βρίσκεις στη τσάντα σου;
Οδηγείς μηχανικά, με τα μάτια καρφωμένα στο κενό ανάμεσα στην κίνηση;
Ανοίγεις το ραδιόφωνο, βάζεις μουσική για να την κλείσεις αμέσως μετά;
Άντε να βρεις παρκινγκ, άντε να το παρκάρεις σωστά, άντε χάσου και εσύ για αμάξι.
Που έβαλα πάλι τα κλειδιά, τι ώρα είναι, γιατί γύρισα, πόσο άργησα, τι θα πω;
Πρέπει να πω, πρέπει να εξηγήσω, γιατί γαμώτο να πρέπει να εξηγήσω;
Μια ημέρα χαμένη που έψαχνα πως να εξηγήσω ότι είμαι καλά ενώ δεν είμαι.
Που χαμογελούσα από συνήθεια, που προσπάθησα τόσο που εξαντλήθηκα.
Που η ψυχή μου τεντώθηκε για να καλύψει τις ανάγκες της ζωής μου.
Αυτές που δε τόλμησα σήμερα να κυνηγήσω, να πετύχω, να διεκδικήσω.
Τις ρωγμές της ζωής μου που τις καλύπτω με μέικ-απ και τζελ για τα μαλλιά.
Τις ισιώνω με πιστολάκι και με το σίδερο για τα πουκάμισα της δουλειάς.
Και αυτές οι ρωγμές την άλλη ημέρα είναι πάλι εκεί;
Γιατί ποτέ δεν κλείνουν, γιατί αυτό το κενό μέσα μου δεν σφραγίζει με κάτι;
Ως πότε θα λέω ψέματα στον εαυτό μου και στους άλλους ότι είμαι καλά;
Η κωμωδία και το δράμα της ζωής μας!
Αν κάποιος από εσάς που διάβασε τις παραπάνω εκδηλώσεις συναισθημάτων, βρήκε τον εαυτό σου έστω σε μερικές από αυτές, ας μη νιώθει μόνος. Όλοι μας κατά περιόδους της ζωής μας βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις. Κάνουμε παρόμοιες σκέψεις, δεν είσαι μόνη/ος. Δεν είναι τρέλα, δεν είναι σχιζοφρένεια, δεν είναι επικίνδυνο. Ο εκνευρισμός της καθημερινότητας, ειδικά όταν δεν εκδηλώνεται φανερά, βυθίζει τη ψυχή μας. Τη μαυρίζει, την ανταριάζει. Όσα ψέματα και αν προσπαθείς να πεις στους άλλους, πάλι δε θα είσαι καλύτερα. Όσα ψέματα και αν πεις στον εαυτό σου, δεν θα νιώσεις ήρεμα.
Η ζωή μας είναι υφασμένη με κωμωδία και με δράμα. Τη μια γελάς και την άλλη κλαις. Χαίρεσαι και λυπάσαι. Όλα πηγαίνουν υπέροχα και μετά όλα στραβά και ανάποδα. Πας να βρεις παρηγοριά σε κάτι θετικό και να σου χτυπάει την πόρτα κι άλλο κακό. Και ενώ βρίζεις για το χάλι της ζωής σου, τότε σου σκάει και ένα παραπάνω, έτσι να σε ισοπεδώσει. Να σε κάνει να νομίζεις πως μετράς τα όρια σου. Και οταν νιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όρια, ότι δεν αντέχεις άλλο, εκεί είναι που πρέπει να κάνεις κουράγιο και υπομονή.
Γιατί εκεί είναι που θα εμφανιστεί το πρώτο αχνό φως. Δε θα το πιστέψεις και θα το αγνοήσεις. Οι αχτίδες όμως θα γίνουν πιο δυνατές, τόσο που δε θα μπορείς να το αγνοήσεις. Παραπλέυρως θα συνεχίσουν να συμβαίνουν μαύρα και άραχνα πράγματα. Εσύ όμως πρέπει να πιαστείς και να κρατηθείς από το φως. Να το ακολουθήσεις, να περπατήσεις προς αυτό, ακόμα και αν κάνει διακοπές. Γιατί έτσι είναι η ζωή, μια γέλιο και δύο δάκρυ. Άλλες φορές θα είναι περισσότερα γεμάτη με γέλια και χαρές.
Ποτέ όμως να μη χάσεις την ελπίδα σου.
Ποτέ να μην παραιτηθείς και πεις αυτό ήταν, ως εδώ. Δεν έχει σημασία αν λυγίσεις, αν πέσεις στο πάτωμα. Αν θα σε δουν οι άλλοι αδύναμο/η, τι θα σκεφτούν και πως θα αντιδράσουν. Το σημαντικό είναι να προστατέψεις πρώτα από όλα τον εαυτό σου. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να βοηθήσεις μετά και τον περίγυρο σου. Θες να σπάσεις, να κλάψεις, να φωνάξεις; Κάνε το χωρίς να το σκεφτείς. Βγάλτο από μέσα σου, εκδηλώσου, διώξε το σκοτάδι που πάει να σε πνίξει.
Αν χρειάζεται να μιλήσεις κάπου, για αυτό είναι η οικογένεια, οι φίλοι, οι σύλλογοι, οι ψυχολόγοι και ούτω καθεξής. Όλοι περάσαμε μια περίεργη χρονιά, άλλος δύσκολα και άλλος με τον τρόπο του. Φρόντισε να έχεις δίπλα σου αυτούς που αξίζουν και σε καταλαβαίνουν. Ζήτα βοήθεια για να δυναμώσεις τον εαυτό σου, δεν είναι ντροπή.
Προστάτεψε τη ψυχική σου ηρεμία και γαλήνη. Το σώμα σου, αγάπησε το, ακόμα και όταν δεν είσαι καλά. Μη το τραυματίζεις. Κατάφερες να φτάσεις μέχρι εδώ, πίστεψε με έχεις πολλά ακόμα να πετύχεις! Έχεις το δικαίωμα να λες ότι δεν είσαι καλά. Μόλις το πεις, τότε θα δεις το πρώτο φως και όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!
Σύνταξη – επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
Email επικοινωνίας: iliasvogiatzis@gmail.com